Laat ik jullie eens meenemen op een rondje controles in het AZ Sint-Lucas in Gent.
Dinsdag 19 april. Afspraken om 8u30, 9u15 en 10u45. Het werd een voormiddag waarin de rekker van mijn stelling “eens je in een ziekenhuis bent, is de tijd niet meer van jou maar van het ziekenhuis” en dat ik me daarnaar schik, nogal op de proef gesteld werd.
Ik twijfel lang wat ik moet aandoen. Uiteindelijk ga ik weer naar mijn “ziekenhuis-outfit” van de laatste jaren, waar al serieus over nagedacht is. Rokje, geen kleed, zodat ik niet helemaal in mijn onderbroek moet. BH zonder sluiting of beugels (die laatste draag ik sowieso niet meer sedert ik ziek was). Makkelijk om uit en aan te doen, en kan ik voor sommige onderzoeken gewoon aanhouden. Schoeisel ambeteert me nog het meest. Lijkt me frisjes voor mijn Birkenstocks en blote voeten, maar gesloten schoenen… na een paar uur ga ik me dat beklagen. Ik opteer uiteindelijk voor de Birkenstocks, en zie de héle dag niemand met sandalen. Allemaal gesloten schoenen. Who cares. Ik heb geen kou en geen spijt van mijn keuze.
Om 7u vertrek naar het station. 7u14 treintje naar Gent Dampoort. Aankomst 7u35, en een rustige wandeling van een goeie twee kilometer naar het ziekenhuis. Ik ken de weg, geen probleem.
8u10 ben ik in het ziekenhuis. Aanmelden met mijn nieuwe identiteitskaart is toch niet simpel. Ik probeer vier automaten uit voor ik er eentje vind die mijn kaart wil lezen. Maar uiteindelijk lukt het. Drie keer. Voor het labo, voor de beeldvorming, voor de dokter.
8u20 zit ik boven in de wachtzaal van het labo. Een kwartier later ben ik weer buiten, drie buisjes bloed armer. De prik zelf deed meer pijn dan anders, maar achteraf voel ik er niks meer van. Goed gedaan dus.
8u45 ben ik op de dienst beeldvorming. Is het erg dat ik een half uur te vroeg ben? Geen probleem. De dame aan de balie vindt wel dat ik nuchter moet zijn voor de abdominale echo. Huh? Werd me nooit eerder gevraagd. Beetje gepalaver, ze belt eens, en het feit dat ik gegeten heb, blijkt geen probleem te zijn. Ik dacht het wel. Maar ja, better be safe than sorry.
Vrij snel word ik binnengeroepen voor de mammografie. Daar hoor ik dat er ook een longfoto gepland staat. OK dan. Mammografie doet zoals verwacht pijn, vooral aan de linkerkant (de geopereerde kant).
De longfoto is twee keer niks.
De echo daarentegen. Man man man wat doet dat pijn. Eerst een dokter in opleiding die de hele procedure heel rustig, traag en grondig doet. Gelukkig ook met geruststellende woorden erbij (de mammo ziet er goed uit, dit ziet er ook goed uit). Waarna de supervisor nog eens helemaal opnieuw begint. Shit jong, dat doet pijn. Duwen dat die doen. En dat blijft maar duren. Aaaaargh. Daarna volgt nog een echo van de lever, en da’s ook niet bepaald zachtzinnig. Pfffff. Blij als het gedaan is. Ik probeer de overdaad aan gel van mijn bovenlijf te vegen, en mijn afspraken op de dienst beeldvorming zitten erop.
Het is 9u40. Ik heb pas om 10u45 afspraak bij mijn arts. Ik drink een latte in de bistro van het ziekenhuis. Ik heb mijn boek bij, gelukkig. Maar zoals steeds valt het me moeilijk om op verplaatsing te lezen. Tussendoor chat ik even met Janna.
Tegen 10u25 ga ik naar het toilet en daarna naar de dienst gynaecologie. Ik werp een blik in de wachtzaal, die zit stampende vol. Geen zin in. Ik keer nog even terug naar een wachtzaaltje vlakbij.
Om 10u40 ga ik toch maar terug naar de dienst gynaecologie. Wachtzaal zit nog steeds bomvol. QR code inscannen, wachten. Wachten. Een moeder en zoon komen binnen, moeder heeft blijkbaar slecht nieuws gehad, is emotioneel, de zoon probeert te troosten. Wachten. Iemand zegt dat ze er al een uur zit. Hoe laat heeft ze haar afspraak? 10u15. Shit. Ik ga hier lang zitten. Wachten. Ik word opgeroepen door de verpleegster, bloeddruk is OK, gewicht ook (mwa), ik moet nog maar eens mijn hele lijst pillen opsommen.
Terug naar de wachtzaal, die nog steeds bomvol zit. QR code nog eens scannen. Dan weet de dokter dat ik er ben. Wachten. De mevrouw van 10u15 wordt maar niet binnen gesommeerd. Zucht. Op één of andere manier raken we aan de praat, er zit een zeer grappige en assertieve madame twee stoelen verder en na een tijdje zitten we onnozele grappen te maken en te schateren van het lachen. De assertieve dame mag bij de dokter (niet de mijne), en de wachtzaal valt weer stil.
Wachten. Het wordt 11u. Geen beweging. Het wordt 11u15. Geen beweging. Wel bij de patiënten van andere dokters, maar niet bij het kluitje patiënten van mijn dokter. Wachten. Het wordt 11u30. Ik begin via Messenger te zagen tegen Janna en Meneertje Mertens. Ze heeft vaak vertraging, maar dit slaat toch echt wel alles.
11u40. De dame van 10u15 mag binnen. Wachten.
12u. De twee dames naast mij mogen binnen. Ik verwacht minstens nog een kwartier, maar blijkbaar gaan die binnen en weer buiten (was een probleem met de dienst beeldvorming waardoor ze al een hele tijd van hot naar her gestuurd werden), ik let niet op en zie niet dat het aan mij is. Dokter komt me halen. Oeps.
Babbeltje (vertraging of niet, ze neemt áltijd haar tijd), geen gynaecologisch onderzoek dit jaar (oef), fysiek onderzoek van mijn borsten, en ik ben helemaal goedgekeurd voor een jaar. Bij haar toch, in oktober moet ik terug naar de oncoloog. Ze wenst ons nog een goede reis toe (die onthoudt dat dus, dat wij met een camper op reis gaan).
Rond 12u25 ben ik weer buiten. Eindelijk. Wandeling terug naar het station. Ik heb honger! In het station koop ik me twee croissants en een Fanta, die ik op het perron naar binnen werk. Treintje komt om 13u25. Om 13u45 ben ik in Waarschoot, vijf minuten later ben ik thuis.
Doodop, en met hoofdpijn. Maar goedgekeurd, en dat is het voornaamste!
PS: die pijnlijke echo? Een dag later doen mijn ribben pijn, van de abdominale (abominabele?) echo.
Oef, goed nieuws!
Wat steken die daar uit met die echo’s zeg? Ik ben twee weken geleden nog geweest voor een echo + mammo. Da’s geen leuk onderzoek maar het doet bij mij nul pijn.
De pijn bij de mammo, dat is vooral mijn geopereerde borst. De rechter is onaangenaam, de linker is gewoon echt pijnlijk.
Echo: is al jaren een onaangenaam en soms pijnlijk onderzoek, nu was het echt toch wel extreem.
Dat de mammo voor jou pijnlijk is, dat begrijp ik maar al te goed.
Die wachtzalen, de stress als de wachttijd oploopt,… been there, done that. Gelukkig kwam je buiten met goed nieuws. Duimen maar dat het zo blijft!
Ja, daar weet jij ook wel wat over te vertellen hè.
Dankjewel!
Het goed nieuws is het belangrijkste, maar dat je de dag nadien nog pijn moet hebben door de onderzoeken is toch niet normaal.
Ik herken de wachtzalen, zat er ook ettelijke keren door de vrijwillige job, ook met mensen die slecht nieuws kregen.
Ik had zo’n zin om iets tegen dat mens te zeggen, maar vond het vervelend dat te doen in een wachtzaal die propvol zat.
Gelukkig goed nieuws! Pijn bij een echo van de abdomen heb ik nooit gehad, het is ook niet de bedoeling dat de arts tot aan je ruggengraat duwt… Hopelijk ben je snel van de klachten af.
Ik herinner me ook van de allereerste echo van de lever dat het toen ook wel pijn deed. Niet zo erg als nu, maar toch.
Gelukkig is alles weeral achter de rug en kreeg je ook nog goed nieuws….
Ja, ik ben weer gerust voor een tijdje 🙂
vervelend.. maar je kreeg gelukkig een goed rapport
groeten
Ja, en zo kan ik weer met een gerust gemoed verder 🙂
Gelukkig goed nieuws!! Jammer van de spierpijn achteraf 😱
Fijn dat dit weer achter de rug is.
Zeker weten! 🙂
Ziekenhuizen: o, driewerf gruwel.
Je reageert net als mijn zoon zou doen 🙂
Dat zijn geen fijne dagen en daar mag je dan best wel eens over doorzeuren. Doe ik ook wel eens.
Wel fijn om te lezen dat het resultaat goed is. 🙂
Yep, zo eens doorzeuren kan zo’n deugd doen 🙂 Dankje!
Fijn dat het er weer op zit.
Ja, lekker gevoel 🙂
De enige, en werkelijk ook echt, de enige reden …dat ik op ‘like’ klik in dit bericht is dat jij geduld hebt … “11u40. De dame van 10u15 mag binnen. Wachten.” … Ik was niet blijven zitten in ieder geval, zeker niet zwijgend dit geaccepteerd.
Maar goed… ik bewonder je nu dubbeldriedwarsinhetquadraat en bovenal feliciteer ik je natuurlijk met de uitslage.
Hehe, dankjewel 🙂
Ik had tegen Meneertje Mertens gezegd dat ik tot 12u zou blijven zitten. Maar dan zit je natuurlijk ook wel te denken dat je gaat moeten terugkeren. Dus ben ik nog wat blijven zitten, en gelukkig was het daarna aan mij.
Ik ben daar op ingesteld, dat het begrip tijd in het ziekenhuis erg rekbaar is. Je tijd is niet meer van jou. Maar dit was me toch wat te gortig.
De tijd wil maar niet om in zo’n wachtkamer, hè.
Maar goed, voorlopig ben je er met goed nieuws weer even mooi vanaf.
En nu kan ik onbezorgd van de lente en de zomer genieten 🙂
Jeetje, wat een lange dag. Maar gelukkig ben je goedgekeurd!
Yes 🙂
Al dat wachten, en dan nog in onzekerheid. Van ziekenhuizen word ik sowieso niet goed.
Gelukkig was alles in orde.
Wel erg dat ze je zo bezeren met de echo. Dat is toch niet normaal zeg. Sommige dokters…
Elke keer weer is het een opluchting. Ben ondertussen al zoveel in dat ziekenhuis geweest, dat het een beetje als een tweede thuis aanvoelt 😉
Ik vermoed dat ze sowieso moeten doorduwen. Maar die echo van mijn lever was er een beetje over, en twee keer van mijn borsten ook wel.
Super dat je helemaal oké bent!
Elke keer weer een opluchting 🙂
Inderdaad, het goede nieuws is het belangrijkst, maar toch, soms lopen er mensen rond in het ziekenhuis die helemaal vergeten dat ze mensen werken. Ze gaan te werk alsof ze met “dingen” werken.
Het was eigenlijk best wel een lieve hoor, maar die geopereerde borst doet zoveel meer pijn dan de andere.
De supervisor was wel niet de aangenaamste die ik al tegengekomen ben daar.
Dat het nieuws goed is is het belangrijkste. Maar zo’n echo, ik heb daar geen ervaring mee, hoe gaat dat in zijn werk?
Het echokop (transducer) wordt tegen de huid aangehouden en bewogen (met een laagje gel tussen om gemakkelijk te bewegen), zendt (onschadelijke) geluidsgolven uit, die worden opgevangen en weerkaatst door de organen. De beelden worden weergegeven op een scherm.
Amai ik wist niet dat echo’s zo zeer konden doen, pffff. Gelukkig ben je ervan af en vooral ben je weer goedgekeurd. Ik was een maand of twee ook op de dienst gyn. en moest toch even wennen aan al dat scannen van die codes, a brave new world haha. Maar op zich wel handig. Ook dat je nu afspraken daar online kan boeken vind ik geweldig. Gelukkig had mijn dokter toen geen vertraging… Maar je moet daar geluk hebben he…
Ja, een echo lijkt zo een pijnloos onderzoek hè. Het kan dus ook anders.
Je moet daar inderdaad geluk mee hebben. De mijne doet geen bevallingen meer, maar noodgevallen komen er altijd tussen, en ze neemt ook haar tijd (zouden ze beter rekening mee houden in de planning).
Dat online systeem is inderdaad geweldig. Voorlopig moet ik er nog geen gebruik van maken omdat mijn afspraken iedere keer ter plaatse vastgelegd worden door het secretariaat (om makkelijk te combineren met andere onderzoeken). Maar het is goed dat het er is.
Heb mij al vaker eens de bedenking gemaakt dat iedereen die echo/mammo/etc afneemt, er ergens minstens één keertje zelf één zou moeten ondergaan, al wordt een mammografie bij mannen ietwat moeilijk 😉
Toch vooral blij voor jou dat resultaten positief waren.
Dankjewel 🙂
Voor de mammo heb ik nog nooit een man gehad, de echo wel. De supervisor hier die mijn borst-echo opnieuw deed en dan ook nog de lever-echo deed, dat was ook een vrouw.
Ik herinner me van de allereerste keer dat dat ook wel behoorlijk pijn deed, dus ik vermoed dat ze wel moeten duwen om te zien wat nodig is.
soms lijken vrouwen nog harder dan bepaalde mannen 😉
Ik heb voor mammo ook wel altijd al iemand gehad die zeer empathisch was, maakt toch een wereld van verschil
Jamaar ik denk dat dat echt zo is! Ik had bij mijn tweede bevalling een vroedman, en die was ook veel empatischer dan de meeste vroedvrouwen.
Nu, ze zijn wel vriendelijk en ze zeggen dat je altijd mag laten weten dat het teveel pijn doet. Sowieso is mijn borst die geopereerd is veel pijnlijker dan de andere, het venijn zit ‘m vooral daar.
Fijn dat alles goed is!
Elke keer toch spannend.
En dan de opluchting daarna!!
Ja hè, valt bijna letterlijk een pak van je schouders.