Gastblog: Myriams vriendenboekje

De coronacrisis is nog lang niet voorbij, we gaan ons nog lang in stilte moeten bezighouden. Dus leek een reeks gastblogs leuk om de boel wat op te vrolijken. Ik nodigde uit om een vriendenboekje in te vullen, en kreeg veel respons. Vandaag leren we Myriam kennen. Veel leesplezier!

Naam: Mijn naam is Myriam. Ik ben daar blij mee.
Een van mijn nonkels noemde me vroeger Min, of Minneke. Mijn moeder vond het vreselijk!
Mijn Amerikaanse kennissen noemen me Mym, omdat ze Myriam heel moeilijk kunnen uitspreken.

Leeftijd: 66 – pfff, er gaat altijd een schokje door me heen als ik dit getal moet schrijven

Hier vind je me op het internet: WordPress, Facebook, Instagram, Trip Advisor, Thorn Tree (momenteel in pauze vanwege Covid-19).
En nog een aantal private discussieforums.

Als kind wilde ik dit worden: Dat zal vast zoiets als air hostess geweest zijn vermoed ik. Ik vond dat altijd nogal een glamoureus beroep waarbij je – met een beetje geluk – de hele wereld ziet en in de meest luxueuze hotels verblijft als je lange afstand vliegt.
Na heel veel vliegtuigreizen – als passagier – weet ik nu dat je als cabin crew vooral ten dienste staat van de passgiers en een beetje meid voor alle werk bent. Spreekt me minder aan eerlijk gezegd.

Dit was mijn beroep: Ik was heel mijn carrière secretaresse. En neen, niet eentje die alleen maar diende om koffie te zetten voor de baas. Nu heet het beroep ‘management assistant’ en die benaming dekt de lading veel beter. Want wat zou een directeur zijn zonder zijn assistent(e)? De directeur voor wie ik het langst gewerkt heb was Franstalig en hij had echt zijn assistente (moi) wel nodig om teksten te vertalen en zijn dictaten in fatsoenlijk Nederlands, Engels of Duits om te zetten. Maar ik heb altijd graag voor hem gewerkt want hij waardeerde mijn werk. Wat niet van elke baas kan gezegd worden.
Ik heb in verschillende sectoren gewerkt. Begonnen in transportverzekeringen, maar daar had ik het al snel gezien en het betaalde slecht. In de goeie tijd, toen er veel werk en weinig personeel was, overgestapt naar de internationale handel in chemische en farmaceutische grondstoffen tot ik daar na 19 jaar trouwe dienst ontslagen werd (als laatste het zinkend schip verlaten).

Toen ben ik gaan freelancen in de administratie/boekhouding. ‘Freelancen’ klinkt minder werkachtig dan ‘zelfstandige zijn’. Dat heb ik 22 jaar met veel plezier gedaan en ik heb in die periode ook nog veel bijgeleerd want ik werkte zowel voor een tandarts als voor een grondwerker, een trader in vis en schaaldieren, een ijzerhandel (waar ik alle artikelen – duizenden! – in een database moest mocht ingeven) maar mijn voornaamste bezigheid was toch consultancy: bedrijven administratief begeleiden bij hun certificaties (ISO, HACCP, VCA, …).
In augustus 2016 vond ik het welletjes geweest en ben ik met vervroegd pensioen gegaan.

Ik ben goed in: Organiseren, talen, koken, luisteren.

Ik word blij van: De zon die schijnt
Een spraakberichtje/videootje van mijn kleinzoon
Een tuin vol bloemen
Een dagje aan zee
Een lekker diner

Mijn guilty pleasure: meeblèren op de levensliederen van André Hazes senior. In het plat Amsterdams ook nog.

Dit lust ik niet: Veel! Vergeten groeten onder andere. Ik hoorde Philippe Geubels laatst in zijn talkshow zeggen: ‘er is een reden waarom die groenten vergeten zijn’. Wat mij betreft heeft hij gelijk.

Mijn favoriete muziek: Motown en het Franse chanson van de jaren ’60-’70.

Mijn favoriete reisbestemming: Als verre bestemming is dat zonder twijfel Afrika, zwart Afrika. Niet het Afrika waar de blanken (nog steeds) de lakens uitdelen. Al van toen ik in 1996 de eerste keer voet zette op Afrikaanse bodem was ik verkocht. Het gezegde ‘Africa gets under your skin’ is op mij zeker van toepassing. En het vreemde is dat ik er niet de vinger kan opleggen waarom dat zo is. De meeste Afrikaanse landen zijn niet al te proper, er heerst corruptie, het is er niet altijd veilig, er is veel armoe, de steden zijn druk en chaotisch, je moet er vervelende vaccins voor laten zetten en vieze pillen slikken …
Aan de andere kant is er de ruimte, de rust, de prachtige fauna en flora, de andere cultuur, de mooie mensen, de puurheid, …

In Europa kan ik moeilijk kiezen tussen Frankrijk en Spanje. En Portugal is ook een super mooi land. Italië, vasteland én eilanden, uiteraard ook.
Het zuiden van Europa in ieder geval.

Favoriete plek om te wandelen/fietsen: Wandelen komt sowieso op de tweede plaats. Dat doe ik niet graag … gaat niet snel genoeg vooruit.
Ik fiets graag aan zee of in de polder. Typisch dat wat we hier in dit bosrijk gebied niet hebben. Iets van het gras dat groener is aan de andere kant.
Het liefst fiets ik in Nederland vanwege de uitstekende fietspaden. En dan niet alleen aan zee maar ook Friesland vind ik geweldig, de Wadden, Drenthe (bos!) en de Veluwe, … te veel mooie plekken om op te noemen.
Maar ook in Frankrijk hebben we al heerlijk gefietst, aan de Loire, in de Elzas en een groot stuk van de Westkust. De Moezel is ook mooi fietsen en tijdens de eerste lockdown hebben we veel in eigen streek gefietst. Ook zeker de moeite!

Mijn ideale vrije dag: Sinds mijn pensioen is elke dag een vrije dag. En ik geniet er ook nog elke dag van. Op ’t gemakje opstaan zonder wekker, uitgebreid de tijd nemen voor het ontbijt, online krantje lezen, blogs lezen, wat internetten, …
Pre-lockdown gingen we heel dikwijls een dag op stap, fietsen op de trekhaak om ergens te lande of te buitenlande een fietstocht te maken, lunchen onderweg, terrasje … We kunnen er nu eens van dromen!

Bovenaan op mijn bucketlist staat: Mijn bucketlist is op dit moment leeg. Eerst maar eens genezen en dan zien we wel weer.

Mijn levensmotto: YOLO is mijn levensmotto waarnaar ik ook altijd geleefd heb. We hebben maar één leven en we moeten er uit halen wat we kunnen. En het vooral NU doen want niet iedereen krijgt een ‘later’.

Verwante Berichten:

• 37 vriendenboekjes: de afsluiter
• Gastblog: Corines vriendenboekje
• Gastblog: Pharaildes vriendenboekje
• Gastblog: Le petit requins vriendenboekje
• Gastblog: Lentebloems vriendenboekje