Ik las vanmorgen dit korte artikel op de site van De Morgen. En ja, het is iets waar ik wel eens over nadenk. Allemaal doen we dat wel eens zeker, het is onvermijdelijk. Waarom?
Maar erg ver ga ik niet in dat nadenken. Ik ga een beetje uit van de onvermijdelijkheid van de dingen, van het toeval, van het leven zoals het is.
Waarom? Waarom kreeg mijn zus zo’n gruwelijk agressieve kanker en was het zo snel allemaal gedaan? Waarom krijg ik nu ook nog eens kanker?
Euh, daarom. Ik weet het niet. En ik ga in géén geval de schuld een beetje bij mezelf gaan leggen. Ongezond leven? Stress? Te weinig gemediteerd? Teveel mezelf voorbijgelopen? Mijn innerlijke ik teveel genegeerd? (laat duidelijk zijn dat dit een beetje sarcastisch bedoeld is).
Ik weet het niet. En frankly my dear, I don’t care. Het is er nu eenmaal, en daar moet ik mee leven. Mijn leven ga ik er ook niet helemaal voor omgooien.
Eigenlijk was ik daar al een hele tijd vroeger mee begonnen. Bewegen, stoppen met roken, gezond(er) eten, afvallen. Het dateert allemaal van vóór die diagnose. En daar ben ik best wel blij mee. Ik ga gewoon voort op de ingeslagen weg, en dat is goed genoeg.
Want verklaringen… pfhah. Mijn zus heeft nooit gerookt, fietste, at gezond… waarom werd zij dan zo ziek? Mijn aversie tegen de oorlogsterminologie (“je moet vechten”) dateert ook van de periode dat zij ziek was. Heeft zij niet hard genoeg gevochten misschien? Absoluut, absoluut, absoluut niet. Ze heeft gevochten met alles wat ze in zich had. Maar het mocht niet baten.
In die mate vind ik dat artikel wel fijn. Kanker is in vele gevallen gewoon onvermijdelijk. Slechte gewoonten gaan alleen de gaspedaal veel dieper induwen, dus het is geen reden om de ongezonde gewoonten weer op te nemen. (en er zijn nog plenty andere medische redenen om te sporten, gezond te eten, niet te roken, weinig te drinken enz.).
Het artikel/onderzoek zegt wat mij betreft vooral: schuldgevoel is compleet overbodig. Vroege detectie daarentegen is van cruciaal belang.
We zijn veel te veel gaan denken dat alles in de wereld beheersbaar en controleerbaar is. Sommige dingen zijn dat niet. Heel veel dingen zijn dat niet. Schuldgevoel als je kanker krijgt, is totally out of the question. Je hebt een slecht lotje getrokken. Inderdaad, domme, domme pech. Ik ken veel lieve, gezondlevende, eerlijke, toegewijde en open-minded mensen (die nooit van hun leven ‘gekankerd’ hebben) die toch kanker krijgen.
Goeie instelling van jou. Het is niet jouw fout. Ja, je hebt gerookt en misschien niet altijd even gezond geleefd. Maar er is geen enkele zekerheid om dat te koppelen aan het feit dat je kanker kreeg. Het kan evengoed toeval zijn.
Zelf denk ik daar ook veel over na. Veel (long)kanker in de familie, zoals je weet. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven, maar dat lukt niet altijd even goed. Ik kan me erg druk maken in vervuiling, omdat dat de enige factor is die ik zelf niet in de hand heb.
Maar dan nog. Weet ik dat ik pech kan hebben, en dat ik niet vrij ben van risico. Ik heb nu eenmaal gerookt, ik ben opgegroeid in een omgeving met rokers. En ik heb slechte genen voor longkanker, daar ben ik zeker van. Dus kan ik ook gewoon domweg pech hebben. Ik wil gewoon voor mezelf de risico’s zoveel mogelijk verlagen, maar weghelpen kan ik niet, kan niemand.
Schuldgevoelens over dingen die je in het verleden al dan niet gedaan hebben helpen je geen meter vooruit. Het is wat het is, en op die moment hebben we daar dan wel weer plezier van gehad zeker? 🙂
Dus ja. Het enige wat je er kan tegen doen is vechten. En hopen, dat het weggaat. En dat doen we met je mee!
Bedankt voor jullie zeer fijne reacties, Hilde en Lien.