Donderdagse 40dagenbloggen-berichten gaan over muziek. Een onuitputtelijke bron aan inspiratie wat mij betreft, dat kan niet misgaan.
Het is vrouwendag vandaag. Ik had hier al een ander blogbericht klaarstaan, en ik dacht oh ja. Vrouwendag kan ook zonder mij. Maar toen dacht ik, toch niet. Kan niet zijn. Hell yes, woman! Vrouwendag!!
Ik draag de kwalijke reputatie met me mee dat ik geen zingende vrouwen kan uitstaan. Maar dat is een fabeltje. Een misverstand. Echt.
Het is wel zo dat ik sommige zingende vrouwen niet kan uitstaan. Vrouwen die zingen met maniertjes. Maniërismen. Met een tic. Met vibrato’s en trillers en gillers. Ik heb er een vreselijke hekel aan. Dat is een feit. En ik kan er nogal over tekeer gaan, dat is ook een feit. De Alanis Morissettes van deze wereld. De Doloressen O’Riordan (van de doden niets dan goeds, ik weet het, maar ik doe daar niet aan mee. niet dat ze daarvoor dood hoefde wat mij betreft, absoluut niet). De Adeles van deze wereld. Er is een hele lijst. Dit is maar het topje van de ijsberg.
Maar. Maar! Wat men vergeet: er zijn ook zingende vrouwen die ik héél graag heb. Die ik heel graag hoor.
Zo wordt een nummer dat zeer hoog zou staan in mijn lijstje favoriete songs aller tijden, gezongen door een vrouw. Ze heeft een hemelse stem.
En zo luister ik de laatste tijd ook weer vaak naar Tori Amos. De heerlijke weemoed van dit nummer bijvoorbeeld.
En Patti Smith is een prachtwijf.
https://www.youtube.com/watch?v=gcbuG2w0Kzo
En dan hebben we het nog niet eens over wat er gebeurt als een frêle meisje begint te zingen bij the Triffids en zo.
Ik kan nog lang doorgaan hoor. Maar ik heb er al eentje meer dan gepland. Da’s wel genoeg.
Hell yes, women! <3
#40dagenbloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.