Satur9Ik heb veel te vertellen, dus laat ik vandaag en de komende dagen wat blogberichten los op jullie. Zelf beschouw ik wat ik hier schrijf ook een beetje als mijn dagboek, dus schrijf ik ook nog even over de afgelopen 2 afspraken op de dienst radiotherapie, om de bestraling voor te bereiden.
Vorige week donderdag: Meneertje Mertens mocht ook mee binnen zodat hij kon meeluisteren naar wat er afgesproken werd. Altijd handig, met twee hoor je meer dan alleen. Ik vind het erg fijn hoe er in het AZ Sint-Lucas met patiënten omgegaan wordt, op een respectvolle manier en met oog en oor voor hun noden en verzuchtingen.
Het kan onnozel klinken, maar mij doet het deugd: als men er bijvoorbeeld aan denkt tijdens het wachten een handdoek op mijn ontbloot bovenlijf te leggen. Er wordt met respect met de patiënt omgegaan, en ook met respect voor wat de patiënt voelt.
Vorige week donderdag dus was veel uitleg en daarna een scan om het gebied van de bestraling te markeren. Er werden 6 referentiepunten op mijn lijf getatoeëerd. Ja, deze puntjes zijn een blijvende tatoeage. Neen, als je ze niet weet staan, dan zie je ze niet, zo klein zijn ze. En ik vermoed dat ze na verloop van tijd ook wel zullen vervagen. In ieder geval wel een blijvende herinnering aan. (maar dat zullen mijn littekens ook wel zijn)
In tussentijd zouden de nodige berekeningen gemaakt worden, en deze donderdag had ik een tweede afspraak om de lijnen op mijn lichaam te laten zetten. Beetje vieze bucht, vind ik, die inkt, ik heb behoorlijk last van jeuk maar ik mag niet echt krabben want dan wrijf ik de inkt weg. Neen, ik mag niet meer in bad, en ik moet me voorzichtig droogdeppen als ik me was. Och ja, het is maar een maand.
Vanaf dinsdag start dan de bestraling, voor dinsdag weet ik wanneer ik moet gaan, de rest van de dagen nog niet. Meneertje Mertens neemt nog een dagje verlof om mij die eerste dag te vergezellen. Daarna zien we wel. Elke weekdag, voor een 20-tal keer. De lieverds die hulp aangeboden hebben, zullen nog van mij horen 🙂
De afgelopen weken waren toch wel zwaar, de pijn was sommige dagen echt overheersend en zwaar irritant, en bleef maar aanslepen. En pijn is vermoeiend, zowel fysiek als mentaal. De laatste dagen begint het eindelijk significant te verbeteren, en dat doet deugd. Niet dat de pijn echt weg is, maar mijn aandacht wordt niet meer zo constant naar dat ene, aloverheersende, brandende, geïrriteerde punt getrokken en dat is al zeer veel. En zo begin ik stilaan ook weer wat meer te doen, en ga ik weer eens aan de slag met mijn naaimachines.
(de mooie foto bij dit bericht werd gemaakt door Linda Tambuyser)
Ja Anne, het worden intense dagen al kan ik er zelf niet van meespreken maar meebeleefd met mijn neef . Die voelde zich goed bij de manier waarop ze met hem omgingen. Wil je ook eens gezelschap van een rijpere dame, dan geef je mij een seintje.
Dankjewel Yo. Het gezelschap van een rijpere dame is aangenaam, je hoort (leest) nog van me 🙂