Vanaf nu schrijf ik op zondag voor onbepaalde tijd een blogbericht over iets wat me bezighoudt.
Als je de WP app gebruikt, ken je ze wel, die daily prompts. Af en toe hou ik er eentje bij in mijn concepten omdat ik er wel eens op wil antwoorden.
Share a story about the furthest you’ve ever traveled from home.
Ik heb niet vaak ver gereisd, maar die ene verre reis staat me nog klaar voor de ogen.
Mijn toenmalige echtgenoot moest voor een beurs naar Chicago, en ik kon goedkoop of met frequent traveler points of zo ook naar ginder. Het was 1999, als ik het me goed herinner.
Ik liet mijn bloedjes van kinderen achter bij mijn ma en Herman, en vertrok voor een lange vlucht heen. Met tussenlanding in Denemarken. Helemaal in mijn uppie. Was ik zenuwachtig? Oh jawel. Maar ik had me voorgenomen: als het niet goed gaat, dan vraag ik hulp. Dat gold vooral voor de overstap, waarin ik me echt wel zenuwachtig maakte. Zou ik het wel vinden? Want ik had weinig tijd.
De vlucht naar Denemarken was in een vrij klein vliegtuig. Geen Boeing of zo. Beetje creepy vond ik het, maar wel spannend. Dalen naar de luchthaven van Kopenhagen geeft je zicht op het grote niets, in het begin.
Ik herinner me een spurt door de luchthaven van Kopenhagen, efkes de weg kwijt en gewoon meteen vragen aan iemand welke kant ik op moest, en hoera, ik heb het op tijd gevonden. En dan de oceaan over met een grote Boeing. Die niet helemaal vol zat. Ik zat op een plek aan de deur, de nooduitgang, en had lekker veel plaats voor mijn benen. Niemand naast mij, hoera. Wat volgde was een zeer rustige en aangename vlucht.
Hele stukken van die dagen in Chicago zijn uit mijn geheugen verdwenen. Ik herinner me een gigantische hotelkamer, het leek een grote studio. Er was ook een keukentje. En je kon er ook eten bestellen. Vreemd, een hamburger in Amerika, helemaal anders dan bij ons. Ik herinner me maaltijden met een hele bende samen op onze kamer, collega’s van mijn ex, en een vriendin van me.
Ik had enorm last van jetlag, die maar verdween tegen dat ik moest vertrekken (het was een kort reisje, een dag of 4 denk ik).
Ik heb altijd sterke banden gehad met mensen online, via de “muziekgemeenschap”. Die van toen hè, met Usenet en mailing lists en na een tijdje ook fora. En zo ontmoette ik in Chicago een aantal mensen waar ik al langer mee babbelde online. Carla, mijn zotte Smashing Pumpkins vriendin, die me door Chicago reed, en wiens twee kleintjes ik ook ontmoette. Ons contact verwaterde, we zijn elkaar nu uit het oog verloren.
Ik herinner me nog dat Carla en ik een rariteit waren binnen die online Pumpkins gemeenschap, als moeders van jonge kinderen.
En dan was er Valerie, mijn Finn-maatje, die 600 kilometer met de wagen reed van Columbus in Ohio naar Chicago, zodat we elkaar eens IRL konden ontmoeten. And we had a blast. Mooie herinneringen aan, we dweilden de stad af, waarvan ik me vooral het imposante treinstation herinner. Oh en van de autoritten met Carla: de bovengrondse metro, de L-train (elevated train). Imposant. En koud dat het was. The windy city maakte haar naam helemaal waar.
Met Valerie heb ik trouwens nog steeds contact. Dankzij Facebook. Ze zocht me op, we reconnected, en zo babbelen we regelmatig nog eens, en zien we van elkaar wat we uitvreten, en dat is tof. Nu praten we vooral over “the grands” (de kleinkinderen), haha.
(slechte foto’s, hè, amai!)
Na een paar dagen vloog ik dus weer naar huis, opnieuw in m’n uppie, rechtstreeks met een grote Boeing. Het vliegtuig was niet volzet, en ik herinner me heel goed dat ik tot mijn vrolijkheid drie stoelen naast elkaar voor mezelf had. En als toen moeder van twee kleine kinderen, waren die uren helemaal voor mezelf echt heerlijk, dat herinner ik me ook nog. Maar ik was ook blij dat ik ze terugzag, ha!
Wat was jouw verste reis?
Altijd binnen Europa gebleven. Dus: ver? Nee, niet echt. (Pescara (It.) was het verste punt, peins ik.)
Ik herinner me wel nog mijn duurste trip. Die voltrok zich zelfs begin deze week. Delhaize heen en terug. Blut thuisgekomen.
Erg hè de laatste tijd. Zo duur allemaal.
Pescara is wel mooi, we waren er in de omgeving afgelopen voorjaar.
Chicago was mijn enige reis buiten Europa. Dus veel was dat ook al niet 🙂
Mijn verste zal Kaapstad geweest zijn. Van Amsterdam in één trek (ongeveer) recht naar beneden.
Net zoals jij heb ik altijd sterke banden gehad met mensen online. Vanaf dat er travel fora ontstonden op internet, ben ik daar altijd heel actief geweest. Heb via die weg ook heel veel mensen leren kennen, van overal ter wereld maar de meest hechte groep waren toch wel de Amerikanen. Ik ben voor meetings verschillende keren in Londen, Parijs en Amsterdam geweest. En ook in Sevilla en in Nerja heb ik forum friends ontmoet. Ik heb tientallen keren Amerikaanse vrienden rondgeleid in Antwerpen, ben ermee naar Ieper gereden en naar Brugge, heb ze ook thuis ontvangen. De laatste jaren heb ik zelf het contact wat laten verwateren omdat het me te veel werd (op den duur deed ik niks anders meer), maar ik blijf met enkele van hen contact houden. Via Facebook is dat heel gemakkelijk. Die online wereld is al heel lang mijn wereld.
Dat vind ik heel fijn om te lezen, die gelijkenissen. Of het nu de reiswereld is of de muziekwereld, maakt niet uit, de banden met mensen die je nooit IRL gezien hebt, kan heel sterk zijn. Maar ook zeer fijn als je ze dan wel kan ontmoeten.
Ik had vriendinnen op bezoek voor concerten hier in België, ben naar Londen geweest voor de muziek en werd er ondergedompeld in die online community, idem eens naar Groningen… allemaal mooie herinneringen.
Ik had destijds meer contact met mensen online dan met mensen live. Van achter mijn laptop (nog altijd mijn beste vriend) chatten, foto’s uitwisselen, enz. Dat was op den duur echt wel te veel.
Dapper van jou! Ik denk niet dat ik het zou gedurfd hebben zo gans alleen. Wij vliegen uiterst zelden. Maar voor Canada (Vancouver) maakten we een uitzondering, omdat het van ‘moeten’ was😉. 11 uur vliegen, het duurde toch wel heel erg lang en het vliegtuig zat bomvol, wat voor mij claustrofobisch aanvoelde.
Toen durfde ik dat, ik weet niet of ik het nu nog zou aandurven. Misschien wel, want het was een heel positieve en aangename ervaring.
Je hebt het toch maar mooi gedaan, die vliegreis naar Vancouver. Wat je allemaal overhebt voor je kinderen hè 🙂
Leuk om te lezen jouw reisverhaal van je trip naar Chicago. Je ziet dat je er heel veel van vergeet maar het blijft een mijlpaal dat je er geweest bent. Leuk dat sommige contacten blijven.
Onze verste reis was naar Malta.
Sommige banden zijn heel sterk. Ik vind dat ook heel mooi.
Malta, zo ver in Europa ben ik dan weer niet geraakt 🙂
Mijn geografisch overzicht is te slecht om uit vissen wanneer ik het verst van huis was. In ieder geval was dat in Europa, Het zal elkaar niet heel veel ontlopen maar ik vermoed het uiterste puntje van Spanje vanwaar je de oversteek kon maken naar Tanger, maar die oversteek hebben we niet gemaakt. Ibiza zal niet veel gescheeld hebben. en een punt hoog in Italië tegen de Oostenrijkse grens zal het ook net niet redden.
Het lijken me toch drie heel mooie bestemmingen 🙂
Wat een mooi en indrukwekkend verhaal. Echt knap dat je dat in je eentje aandurfde.
Ik denk dat mijn verste reis naar Griekenland was. Buiten Europa ben ik nog niet geweest. Ik heb best veel vliegangst. Ondanks dat ik al zo’n zes keer heb gevlogen, lijkt het niet te beteren. Liever geen vliegreizen voor mij, maar soms kan het niet anders als je iets persé wil/kan zien of doen.
Dankjewel 🙂
Ik heb geen vliegangst, hoewel ik me ook niet echt op mijn gemak voel. Maar ik denk niet dat we ooit nog vliegreizen gaan maken, vooral om het milieu-aspect ervan. Het zou moeten zijn dat we ooit toch eens in Australië/Nieuw-Zeeland belanden, mijn droom sinds mijn tienerjaren. Never say never.
Knap om helemaal alleen zo’n vliegreis te maken. Als het per se zou moeten, zou ik het ook wel doen, maar toch liever niet.
Het was met schrik in het hart, maar alles verliep zo vlot, dat het uiteindelijk een zeer positieve ervaring werd.
Hoe avontuurlijk was jij toen. In 1999 zou ik zoiets nooit aangedurfd hebben!
Ik ben nog nooit buiten Europa geweest dus de Algarve zal het verste geweest zijn. Ik vlieg ook liever niet want nogal wat schrik. De laatste keer deze maand was ook nogal pijnlijk aan de oren want een kop vol snot en drukverschillen speelden me enorm parten. Ik heb een aantal dagen gehoorverlies gehad, nu gelukkig weer beter.
Ik denk dat ik toen meer durfde dan nu 🙂
Vervelend als een vliegreis zo pijnlijk is. En gehoorverlies is ook beangstigend, omdat je niet weet of het over gaat. Gelukkig deed het dat wel!
Wij zijn op huwelijksreis geweest naar Nieuw-Zeeland. Veel verder dan dat kan je bijna niet gaan 😉
Ik ben een beetje jaloers nu! 🙂
Net als bij Myriam was Kaapstad het verste. Geen jetlag, lekker leuk.
Mooi!
Mijn verste reis was naar Brazilie. We (ex-man en ik) hadden een geweldige vakantie met allerlei onverwachte avonturen. Ik herinner me nog dat ik in de hangmat bij ons huisje lag, op de achtergrond muziek van Astrid Gilberto.
Voor mij mocht het altijd zo blijven.
Helaas, een paar maanden later vertrok (ex)man met een heel andere bestemming. Onze laatste vakantie de verste van al, de mooiste ook maar met een gekarteld randje
Dat klinkt als een zalige vakantie. Blauwe lucht met in de verte een klein donker wolkje…
Heel dapper dat je het hebt gedaan. Natuurlijk kon je dat! Ik ben nooit buiten de EU geweest. Als single dwars door Corsica en Sardinië gefietst. Met mijn man veel naar Frankrijk, Zweden en Noorwegen.
Dat de foto’s er oud uitzien, geeft ze nog meer charme.
We kunnen het allemaal, als we willen 🙂
Dat fietsen door Corsica en Sardinië, dat klinkt wel behoorlijk avontuurlijk!
Zweden en Noorwegen, willen we ook graag eens heen.
ik vermoed dat mijn huwelijksreis naar Bali het verste was. En dan meerdere keren Vancouver.