Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
Maandag was het 16 augustus, de dag waarop Elvis overleed, in 1977. Maar het was ook de dag waarop mijn vader overleed, 4 jaar later. En dus was het maandag 40 jaar geleden dat mijn vader overleed.
Ik twijfelde om er hier iets over te schrijven, want het was toch wel een moment in mijn leven met een zeer dubbele lading. Mijn vader overleed in een zeer turbulente periode, en ik heb heel lang geworsteld met zijn dood. Ik heb heel lang moeite gehad om die vaderfiguur een plaats te geven in mijn leven.
Ondertussen ben ik daar wel in geslaagd, denk ik (gelukkig maar). En heb ik ook een heel, heel fijne stiefvader (nog veel gelukkiger maar). Herman is een begrip in ons leven. De kinderen hebben geen grootvader of opa, maar een Herman. Of een nep-opa, zoals Milan hem ooit plastisch omschreef.
Soit, mijn vader, 40 jaar geleden overleden. Misschien wel het moment om hier eens een foto uit die oude, blikken doos te halen.
Mijn ma en hij, samen met baby Christine. 1959, in Oosteeklo, de “lochtink” op de achtergrond.
Ik moet zeggen, ik herken hem hier zelf nauwelijks op. Dus vis ik ook maar een foto op uit de jaren 70. Niet de beste foto, maar wel een leuke, vind ik. Ondanks de vinger in beeld. Op een kerst-of oudejaarsavond. Met zoveel relikwieën uit een ver vervlogen tijd. De piano. Het behangpapier, ha. Mijn zus Hilde die een beetje uitdagend naar mijn vader zit te kijken. Ik die zit te smikkelen.
Of deze. Ook in een eindejaarsperiode, maar een ander jaar denk ik. Wreed jaren 70 kleurkes op de foto’s, maar dat laat ik maar zo.
Eigenlijk herinner ik me hem nog het best zoals hij is op de foto bij dit korte krantenartikel na zijn overlijden.
Bij dat krantenartikel krijg ik de krop in de keel. Vreselijk wat jullie moesten meemaken, plots, onverwacht en veel te jong!
Van die dagen en tijden die in het geheugen gebeiteld staan.
Ik begrijp dat je hebt geworsteld met je gevoelens. Niet te onderschatten dit.
Net als jij kan ik niet onbevangen op mijn jeugd terugkijken.
Pff, dat hakt erin. Bittersweet memories, kortom.
Ja. Altijd, als het over mijn jeugd gaat.
Het gaat door merg …
Je had het er ook nog over tijdens onze fietstocht. Mooie man. Moet heel zwaar geweest zijn voor jullie allen.
Als je over Herman praat of schrijft voel je de liefde die er nu is. Niet jouw biologische vader maar een man die ervoor gekozen heeft om jullie in zijn hart te sluiten. Hoe mooi is dat.
Dikke knuffel.💜
Kijk, zo is dat zeker: hij heeft ervoor gekozen om ons in zijn hart te sluiten. Wij zijn als zijn kinderen, en dat is ongelooflijk mooi.
Dikke, voorzichtige knuffel terug.
Indrukwekkend. Ik kan me voorstellen dat zo’n diep ingrijpende gebeurtenis je de rest van je leven bezighoudt, er zullen wel altijd vragen en open eindjes blijven.
Dat is zeker. Ik heb altijd het gevoel dat ik hem niet goed gekend heb, dat het een open einde was.
Logje snijdt door merg en been. Doet me extra huiveren omdat mijn pa… straks ook exact 40 jaar geleden is overleden. Eind november was dat, op één dag van onze eerste huwelijksverjaardag.
Mijn vader was 54, de jouwe 44. Véél te jong.
Veel te jong, inderdaad. Nog zoveel leven dat te leven was… het blijft altijd in je hoofd rondspoken.
Dat is iets dat nooit zal slijten.
Nee, dat is zo. Het cliché zegt: tijd heelt alle wonden, maar in mijn ervaring blijven de littekens toch gevoelig.
Naar mijn gevoelen ook!
Zo jong nog …
Inderdaad.
Acht, wat een triest krantenartikel.
Ik heb zo’n soort krantenartikel over mijn opa
Uiteindelijk koester je dat toch hè, hoe triest het ook is.
Een ware nachtmerrie. Zo’n artikel heb je liever niet in je archief.
Neen, dat is inderdaad zo.
Ach 🙁 Ik heb er geen ervaring mee, maar zo’n krantenartikel lijkt me nog eens extra confronterend om dat om de zoveel tijd opnieuw tegen te komen en te lezen over de dood van je eigen vader…
Ergens was het toch wel een mooi aandenken aan iemand die zo plots uit mijn leven verdween.
Verdriet dat wel verandert maar nooit helemaal verdwijnt ook al gebeurde daarna nog veel goeds en kun je goed met je stiefvader. Ontijdige dood hakt er nog harder in dan anders. Dapper om over te bloggen.
Ja, dat is zo. Het abrupte, het einde wat je moeilijk kan plaatsen omdat je niet begrijpt dat die ineens weg is. Hoewel ik nooit moeite gehad heb met het accepteren van mijn stiefvader, was de twee figuren naast elkaar plaatsen in mijn hoofd toch een moeilijk proces.
Heel begrijpelijk dat je hier lang mee geworsteld hebt. Jij was nog veel te jong om een ouder te verliezen, en dan nog zo onverwacht uit het leven gerukt. Daar kan niemand makkelijk vrede mee hebben. En zo jong al een moeder met een groot verdriet zien maakt het allemaal nog erger.
Het zeer abrupte einde maakte het zeker een pak moeilijker. Ik weet ondertussen hoe relatief het begrip “afscheid kunnen nemen” is, maar dit was toch heel onverwacht.
Jullie konden dan wel afscheid nemen van de al overleden vader, iets dat bij corona aanvankelijk ook vaak niet kon, maar toch wel heel onwerkelijk wanneer iemand gezond de deur uit stapt en dan onverwacht overleden is. Zonder er naar toe te kunnen groeien zoals bij ziekte vaak kan en zonder de (relatieve) troost dat het voor hem aan veel leed en pijn een eind maakt.
Ja, dat afscheid nemen in corona tijd, dat was toch wel onmenselijk wreed bij momenten. Zo triestig.
Ik moet wel zeggen, het overlijden maakt een eind aan een hoop miserie en dat was op een vreemde manier ook wel een troost. Maar het is geen verhaal voor hier.
Dat klinkt op zich toch ook wel heel verdrietig.
Dat was het zeker.
Heftig, om je papa zo en vooral zo vroeg te verliezen.
Dat is het zeker. Het is altijd moeilijk een ouder te verliezen, maar op die leeftijd (12, 13 worden een paar maanden later) is het volgens mij één van de moeilijkste momenten.
Deze donderdagrubriek lees en bekijk ik altijd zeer graag, ook vandaag, met dit verhaal en deze foto’s. Een gecompliceerd verhaal, denk ik in je woorden te lezen, een verhaal met een achtergrond. De foto’s vind ik prachtig, de bovenste waarop je moeder zo zit te stralen en die met de ‘wreed jaren 70 kleurkes’ 🙂 ook. Mooi toch hoe foto’s van mensen en omstandigheden die je niet kent ontroerend worden met een verhaal erbij.
Wat vind ik deze reactie een ongelooflijk mooi compliment, waarvoor mijn zeer hartelijke dank!
Je hebt inderdaad goed tussen de woorden door gelezen, het is een zeer gecompliceerd verhaal, een verhaal met een moeilijke achtergrond.
Amai, ik wist helemaal niet dat je zo’n drama had meegemaakt als kind en dat Herman niet je vader is. Ik lees dat er nog veel meer extra te vertellen was ook.
Ik ben toch vooral blij dat je uiteindelijk met Herman opnieuw een geborgen thuis hebt gevonden.
Het is een lang verhaal dat hier niet thuishoort. Ik heb er hier en daar wel al eens iets over geschreven, maar niet veel.
Herman is de positieve factor in het hele verhaal. Hij is uiteindelijk degene die aanvoelt als mijn vader. De bloedband is er niet, maar dat boeit niet, zoals mijn dochter zegt.