Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Ik heb getwijfeld over welk album van Elbow eigenlijk mijn favoriet is, maar ik ga hier ook maar voor “the first cut is the deepest”, Asleep in the Back, hun debuut.
The Birds mag dan wel mijn favoriete nummer zijn van Elbow, het album Build a Rocket Boys! vind ik in zijn geheel net iets minder mooi en coherent dan dit Asleep in the Back.
Kijk, iemand die een nummer opent met de zin “I’ll be the corpse in your bathtub”, die kan bij mij nooit meer iets verkeerd doen (behalve als hij de extreem-rechtse lul gaat uithangen, dan heb ik er wel een probleem mee, maar goed, dit terzijde).
I’ll be the corpse in your bathtub
Useless
I’ll be as deaf as a post
If you hold me like a newborn
Kijk hoe mager die toen nog was jong! Soit, Newborn is een song zoals een song voor mij moet zijn: sterk nummer, uitstekend gezongen, met een zalig orgeltje, en mooi opgebouwd naar een finale waar je kiekenvel van krijgt en de onweerstaanbare drang voelt om mee te zingen. Beetje onhandig als je op de bus zit, dat wel. En dat einde! Groots lawaai en opeens, bam, gedaan. Wat hield dat nummer toen toch al veel belofte in voor latere grootheid.
Ik leerde Elbow al heel vroeg kennen, en toen al werden ze de Coldplay voor intelligente mensen genoemd. Toen leek Guy Garvey nog een moeilijk te benaderen moody figuur, nu is hij vooral een echte Engelse teddybeer.
Powder Blue is een al even emotioneel nummer als Newborn, dat mooi opbouwt.
En als je het allemaal maar niks vindt (echt? kan ik me niet voorstellen), laat je dan verleiden door het titelnummer, zo eentje waar je tegelijk vrolijk en triest van kan worden.
Kijk dat filmpje toch, met die zalige Britse humor! (een steeds weerkerend fenomeen bij Elbow).
Guy Garvey is een fantastische zanger, een van de betere die ik ken. Live slaat hij er maar zelden naast. Elbow is één van de weinige bands die me live altijd kan bekoren, net als Neil Finn. Hun live-opnames kan ik thuis ook met plezier afspelen, wat ik bij veel andere groepen niet kan. Er zijn veel groepen die ik live graag zie, maar die ik achteraf thuis niet kan beluisteren, omdat er teveel fouten gespeeld worden en die te hard opvallen als je niet meer in dat live-gewoel zit. Maar Elbow is live altijd goed, Garvey zingt altijd goed. Het enige wat me al eens gaat irriteren zijn zijn maniertjes op het podium, die altijd en steeds weer hetzelfde zijn. Maar voor de rest: topklasse!
Een tip als uitsmijter: ga naar Youtube, tik daar “Elbow Music for Life” in, en laat je meeslepen.
Zonder dank!