De MRI scan gisteren was niet fijn, en de realist in mij hield er rekening mee dat het resultaat ook niet fijn zou zijn. En dat is het ook niet.
Midden in mijn ruggengraat zit een wervel waar ook tumorcellen aanwezig zijn. En dat is uiteraard geen goed nieuws.
Voorlopig zijn de plannen:
- de operatie wordt uitgesteld
- woensdag is er multidisciplinair overleg
- donderdag heb ik een afspraak om de behandeling te bespreken
- voorlopig, niet zeker, wordt dat hormoonpilletjes nemen en misschien bestraling.
Maar dat ligt allemaal nog niet vast. Zien we volgende week. Nu is het wachten tot die afspraak volgende week donderdag. En dit weekend zal alvast een kalm weekend worden, want ik ben kapot.
Het leek me wel vreemd, zo twee geïsoleerde plaatsen met tumoren, mijn borst en een ruggenwervel. De uitleg: als borstkankercellen gaan rondzwerven in het lichaam, gaan ze zich blijkbaar graag nestelen in de lever, de longen of in onze botten. Mijn lever en longen zijn gelukkig schoon, maar ik heb toch wel prijs in een wervel. Gelukkig is het maar één plaats waar er nog kwaadaardige cellen zitten. Vreemd is dat de klieren rond het gezwel in mijn borst en in mijn oksel niet aangetast zijn. Vreemd, maar ook wel: gelukkig. En goed dat het nog maar op één andere plaats is.
Voor de rest ga ik nu rusten, en wachten tot donderdag. En vooral: niet speculeren. Niets opzoeken op het internet, me niet teveel afvragen hoe het nu allemaal gaat verlopen, niets niets niets. Elk kankergeval is anders, een ander zijn ervaring kan leerrijk zijn maar ook niets zeggen over wat mij overkomt.
En dat het vreemd is, dat weet ik, maar zoals we allemaal weten: het menselijk lichaam is een raar ding.
De oncoloog schat mijn kansen zeer positief in, en dat doet de gynaecologe ook. En dat doe ik dus zelf ook. Ik heb een goed gevoel bij waar ik ga uitkomen: bij genezing. Dat het geen gemakkelijke weg zal zijn, weet ik al sedert vorige maandag. Maar ik neem het één dag met de keer.
Veel moed, Anne. Ik duim en hoop met je mee! Liefs, anna, een oude collega van jou…
Hallo Anne
Ik blijf duimen en wil jou volgen in je goed gevoel over de afloop: genezing dus.
Veel moed voor de weg ernaar toe.
Liesbet
Anne, het doet toch wel pijn dit te lezen…gevoel van ongeloof, onmacht.. jij moet nu vooral in jezelf blijven geloven…de moed niet opgeven…als het nodig is laat de traantjes maar vloeien, dat lucht op. Maar vooral je heel goed laten omringen, alle hulp vragen die je maar nodig kan hebben. Ik wens je veel moed toe, altijd bereid te luisteren naar je als je daar nood aan zou hebben en dat meen ik. Dikke knuffel meid xxx
@anna: bedankt, oud-collega artsenbezoeker 🙂
@Liesbet: dankjewel. Ik blijf positief.
@Jessy: bedankt voor je betrokkenheid. Ik onthou je aanbod voor als het nodig is!
Hallo Anna…ook al ken ik je niet persoonlijk…maar als de vrouw van Nic wil ik je toch een hart onder de riem steken!Ikzelf heb ook een zware strijd doorgemaakt ,en kan me volledig inbeelden hoe je je nu voelt.Maar als ik een raad mag geven,blijf positief denken en leef dag per dag…alle dagen zijn anders en geniet van de goeie dagen!!In het slechte nieuws zit ook wel het positieve dat er een positieve prognose is!Hou je daar aan vast!!Ook al zullen er dagen zijn dat het niet zo zal voelen…het komt goed,geloof me.Heel veel moed en remeber “stay positive”….XXX
Dankjewel Tineke. Nic heeft al regelmatig over jou verteld.