Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
Af en toe duik ik ook eens in mijn map “oudedoos” op onze server. Want daarin zit een schat aan ingescande foto’s. Veel foto’s ook die Herman inscande en me doorstuurde.
Onderstaande foto stuurde Herman me ook door. Hij gaat misschien eens fronsen omdat ik de ruwe, niet bijgewerkte versie gebruikte van die scan, want er is ook een versie die wat scherper is, en zonder vlekjes en krassen. Maar ik vind deze met de rand rond de foto zo mooi. Dus ja. Ik schat dat deze foto gemaakt werd in 1937 of 1938.
Dit soort conversaties voerden wij vóór corona al vaak via mail. Nu dus ook. Ik mailde naar Herman of hij eens wilde vragen aan mijn ma wie er allemaal op deze foto staat, want ik wist het zelf niet goed. Mijn ma (het kleine, boos kijkende prutske) en mijn grootmoeder (de vrouw rechts) herken ik, de andere vrouw en het meisje ken ik niet. Dit was het antwoord:
Je ma zit op de arm van een tante van Mee (Bertha) en die wou haar altijd op de arm nemen wat je ma niet graag had, wat haar duidelijk aan te zien is. Vooraan staat Simonne, die getrouwd is met een Tsjech en daar is gaan wonen. De foto is genomen in Bassevelde ter gelegenheid van de kermis waar ze elk jaar naartoe gingen bij Tante Clara, de zuster van Mee.
Mee is dus mijn grootmoeder. Zo noem(d)en wij haar: een verbastering van het eerdere mémé en pépé, die werden Mee en Pee. Net zoals mijn mama ma werd.
De verhalen over de kermis van Bassevelde herinner ik me nog. Net als de verhalen over de kermis van Watervliet. En ook Simonne, die in Tsjechië ging wonen, herinner ik me nog. Het Tsjechië van toen, communistisch. Eén keer per jaar kwamen ze terug. Er moest altijd iemand daar blijven, zodat zeker was dat ze hier niet zouden blijven. Ze brachten kristal mee uit Tsjechië, en keerden terug met appelsienen en Nesquick en nog spullen die ze ginder niet konden kopen. En genoeg drank om de douanebeambten om te kopen. Dat waren toch altijd spannende verhalen.
Ik kreeg deze foto doorgestuurd omdat er enige gelijkenis vastgesteld werd tussen mijn moeder en haar achterkleinkind Lili.
Ik vond het al ferm moeilijk kiezen, er staan nog zoveel mooie foto’s van mijn ma in die map op de server!
Die oude foto’s, ze hebben toch iets hé. En als je er dan ook nog een verhaal bij krijgt maakt dat het helemaal af. Ik heb ook nog veel oude foto’s, maar niemand meer wie me kan vertellen wie wie is.
Mijn ma is absoluut niet de grote verteller als het over het verleden gaat. Maar blijkbaar wordt ze toch wat losser als ze foto’s ziet. Ik heb plannen om haar eens wat verhalen te laten vertellen over de oorlog. Ga ik dit voorjaar proberen. Ze heeft het daar nooit over, maar tegelijk wil ik niet dat die verhalen verloren gaan.
Over de oorlog werd bij ons ook nooit gesproken. En nu is het te laat. Mijn schoonvader vertelde er wel over, maar die hadden het dan ook heel zwaar in de oorlog.
Bij mijn ex-schoonouders werd daar veel over gepraat. Bij mij thuis niet. Nochtans zie je dat mijn ouders uit een streek komen waar het heftig was (de bunkers zijn stille getuigen). Ik heb me voorgenomen die verhalen op te schrijven voor het te laat is.
Bij ons ook veel bunkers maar geen honger (grootouders waren landbouwers). Schoonouders hebben veel honger geleden. En dat met 2 kleine kindjes.
Da’s dus iets wat ik niet weet, en wat ik dus ook wel wil vragen.
Mooi, mooi. Ik heb ook bijna al de foto’s van de familie van mijn mama, zij was de fotograaf op bijna alle feesten. Enige jammere is dat ze er zelf niet veel opstaat. Én dat de foto’s echt vervagen op den duur.
Ook die vage foto’s hebben hun charme, zo lang er iets te zien is tenminste. Jammer een beetje inderdaad als de fotograaf altijd dezelfde is.
En zeker omdat mijn mama er niet meer is, er zijn veel te weinig foto’s van haar 😨
Wat vind ik dat erg…
Heerlijk hé zo snuisteren in oude foto’s! En je hebt er nog leuke verhalen bij ook.
Zelf heb ik mijn grootouders niet gekend.
Ik heb het geluk gehad mijn grootouders langs moeders kant lang gekend te hebben. Mijn kinderen hebben hen ook nog gekend.
Eigenlijk is het goed om die verhalen op te schrijven. Zo gaan ze niet verloren.
Wat een prachtig portret, zeker met de boeiende uitleg erbij. Boeiend verhaal van die Tsjech, het kristal, Bassevelde, Watervliet, de gelijkenis met LIli… enz…
De oude foto’s liggen nog bij mijn moeder, maar we praten er samen vaak over. Moet ik nog meer doen. En alles opschrijven.
Dankjewel 🙂
Ik vind dat ook, dat je dat moet opschrijven. Als je moeder er niet meer is, en de verhalen zijn niet opgeschreven, dan zijn ze voor altijd weg.
Ik zit al van vorig jaar met het plan om mijn ma eens te vragen hoe zij zich de oorlog herinnert. Mijn ma is niet de grootste prater, maar met foto’s en een doel, denk ik dat dat moet lukken. Ik dacht: ik maak een (zeer beperkte) stamboom, en zet daar verhalen bij van de mensen die op die stamboom staan. Om zo bij haar die verhalen van de oorlog eruit te peuteren.
Want ik vind het echt zo erg, als ze er niet meer is, dan is dat allemaal weg. Helemaal weg. En dat zit me dwars.
Ik heb mijn moeder zo’n vijftien jaar geleden een boek cadeau gedaan waarin ze allemaal vragen over haar leven mocht beantwoorden. Misschien een tip? Toen mijn moeder 90 werd, heb ik samen met haar alles in een klein boekje samengevat en laten afdrukken voor alle kinderen. Ondertussen ontdekken we bij mijn moeder dat ze zelf zoveel mogelijk al heeft opgeschreven op achterkanten van foto’s. Ook houdt ze dagboeken bij. In een oude ontdekte ik onlangs een briefje. Er stond op ‘deze sjakos is voor Lisa (de dochter van mijn zus) omdat ik deze handtas van struisvogelleer ooit cadeau kreeg van haar grootmoeder (moeder van mijn schoonbroer). Je merkt wel dat ze zoveel mogelijk wil doorgeven. In haar koffertje heeft ze een heel scenario voor haar uitvaart, maar dat heb ik nog niet gelezen, wil ik ook niet. Er is nog zoveel wat ik moet vragen – het zal nooit lukken om alles nog te weten te komen, maar ik sprokkel zoveel mogelijk.
Misschien kan je je moeder aan het schrijven zetten als het geen prater is?
Dankjewel voor de tips! Ik zal je eens mailen, ik vind mijn antwoord niet geschikt om hier openbaar te zetten.
Heerlijk, die familieverhalen.
Dankjewel, maakt me blij 🙂
Momenten om te koesteren. Ik ben zot van die oude foto’s, die blijkbaar veel beter bewaren dan die van vandaag (zijn na vijf jaar vaak al vervaagd).
Dat is wel zo hè, die echt oude foto’s zijn onverwoestbaar. Ik probeer nog van die foto’s te delen.
Ik hou van deze rubriek!
Zelf heb ik hier onlangs een foto van mijn ouders in een kader gedaan. De mooiste uit hun vrijage, samen in het gras. Het jonge koppel dat ze waren, de kledij van toen, een gekarteld randje aan de foto, ik vind het een prachtig geheel.
Dat maakt me blij!
Die foto’s met een verhaal, met een geschiedenis… ze zijn prachtig. Zeker waard om in te kaderen 🙂
Oude foto’s zijn de max, en al zeker voor mensen die er bij waren toen die foto’s werden genomen. Geef mijn vader, 87 ondertussen, zijn doos met oude foto’s en hij verandert instant in een live praatprogramma waar je uren kunt naar luisteren. 😀
Da’s toch heerlijk hè. En nu we zelf wat ouder zijn, kunnen we die verhalen des te meer appreciëren.
Mijn ma is niet bepaald een babbelaar, maar foto’s maken haar toch ook wel wat losser.
Het is jammer als oude foto’s zouden verdwijnen, zij scheppen een verhaal waar volgende generaties vaak geen benul van hebben.
Vind ik ook. Ik wil de foto’s bewaren, mét de bijbehorende verhalen. Er verdwijnt al zoveel.
Je hebt helemaal gelijk, oude foto’s zijn “oud”op z’n mooist. Wat leuk dat je zoveel oude foto’s hebt en het verleden zo levend kunt houden.
Ik koester die foto’s ook. Altijd fijn om eens te bekijken.