Satur9Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
We brengen het weekend door in Ouddorp, waar mijn ma en Herman een week in een huisje in het RCN-vakantiepark verblijven. We waren te laat om een plek op de camping daar te boeken, maar vonden een betaalbaar plekje op camping Zonnewende, een drietal kilometer verder.
Het weer heeft net als ik wat moeite om op gang te komen, maar het wordt toch een vrij mooie dag. ’s Middags gaan we samen met mijn ma en Herman eten, en we maken er een fietstochtje van. We rijden samen naar het RCN-park via het dorp, waar twee molens staan, we zijn immers in Nederland. Molen De Zwaan en molen De Hoop lijken wel hard op elkaar vinden we. De ene is nog volop in werking, de andere niet.
Na de lunch fietsen Meneertje Mertens en ik apart verder, hij doet een langer tochtje dan ik. Ik fiets een stuk door de duinen en geniet van de rust en het weidse gevoel.
Het gaat verder door het mooie dorp Goedereede.
Toren en molen in één beeld.
Ik fiets langs een grote plas (ven?) waarin ik tot mijn groot plezier waterlelies zie.
Uitzicht op vuurtoren Westhoofd aan de uitgang van de camperplaats
Zondagmiddag vertrekken we terug naar huis, onze kiesplicht roept. De week is weer goed gevuld, gelukkig valt er tussendoor ook nog wat te breien.
Woensdag heb ik afspraak in het AZ Jan Palfijn voor een botscan. Daar ben ik uiteindelijk een ganse dag zoet mee (echt, serieus, voor een scan ben ik weg van 8u ’s morgens tot 4u in de namiddag). Vertrek vanuit Waarschoot station, gelukkig valt het weer wat mee.
Ook donderdag is een ziekenhuisdag, voor de bespreking van de resultaten van de botscan.
Ik ben er drie kwartier te vroeg, dus trakteer ik mezelf op een tweede ontbijt in de cafetaria. Verder verloopt het deze keer allemaal wat vlotter. (behalve dat ik in het terugkeren per accident de trein naar Ronse neem in plaats van naar Eeklo, zucht).
Het mysterie is opgelost: geen stressfractuur maar wel overbelasting. Er worden afdrukken gemaakt voor steunzolen, en in tussentijd gebruik ik deze steunlaars. Twee weken fulltime, daarna afwisselen met de steunzolen en de steunlaars rustig afbouwen. Hopelijk is alle leed tegen eind juli geleden.
Gelukkig bieden mijn bloemetjesschoenen wat weerwerk tegen het cyborg-gevoel van de steunlaars.
Vrijdag ga ik wat opvangproblemen oplossen ten huize Fotoschuur. Ik tref er een lief Otje, dat niet liever doet dan buiten zijn. Jammer genoeg werkt het weer niet echt mee.
Samen gaan we Pipa halen van school, Lili blijft nog wat in de studie met een vriendinnetje. Pipa zet zich thuis aan het tekenen…
…en Otto wil ooohooooooooook!
Wat later arriveert opa ook, en samen met Ot heeft hij veel plezier met de gitaar.
Als iedereen thuis is, eten we samen frietjes om het groot tafeldiploma van Lili te vieren, waarna wij met de camper richting Vlaamse Ardennen vertrekken.
Voor een voorspoedig herstel van je voet duim ik. Het lijkt me lastig zo’n ding.
Otto steelt altijd de show op foto’s.
Niet gemakkelijk om mee te lopen, gelukkig beperkte periode. Mooie uitstapjes!
Een drukke week. Gelukkig niet al te dramatisch nieuws bij de scan. Toch wat ongemakkelijk zo’n ‘robot’. Otto altijd de lach in huis 🤩
Op de ziekenhuisbezoeken na een fijne week. Maar goed, je hebt het weer achter de rug en kan verder. Weliswaar met een blok aan je been (nogal letterlijk) maar this too shall pass.
Mooie streek Ouddorp. Je kan er prachtig fietsen. En wat ziet die steunlaars er gevaarlijk uit. Ik zou niet graag een trap krijgen. Als het maar helpt… Sterkte ermee.
Mooie foto’s van de kinderen en mooie vooruitzichten want hop… naar de Vlaamse Ardennen!
Als het een troost mag zijn: ik kon niet meer uit de voeten met mijn voeten. Gedegen steunzolen hebben echt soelaas gebracht. Er is dus geheid beterschap op komst.
Mooie foto’s, overigens.
Waterlelies zijn zó fotogeniek, ik kan het ook nooit laten er foto’s van te maken!
Wat een vreemde “laars”, ik zag ze nooit eerder maar kan me wel voorstellen dat je voet dan móet rusten want je kunt er niets mee denk ik.