Hoewel er vrij lang doorgefietst werd, en er ook in februari gefietst werd, staat het fietsen hier in de winter op een laag pitje. Ik fiets niet graag in de kou, in de regen, in het donker. Om onduidelijke redenen werd er in de winter ook niet veel gewandeld, wat niet echt goed is voor de conditie.
Er stond echter een fietsschema klaar, om heel rustig te gaan opbouwen met de racefiets. Dat schema vond ik hier.
Als ik het goed zie op Strava, startte ik dit schema op ergens halverwege februari. Het weer was toen meer dan behoorlijk. In maart werd het 2 weken opgeschort omdat het veel te hard waaide. Daarna startte ik weer op in de week van het schema waar ik opgehouden was. En toen ging het me écht te traag, en heb ik een week overgeslagen.
Het hele punt is: traag opbouwen. En ik voel dat me dat goed doet. Niks forceren, geen stommiteiten. Dat ik zo wen aan die koersfiets, en dat ik niks overdoe. Ik interpreteer het schema wel naar mijn eigen goesting: voor mezelf vind ik het niet belangrijk om echt zwaar te trainen. Ik wil vooral in beweging blijven, en langere afstanden kunnen doen op de fiets. De trainingen met hoger inspanningsniveau laat ik dus voor wat ze zijn, ik fiets de duur van die trainingen en eventueel een klein beetje langer.
De korte ritten begonnen me na een tijd wel te frustreren, omdat het altijd al moeilijk is om Gent uit te geraken en nog een leuke route te bedenken. Richting Ledeberg, Melle en Merelbeke vind ik te druk, en tegen dat het beter wordt, moet je al terug. De Pinte, Mariakerke, Zomergem (moet ik echt Lievegem zeggen?) moet je al niet aan denken. Oostakker en het havengebied zijn wel een keer plezant, maar meer niet. Te druk. Te stresserend. Dus: Destelbergen, Heusden, Laarne. Gelukkig geraak je toch al in Laarne als je 20km mag fietsen.
En daarom begon ik uit te kijken naar de langere ritten: om eens richting Meetjesland te kunnen rijden, Wachtebeke, de Moervaart… enzovoort.
Vanaf dan ging de afstand/duur dus traagjes naar omhoog. Ik rekende aan een gemiddelde van 20 kilometer per uur, want redelijk goed overeenkwam met de realiteit. Ik zit vrij comfortabel op mijn fiets, zadelpijn blijft redelijk beperkt. Over het algemeen heb ik nog het meeste last van het slechte wegdek, de vele putten en bulten en de ellendige betonbanen. Asfalt for the win!
Twee weken geleden reed ik 40 kilometer. Dat ging zeer moeizaam, het was heel warm en ik had me toch wel wat mispakt aan de hitte. Vorig weekend speelde ik een beetje vals en deed de 45km op twee dagen. Woensdag reed ik dan (in plaats van in het weekend, om het voorspelde slechte weer voor te zijn) de 50 kilometer, het einddoel van dit schema. Dat ging heel vlot, door eens verkeerd rijden en een wegomlegging in Wetteren breide ik er nog een 5-tal kilometer extra aan, maar dat werd allemaal vlot verteerd.
Mijn volgende uitdaging staat al klaar: een gelijkaardig schema om op te bouwen naar 100 kilometer. Opnieuw een schema van 10 weken, waarvan ik de eerste 4 weken ga overslaan omdat ik verder wil opbouwen vanaf de 50 kilometer die ik al onder de knie heb. En als gemiddelde snelheid neem ik vanaf nu 21 kilometer per uur, want het fietsen gaat al een stuk vlotter.
Maar soms denk ik toch wel: zot, 100 kilometer, dat is toch wel echt veel! Iep!
Wordt vervolgd!
(omslagfoto: het fietsenmuseum in de kelder van Plum in Gent)
Super! En die 100, dat komt wel in orde! Is niet niks, maar eens je eraan gewend bent, toch ook weer wel 🙂 (zegt zij die nu droomt van nog eens 100km fietsen, maar dat vroeger als standaardafstand had, zucht…)
En op dagen dat het tegensteekt of te lang lijkt, moet je maar denken aan alle nieuwe plekjes die je met zo’n afstand kan bereiken 😉
Het is zo het gevoel van: als Meneertje Mertens 100km of meer gereden heeft, dan denk ik “wow, zoveel”. En dan ga ik dat zelf ook doen? Euh… 🙂
Maar ’t is waar, al die nieuwe plekjes die ik ga kunnen zien… zalig!
(en nu mag dat weer nog een beetje beter! tsss!)
Respect!