Doorgaan naar inhoud
Menu
Satur9's World
  • Home
  • Wie
  • Waar
  • Contact
  • Privacybeleid
  • Insta-links
  • Leeslijst
Satur9's World

Toekomstbeeld

Geplaatst op 20 maart 201920 maart 2019

Over deze blogpost heb ik wekenlang getwijfeld. Ik wil erover schrijven, ik moet erover schrijven, het zit in mijn systeem en het moet eruit. Ik heb gebabbeld met degenen die het dichtst bij mij staan, zodat zij weten wat er aan de hand is en dit niet als een koude douche op hun hoofd belandt. Ik heb lang gezocht naar de juiste toon en de juiste woorden. Ik wil dat het overkomt zoals ik het voel, en wat ik voel is moeilijk onder woorden te brengen. Maar, hier gaan we.

Halfweg december moest ik op controle. Bloedafname, en afspraak bij de radiotherapeut. Ik was er gelijk redelijk gerust in. Je wordt meegezogen met dat “alles gaat goed” gevoel, en controles dienen enkel om dat te confirmeren. Je bent genezen, weet je wel. On with your life. Onward and forward. Voorwaarts, mars!

Frank Van der Linden trad op in de hal van het ziekenhuis met de Lucaster for Life actie in het kader van de warmste week, waardoor ik net wat te laat was voor de bloedafname. Ondertussen had ik het gezelschap gekregen van Meneertje Mertens. Bij de radiotherapeut waren de uitslagen gedeeltelijk binnen, en die waren goed. Het was alleen nog even wachten op de tumormarkers, omdat ik net iets te laat naar het labo gegaan was. Idealiter zouden die tumormarkers verder moeten zakken. We kregen een grafiekje voorgeschoteld, waarop duidelijk te zien was dat sedert november 2016 de tumormarkers eerst een ferme duik genomen hadden (na het half jaar behandeling met Nolvadex) en daarna traag maar gestaag verder zakten.

Nog even terug naar de wachtzaal, waar ik Isabel van de revalidatie zag zitten. Na een babbeltje met haar kon ik terug bij de arts, waar de koude douche wachtte: de tumormarkers waren gestegen. Hrmph. Redelijk substantieel gestegen, zag ik op het bijgewerkte grafiekje. Tot net voor de grenswaarde. Goed. Dat kon onbetekenend zijn, want die tumormarkers, dat kan soms schommelen. Maar ja, het is natuurlijk niet ideaal, kom dus over 2 maanden eens terug voor nog een bloedonderzoek.

Terug naar huis. Wat moeten we hiermee. Het van ons af proberen zetten en die 2 maanden doorgeraken, zeker? Ik besloot er weinig ruchtbaarheid aan te geven. Geen idee wat ik ervan moest denken, het kon onbelangrijk zijn. Ik zou wel zien in februari. Ik wilde geen spel maken van iets wat eventueel gewoon een slag in het water kon zijn. Ik vertelde het aan de kinderen, ik vertelde het gedurende die 2 maanden hier en daar. Maar ik wilde niet teveel onrust wekken. Ik was zelf wel ongerust, en het waren 2 lastige maanden. Door de feestenperiode werd het extra moeilijk. Het spookte vaak door mijn hoofd. Ik kon overvallen worden door de gedachte: ik word niet oud. Dat was het zinnetje dat me die 2 maanden bleef achtervolgen. Weemoed overviel me vaak. Tijdens het concert van de Finn family heb ik genoten, maar ben ik ook enorm weemoedig geweest. Ik heb even hard genoten als anders, maar de brede glimlach was er niet. Verdriet, eerder. Weemoed.

Op Valentijnsdag moesten we terug naar het ziekenhuis. Bloedafname, afspraak bij de radiotherapeut. Goed nieuws, de tumormarkers zijn weer gezakt. Nog niet naar het niveau van ervoor, maar toch, gezakt. Goed nieuws, oef.

Waar de gynaecologe liet uitschemeren dat ik vanaf dit jaar minder controles zou hebben, is dat voorlopig niet meer aan de orde. In april heb ik een (geplande, jaarlijks terugkerende) echo- en mammografie en afspraak bij haar. Na het grapje met de tumormarkers legde de radiotherapeut toch maar weer een pet scan vast voor in september. Want hoe het gaat verlopen allemaal, geen idee. Hij gaf een toekomstbeeld, en ik werd daar absoluut niet vrolijk van. Het “ik word niet oud” zinnetje, het blijft rondwaren in mijn geest.

Want, er was niet enkel het gezwel in mijn borst, maar ook die verdomde uitzaaiing in mijn rug. Ja, die werd van in het begin zo genoemd: uitzaaiing, of metastase. Hoe die er kwam, dat was een beetje raadselachtig. Want de klieren in mijn oksel waren niet besmet. Maar die uitzaaiing in mijn ruggenwervel was er wel. Dus die is door mijn bloedbaan gegaan. En die uitzaaiing is de complicatie waardoor we het eigenlijk niet hebben over een standaard geval van borstkanker, met behandeling, nabehandeling en proficiat, u bent genezen. Neen. Het is ingewikkelder dan dat. En onzekerder.

Doordat die uitzaaiing via mijn bloedbaan kwam, kunnen er overal kleine haarden zitten, zo klein dat ze nog niet kunnen opgespoord worden, maar die wel elk moment kunnen beginnen groeien. De cellen kunnen lichtjes muteren, zodat ze niet meer opgepikt worden door de tumormarkers. Of deze nog: de cellen kunnen lichtjes gaan muteren, zodat de Nolvadex niet meer zo effectief is. Want die Nolvadex, dat pilletje dat ik elke ochtend neem, is hetgeen wat de boel onder controle houdt. Hoe lang dat gaat duren? Niemand die het weet. Dat kan een jaar zijn, dat kan tien jaar zijn. Geen idee.

En dat is het dus: die onzekerheid. Ik ben geen hypochonder, maar als er een moedervlek (en ik heb er zo honderden) begint te groeien, dan vraag ik me af of daar misschien meer aan de hand is. En dat ik me dat afvraag, da’s logisch, bevestigt mijn huisarts. Natuurlijk vraag je je bij alles wat je voelt, af wat het zou zijn. (die moedervlek, dat was uiteindelijk een gewoon vetbolletje. niks aan de hand)

Die onzekerheid. Die je kan counteren, ik weet dat. Jij, lieve lezer, kan morgen onder een auto lopen en morsdood zijn. Ik ook. Ik weet dat. Niemand kan in de toekomst kijken, en we kunnen allemaal morgen doodvallen. Maar daar zit hem net het verschil, denk ik. Ik wéét dat er iets is. Ik weet dat mijn lijf zich op gelijk welk moment tegen mij kan keren en dat daar iets zit wat elk moment kan beginnen groeien en zijn kwaadaardig werk doen.

Ik leef met die gedachte: ik ga niet oud worden. Ik dacht dat ik vrolijk 80 zou worden, samen met Meneertje Mertens, besef ik nu. Ik dacht dat niet, ik ging daarvan uit. Het was mijn toekomstbeeld. Dat beeld moet ik nu bijstellen. En dat kost momenteel behoorlijk wat moeite.

Ik leef met die gedachte: ik neem elke ochtend die pil, maar hoe lang gaat die pil haar werk blijven doen? Dat gevoel, dat het elk moment voorbij kan zijn. Dat gevoel, dat het onheil bij elke controle op de loer ligt om toe te slaan. Dat gevoel, dat mijn lichaam zich elk moment tegen mij kan keren.

Dan is er nog het feit dat ik ontslagen ben. Dat ik werk moet zoeken. Een uitkering krijg ik niet, dus ik hoef me alvast geen profiteur te voelen. Maar ik krijg het niet op één spoor in mijn hoofd, dat toekomstbeeld dat me geschetst werd, en solliciteren.

En eerlijk? Ik kan me echt wel vinden in niet meer werken. Thuis blijven. Ik voel me goed thuis. Me concentreren op wat ik belangrijk vind: mijn gezin. Meneertje Mertens. Mijn kinderen. Mijn kleinkinderen. Mijn familie.

En doen wat ik graag doe. Kleren en kleertjes maken. Naaien. Breien. Fietsen. Op reis gaan.

Genieten van mijn leven. Geen to do lists. Geen bucket list. Geen stress. Genieten van wat me gegeven is, en wat me gegeven is ook mijn volle aandacht geven. Heel bewust kijken naar die twee kleintjes, en zien hoe ze groter worden.

Maar of dat kan in onze huidige maatschappij?

In ieder geval, ik heb nog wat tijd nodig. Tijd om na te denken. Tijd om de dingen een plaats te geven. Tijd om mijn draai te vinden.

Dit delen:

  • Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend) Facebook
  • Klik om te delen op WhatsApp (Wordt in een nieuw venster geopend) WhatsApp
  • Klik om op Pinterest te delen (Wordt in een nieuw venster geopend) Pinterest
  • Klik om te delen op X (Wordt in een nieuw venster geopend) X
  • Klik om dit te e-mailen naar een vriend (Wordt in een nieuw venster geopend) E-mail
  • Klik om op LinkedIn te delen (Wordt in een nieuw venster geopend) LinkedIn
  • Klik om af te drukken (Wordt in een nieuw venster geopend) Print

Vind ik leuk:

Vind-ik-leuk Aan het laden...

Verwante Berichten:

  • Goed nieuws!
  • Een jaar in vogelvlucht
  • Dagboek na de bestraling – 1 week
  • Dagboek van de bestraling – week 5 – THE END!
  • Dagboek van de bestraling – week 4

16 gedachten over “Toekomstbeeld”

  1. debendevan6 schreef:
    20 maart 2019 om 10:05

    Ik lees hier nog maar recent en ontdek nu pas je verhaal qua ziek zijn….
    Wat een moedig en dappere vrouw ben je. 100% normaal dat je twijfels hebt en tijd nodig hebt om na te denken. Advies wat je moet doen kan ik je niet geven, wel dat je die tijd moet nemen om uiteindelijk te doen waar jij en Mijnheertje Mertens zich het beste bij voelen.
    Succes!

    Aan het laden...
    Beantwoorden
    1. Satur9 schreef:
      20 maart 2019 om 17:36

      Dankjewel voor je lieve woorden!

      Aan het laden...
      Beantwoorden
  2. Eilish schreef:
    20 maart 2019 om 22:32

    Ik kom hier ook nog niet lang maar wens uit de grond van mijn hart dat je hier nog jaren mag schrijven.
    Al die onzekerheid moet vreselijk hard zijn, ik hoop dat je genoeg mensen in je omgeving hebben die een beetje helpen dragen.
    Ik pak je alvast virtueel eens goed vast!

    Aan het laden...
    Beantwoorden
    1. Satur9 schreef:
      21 maart 2019 om 05:58

      Dankjewel, zo lief 🙂
      Ik word héél goed omringd, dat is iets waar ik me in mijn ziekteperiode ook enorm heb aan kunnen optrekken. Ik heb een warm gezin en familie en vrienden, en er is altijd wel iemand waar ik bij terechtkan 🙂

      Aan het laden...
      Beantwoorden
  3. MimaMaakt schreef:
    20 maart 2019 om 22:53

    Och Anne, waarom heb je dit niet gezegd 😕
    Al die onzekerheid… Ik word er stil van.
    Positief blijven. Wij moeten nog samen op latere leeftijd met een fiets met steunwieltjes rijden.

    Aan het laden...
    Beantwoorden
    1. Satur9 schreef:
      21 maart 2019 om 05:59

      Oh haha Leslie, jaaaa! Wij moeten dat inderdaad samen doen! Als dat geen overwinning zou zijn hè, jij en ik. Op fietsen met steunwieltjes. Hahaha!

      Aan het laden...
      Beantwoorden
  4. Saralien schreef:
    21 maart 2019 om 16:17

    Oef, dat is wat. Ik lees nog niet heel lang dus kende de voorgeschiedenis niet. Heel rot ja, die uitslag maar vooral ook dat gevoel dat je niet van je af kunt zetten. Voor hetzelfde geld wordt je wel 100, maar ondertussen zit je wel met die twijfels.

    Aan het laden...
    Beantwoorden
    1. Satur9 schreef:
      21 maart 2019 om 16:36

      Ja, dat is het rotte eraan. Misschien is het allemaal wel much ado about nothing, maar dat weet ik niet. Die onzekerheid.

      Aan het laden...
      Beantwoorden
  5. ElsS schreef:
    21 maart 2019 om 20:26

    Onzekerheid is zo’n lelijk beest, op welk vlak dan ook maar zeker op vlak van gezondheid. Heel veel sterkte, moed, doorzettingsvermogen, weerbaarheid en alles waar je nood en behoefte aan hebt. x

    Aan het laden...
    Beantwoorden
    1. Satur9 schreef:
      22 maart 2019 om 08:45

      Dankjewel Els 🙂

      Aan het laden...
      Beantwoorden
  6. Le petit requin schreef:
    22 maart 2019 om 18:26

    Fuck! Toen je mij vroeg hoe ik het gedaan had, er over schrijven, vroeg ik mij al af wat het was dat speelde (wat een stomme uitdrukking eigenlijk “er speelt iets”, alsof dat iets tof is… soit). Ik word er stil van. Want was het bij mij hard, dan was het tegelijk ook voorbij. Het zat nog in mijn hoofd, het blijf iets vies, maar het is voorbij. Ik weet waaraan het lag, ik weet hoe ik het kan vermijden. Punt. En dat punt kan jij nu net niet zetten. Zal je waarschijnlijk nooit kunnen zetten. Ik hoop met heel mijn hart dat je toch “gewoon” 80 wordt, maar nog veel meer dat je opnieuw zorgeloos kan zijn. Ik heb geen idee hoe je moet omgaan met zo’n onzekerheid; ik kan je alleen maar alle sterkte en doorzettingsvermogen en vooral véél warme armen wensen die je helpen er mee om te gaan.

    Aan het laden...
    Beantwoorden
    1. Satur9 schreef:
      23 maart 2019 om 08:09

      Dat zorgeloos, dat merk ik bij lotgenoten, dat is weg. En ik weet niet of dat ooit terugkomt. Elke controle die zich aandient, geeft stress. Soms leef je gewoon van controle naar controle, zeker als er niet al te veel tijd tussen zit.
      Misschien vervaagt het allemaal wat, de komende jaren. Ik hoop het. Ik weet het niet.
      In ieder geval: aan die warme armen ontbreekt het mij in geen geval. Ik heb me nooit zo hard ondersteund geweten als toen ik ziek was, en ik heb me toen ook echt heel bewust gerealiseerd hoe ik het daarmee getroffen heb. We zijn er voor elkaar, wij als gezin, en dat voelt heel goed aan.

      Aan het laden...
      Beantwoorden
      1. Le petit requin schreef:
        25 maart 2019 om 13:17

        Fantastisch dat je dat hebt! Het neemt de zorgen niet weg, maar het maakt ze zoveel lichter als ze door meerdere mensen gedragen kunnen worden.

        Aan het laden...
        Beantwoorden
        1. Satur9 schreef:
          25 maart 2019 om 20:06

          Het is zo. Zorgen die je deelt, wegen minder zwaar. Dat van die gedeelde pijn en zo. Iets wat me altijd zal bijblijven was toen ik lag te wachten om geopereerd te worden. Dat ik toen wist hoeveel mensen aan me dachten, en dat me dat dus echt hielp om rustig te blijven.

          Aan het laden...
          Beantwoorden
  7. Goofball schreef:
    2 april 2019 om 13:15

    Pfff da’s heftig.

    Ik zou willen zeggen dat je doemdenkt, dat je spoken ziet. Ik ken je medische voorgeschiedenis niet. Maar ik snap je gevoel wel uit je verhaal dat je hier schetst. Een een simpele “carpe diem” “wees dankbaar voor wat je hebt” enz, dat lost dat niet op eh.

    Ik hoop dat je die onzekerheid een plaatsje kan geven.

    Aan het laden...
    Beantwoorden
    1. Satur9 schreef:
      2 april 2019 om 14:25

      Ik denk dat net dat het moeilijk maakt, dat je weet dat je van elke dag moet genieten, en dat net dát niet lukt omdat je je zorgen maakt.
      Maar, het (hier) eens neerschrijven heeft me ook al deugd gedaan. De dingen onder woorden brengen, luidop en geschreven, maakt dat ik het beter kan loslaten.
      Dus momenteel gaat het weer even wat beter.

      Aan het laden...
      Beantwoorden

Zeg het eens?Reactie annuleren

Recente reacties

  • Jan K. alias Afanja op Solace of You #wedraaiendoor
  • Matroos Beek op Solace of You #wedraaiendoor
  • Satur9 op Week in beeld – week 20
  • ElsS op Week in beeld – week 20
  • Matroos Beek op Week in beeld – week 20

Categorieën

  • Bloggen
  • Creatief
  • Familie
  • Fietsen en wandelen
  • Foto's
  • Gent
  • Lekker
  • Leven en liefde
  • Lezen en luisteren
  • Reizen
  • Toogpraat
  • Ziek

Tagcloud

#projectblogboek #satur9sphotochallenge #wedraaiendoor 40 dagen bloggen 1000 vragen aan jezelf borstkanker breien camper camperlife corona destelbergen dilemma dilemma's fietsen foto challenge frankrijk gastblog gastblogger Gent haken holiday kanker lievegem lililove metastase naaien ontheroadagain op reis ottolove photo challenge pipalove Sint-Amandsberg summer tdf throwback thursday tour de france vakantie vriendenboekje waarschoot week in beeld ziek zomer zonsondergang zonsopgang zou je liever?

Archief

Meta

  • Login
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.org

Abonneer je op dit blog d.m.v. e-mail

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Voeg je bij 95 andere abonnees

Volg Satur9's World

Voeg je bij 95 andere abonnees
©2025 Satur9's World | Aangedreven door SuperbThemes
%d