Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
Vorige week had ik Money (That’s What I Want) van the Flying Lizards, waarop Goofball (en zij niet alleen) nogal verbouwereerd reageerde en daarna doordraaide met We Are Never Getting Back Together van Taylor Swift.
Ik kende de naam Taylor Swift, maar verder gaat mijn kennis niet. Ik bekeek het filmpje (wel leuk, en goed gevonden om verder te gaan op het thema van het filmpje, de redenering van Goofball om tot die link te komen was ook weer onderhoudend om volgen), en wist het toen even niet. Zou ik iets doen met de naam? Meh. Samenwerkingen? Vond niks naar mijn gading. Dan maar naar Wikipedia, waar ik las dat la Swift ooit begon als country-muzikante. Ah. Country. Door velen gehaat genre. Ik ben ook niet zo zot van de plakkerige variant, maar er zijn ook wel goede artiesten en schitterende nummers. Emmylou Harris anyone? Néé, niet Mr. Sandman, maar Wrecking Ball bijvoorbeeld. Of Lucinda Williams. Ja, zelfs Dolly Parton. Ha, Dolly Parton zou het worden. Ik krijg eerlijk gezegd het schijt van de opmerkingen over haar uiterlijk, het mens is wel een muzikant, zangeres en performer pur sang. Ik weet dat veel van die commentaren door haarzelf uitgelokt worden, maar toch vind ik het denigrerend en afbreuk doend aan haar talent. Maar goed, dit terzijde. Ik twijfelde over PMS Blues (schitterend, en ook grappig) of 9 to 5 (zalig nummer toch!) maar koos uiteindelijk toch voor Jolene. Hip gemaakt door The White Stripes. Ik hoorde het ooit op de weide van Pukkelpop uit een tent naar buiten dwarrelen, en vond het zalig. Maar kom. Hier. Luister en zing mee.
Goofball, ‘t is weer aan u!
Ooit had ik een collega die Dolly perfect kon nadien, haar accent en timbre inclusief. Ik hoor Jolene nog door ons bankkantoor galmen… Mooie herinnering, dank je wel.
Daar word ik blij van 🙂
Mooie keuze.
Dankjewel 🙂
Hmmm … er zijn talloze country-artiesten die ik liever hoor en zien dan Dolly Parton, maar je pikt er wel toevallig het enige nummer van haar uit waar ik goeie herinneringen aan bewaar uit mijn stamkroeg in de tweede helft van de jaren 70. 🙂
Dolly is voor mij Jolene, ik vind het moeilijk om haar in te schatten, ik vond de podcast Dolly’s world ofzo heel verwarrend, ergens zie je een soort van barbie, maar ook een vrouw die heel goed weet waar ze mee bezig is
Inderdaad. Ik heb vanmorgen wat filmpjes gekeken (o.a. dit, moest je er zin in hebben: https://youtu.be/ohvN75BaY1I ). Ze weet héél goed waar ze mee bezig is, ik denk dat ze dat in de loop der jaren geleerd heeft en dat ze bepaald niet dom is. En een performer pur sang. Straf mens, hoor.
Ik heb een vriendin die vroeger meedeed aan de soundmix show, je weet wel met Henny Huysman. De pre-finales werden gehouden in de Elisabethzaal in Antwerpen. Wij met de vriendinnen daarheen om onze ‘Dolly’ te zien optreden met ‘Jolene’. Het was het jaar dat Helmut Lotti als laureaat uit die show kwam en dat de lokale zangeres van mijn vroeger dorp ‘Petra’ werd ontdekt door Adriaan Van Landschoot.
Helmut Lotti, dat is dan weer mijn gouwgenoot. Zijn moeder kwam hier rond met een R4-ke met soep. Pannetje op de vensterbank zetten, en dan wist ze dat ze moest aanbellen.
En Petra, haha. Helemaal niet mijn ding, maar wel zalig om terug te zien.
Wel glamoureus, zo een Dolly hebben!
De ene herinnering brengt de andere mee.
Geestig hè 🙂
Prachtig nummer! En terecht een klassieker.
Ja hè, ik vind dat dus ook.
Tof nummer hè! Hier en nu slingert het me terug naar een kamp met de VKAJ toen ik 16 jaar was. Met de knapste kajotters in ons hoofd, keelden we dat liedje toen mee. Dankjewel voor de zalige herinnering!
Zo tof om hier al die zalige herinneringen te zien opduiken! Jolene doet wat 🙂
Heerlijk, nostalgisch nummer!
Leuk wist-je-datje: ‘Jolene’ is autobiografisch en voert een vrouw zingend op die een andere, knappere vrouw – Jolene – smeekt haar man niet af te pakken. Parton heeft gezegd dat kort nadat zij getrouwd was, er een roodharige bankemployee flirtte met haar echtgenoot Carl Dean. De naam ‘Jolene’ heeft ze van een fan die een keer haar handtekening vroeg.
The White Stripes’ cover is wellicht de meest gekende – wegens ronduit magistraal! – maar ook The Sisters of Mercy waagden zich aan een versie van ‘Jolene’. Dolletjes.
En het heeft gewerkt, want de echtgenoot Carl Dean heeft ze nog. Eigenlijk opmerkelijk, een huwelijk in de showbizz dat zo lang standhoudt.
Tiens, dat van de Sisters wist ik niet. Ga ik eens opzoeken. Ben waarlijk benieuwd!
Ik vind Dolly Parton geweldig! Ik zou er zelf niet zo willen uitzien, maar ik vind het bij haar wel helemaal ok. Niks mis mee, iedereen mag er uitzien zoals hij/zij/het zelf wil wat mij betreft en ik hou vooral van mensen die zich niet conformeren aan heersende regeltjes en hun persoonlijkheid trachten uit te drukken met hun uiterlijk. Ken je trouwens de versie van haar metekind al? Miley Cyrus zong Jolene ook ooit en ik vind dat een zeer mooie versie.
Kijk, ik vind dat je daar dus helemaal gelijk in hebt. En da’s ook een beetje waarom de vele opmerkingen over haar uiterlijk me storen. OK, ze zorgt er zelf voor, maar langs de andere kant, f*ck it, hou eens op met altijd commentaar te hebben op andermans uiterlijk. Kan me niet bommen dat iemand blauw haar heeft, behalve als je daar iets leuks over te zeggen hebt, anders zeg je maar niks. Hehe 🙂
Ik denk dat ik de versie van Miley Cyrus al eens gehoord heb, maar ik ga direct nog eens luisteren.
Ik vond Dolly Parton altijd zeer zichzelf, dat kan ik alleen maar waarderen. Het nummer Jolene leek ook echt uit haar hart te komen.
Zo is dat helemaal, ben het met je eens. Het is een vrouw met pit.
Een heerlijk nummer en jááh….gelukt dit ken ik natuurlijk. Henk was country liefhebber, Willy Nelson , Johnny Cash, John Denver allemaal grijsgedraaid het laatste jaar.
Kijk, zo komen we elkaar muziekgewijs toch eens tegen! 🙂
O zeker wel, dat gebeurt wel vaker hoor.