… naar wat ik schreef omstreeks deze dag. In navolging van Myriam.
1 jaar geleden
Geen woorden op zondag
Weer erg van toepassing de laatste weken.
5 jaar geleden
Poppendraagzak voor Lili
Er zaten behoorlijk wat ideeën in mijn hoofd voor corona cadeautjes voor Lili. Ik botste op een gratis patroon en tutorial voor een poppendraagzak, en wist meteen: dat wil ik maken.
Het was ietsje arbeidsintensiever dan het leeskussen, maar dat is dan ook zowat het enige wat het me kost: tijd en moeite. Ik kon alle benodigdheden uit mijn voorraad halen. Stofjes die ik van Leslie kreeg, kwamen weer goed van pas. Garen heb ik liggen, verstevigingsmateriaal heb ik liggen, en ook velcro heb ik liggen. Daar heb ik lang naar moeten zoeken, maar ik WIST dat ik ergens een stuk velcro had (alweer van tussen het tweedehandsgerief van andere oma Nannydien, wat komt dat toch allemaal goed van pas), en na een eerste rondje dozen openen, vond ik het tijdens de tweede ronde dozen openen in mijn doos met rekkers. Ruimschoots lang genoeg, ik heb zelfs nog een stukje over voor later gebruik.
Het was een beetje zoeken om de draagzak netjes in elkaar te steken en hij is zeker niet foutloos en overal even netjes afgewerkt. Ik beheers een nieuw patroon zelden de eerste keer dat ik het uitvoer. Maar het is goed genoeg als corona cadeautje, en onze poppenmama zal er veel geniet van hebben.
Janna stuurde me via Messenger het verhaaltje van Lili en de draagzak, ik plaats het hier integraal. Veel plezier 🙂
STORY TIME
hoe zit dat hier
oke zo en zo
strikje, perfect!
maar mama nu kan ik mij niet bukken en over haar hoofd kijken
much better now
tra la lalalalaa
kijk links, kijk rechts en neem een likje
en nu ben ik het beu, papaaaa!
THE END!
Of toch niet helemaal? Want ondertussen kreeg ik al foto’s van de kleine poppenmama die op stap gaat…
Wat vind ik het moeilijk, kiezen uit de blogposts van het voorjaar 2020. Het was een zeer geïnspireerde periode, met gastblogs, losse ideeën, gedachten over de corona-periode, en veel schrijfsels over wat ik in die periode maakte. En dat was veel. Er was een leeskussen, er was een prinsessenjurk… maar laat ik dan toch maar kiezen voor dit leeskussen.
10 jaar geleden
Ik ben wat ik lees #projectblogboek
Hou een week lang bij wat je eet / draagt / leest, eventueel met foto’s (pagina 63 opdracht 10)
Mijn idee was om een week lang mijn outfit te bloggen, maar dat lukte niet. Ik werd ziek, begon nog overmoedig met een eerste stel foto’s, en die leken nergens naar. De volgende outfit vergat ik, en toen gaf ik het maar op. Foto’s van wat ik eet, daar had ik geen zin in. Een week lang bijhouden wat ik lees, dat leek me behoorlijk saai, want dat kon gewoon een week lang hetzelfde boek zijn. Maar dat draaide anders uit. Doordat ik ziek was, heb ik behoorlijk wat afgelezen. Niet echt goed als je hoofdpijn hebt, maar wat moet je nu eenmaal als je niet kan slapen.
In het begin van de week was ik bezig in Congo van Michael Crichton, en dat heb ik in de loop van de week uitgelezen. Wat een boek. Zoals de meeste boeken van Michael Crichton eigenlijk. Spannend, heel goed geschreven, heel informerend, heel entertainend. Je kent Michael Crichton misschien wel, van Jurassic Park en van de aftiteling van ER. Maar de mens heeft nog veel fantastische boeken geschreven, en als je van hem nog niets gelezen hebt, schiet je naar de bibliotheek/winkel/webwinkel en begin er maar aan. Gelijk welk boek. Congo resoneerde bij mij nog net iets meer door de Belgische connectie.
Daarna begon ik in The Black Dahlia van James Ellroy, maar daar ben ik niet ver in geraakt, te moeilijk, ik begreep er niets van. Misschien beter eens in het Nederlands proberen. Iemand dit boek al gelezen? De moeite waard om te zoeken in het Nederlands?
Dan maar overgeschakeld naar iets makkelijkers, Deliver Us from Evil van David Baldacci. Ook spannend, ook goed geschreven, maar toch, als je net Crichton gelezen hebt, valt dit wat licht uit. Desalniettemin: goed, spannend boek.
Waarna ik begon in Noodkreet in een fles van Jussi Adler-Olson, onder het motto: een Scandinavische literaire thriller kan niet slecht zijn. Ik zit nog niet ver, dus ik kan nog niet oordelen.
Zo was dat toch nog niet al te saai, die week van mij in boeken.
Mijn boekensmaak is nog niet veel veranderd.
16 jaar geleden
Droom
Ik ben een fervent dromer. Ik heb in mijn slechtste periode niet echt nachtmerries gehad, maar toch wel angstdromen (hoewel, dromen dat je kind doodgaat, neigt wel zwaar richting nachtmerrie).
Een heel vaak terugkomende droom is dat ik dingen vergeet. In de tijd dat Janna klein was, schrok ik bijna elke nacht wakker: oh nee, ik ben haar laatste flesje vergeten! Ik ben haar medicatie vergeten! (ze was een reflux-kindje).
Nu droom ik vaak dat ik mijn eigen medicatie vergeten ben, of mijn lenzen ben vergeten uitdoen, en steeds schrik ik daar wakker van.
Een paar nachten geleden had ik een bizarre droom, die behoorlijk eng was, maar achteraf ook een giller, zo grappig.En compléét bizar.
Ik droomde dat er iets naast mijn bed lag, en ik mocht daar geen water op morsen. Ik morste er natuurlijk wél water op. En ‘dat ding’ (wat het was, weet ik niet) begon als gevolg daarvan explosief te groeien. Zo echt van iets miniems naar groot, groter, grootst. Zoals een balon die je opblaast, maar groter. Ik probeerde het groeien van dat iets tegen te houden met mijn handen, en het bizarre was dat het aanvoelde als mensenvlees. Very creepy, zo’n vies gevoel, iets dat groeit en groeit en dat je probeert terug te duwen en dat aanvoelt als mensenhuid… Werd ik wakker, al roepend, neen! stop! En bleek ik op Nic zijn rug te liggen duwen… oeps. Hij vragen wat er aan de hand is, ik begon met een uitleg maar liet het dan maar bij neen, laat maar… het was te bizar om halfwakker uit te leggen aan een halfwakkere partner. Ik moest wel even bekomen, mijn hart bonkte gelijk zot.
Op het moment zelf was het beangstigend, achteraf vreselijk grappig.
Tja, die terugkerende droom. Die blijft me gewoon achtervolgen. Is een tijd weg geweest de laatste jaren, maar nu komt hij op kousenvoeten weer terug.
Die foto’s van Lili met de draagzak, haar expressie. Zo mooi om te zien.
Angstdromen heb ik geregeld de laatste jaren. Ik moet in mijn droom altijd iets doen wat mij niet lukt. En het is zooo lastig. Te zwaar, te veel, te groot, te ver, te dit, te dat… Tot ik badend in zweet en met hoge hartslag wakker schiet. Heel naar is dat.
Die draagzak is zo leuk
Die pruillip als het kind niet over het hoofd van haar kind kan kijken is geld waard.
Steeds terugkerende dromen … ik heb ze ook.
Zalig hè, dat snoetje.
Ik sleep die terugkerende dromen ook al lang mee.
Veruit met stip op 1, het verhaal van het draagzakmoedertje, wat een heerlijke foto’s.
ik had als kind geen draagzak maar had een soort draadjesconstructie gemaakt waarmee ik ook mijn pop op de rug droeg. Pop & Gezin zou voor pijnlijke draadsneden in de polsen enz me hebben wel aanklagen 😀