Satur9Bij Myriam zag ik de travel tag met 15 reisweetjes, en ik dacht, leuk, dat doe ik ook. Ik heb er mijn tijd voor genomen, heb er wat foto’s bij gezocht en ingescand, en heb besloten de tekst in 3 delen op te splitsen, want het werd nogal veel. Vorige zondag was er het eerste deel met jeugdherinneringen, vandaag ga ik verder met de reizen die ik maakte in mijn volwassen leven.
#6 Getrouwd en wel hebben mijn (nu) ex en ik niet veel gereisd eigenlijk. Voor ons huwelijk eens naar Frankrijk en naar Nederland, en daarna was het eigenlijk vooral werken-werken-werken. We hebben eens een kampeertrip geprobeerd naar de Drôme: Janna 1,5 jaar, ik 7 maand zwanger, 38 graden… geen goede combo. Naar huis gevlucht.
Foto van Janna voor de tent. Juli 1994. Ik herinner me een foto van mezelf met haar in de rivier bij de camping, maar die vind ik voorlopig niet terug. Ik weet ook niet meer in welke gemeente we waren.
#7 Mijn verste reis was toen ik mijn nu ex-man eens mocht achterna reizen op zakentrip in Chicago. Vijf fantastische dagen gehad. Heerlijke vliegreis (in mijn eentje, spannend, maar wat ging dat goed en wat heb ik daarvan genoten), mega-jetlag, maar genoten van de Amerikaanse hotelkamer (was meer een appartement), van Chicago en van Amerikaanse Finn-friend Valerie die speciaal voor mij van Columbus, Ohio naar Chicago reed.
Ook hiervan vind ik nauwelijks foto’s, een zeer wazige van Val en mezelf voor het bedrijf van de business trip. We moeten het hier over 1998 hebben, denk ik. Ik weet het niet meer precies.
#8 Wat volgde was een echtscheiding en een tijdje erna opnieuw verliefd-verloofd-getrouwd. Nieuw samengesteld gezin. Vier kinderen. Beetje duur om te reizen. Want van scheiden worden simpele zielen als wij niet bepaald rijker. Dus we bleven thuis. Nu en dan eens een uitstapje. En toen de kinderen groter werden, gingen wij al eens een dagje Tour de France kijken als die bij ons in de buurt kwam.
Beide foto’s 2014, onderaan een dagje regen in Roeselare, waar Froome bijna tegen ons aan knalde toen ie onderuit ging. Een beetje later stapte hij uit de Tour.
#9 In het begin zijn we wel een paar keer naar Tsjechië geweest, waar de ouders van Meneertje Mertens een huisje hadden. Het bleef bij twee keer wegens de tweede keer verbonden met slechte herinneringen achteraf, en ook omdat we toch wel ons eigen ding wilden doen. Maar er zijn wel mooie herinneringen aan verbonden. De eerste keer keerde ik terug naar huis met een bus van Eurolines. Om één of andere reden liep dat fout, en ik herinner me een wilde achtervolging van die bus naar de volgende stad waar hij zou stoppen. Meneertje Mertens bleef ijzig kalm en verloor nooit zijn gevoel voor humor. Vreemd, voor eens mens die over het algemeen toch een redelijk kort lontje heeft.
De magische zomer van 2003. Ik kan me voor den dooien dood niet meer herinneren in welk dorp we waren, wat ik wel nog weet is dat het niet ver van Olomouc was.
#10 Fast Forward naar 2016. Ik had al eerder eens geopperd tegen Meneertje Mertens dat ik als kind altijd droomde van met de mobilhome op reis gaan. En dat die dagjes Tour de France wel leuk waren. En of we eens niet een mobilhome zouden huren en de Tour de France achterna reizen? Een idee werd werkelijkheid.
Zoeken naar de goeiekoop werd een beetje kwaaiekoop want halverwege de vakantie vielen we in panne met de oude knar waarmee we Frankrijk doorkruisten. In Annecy. Hierzo. Op letterlijk, echt letterlijk! 500 meter van de camping waar we gereserveerd hadden.
Wat resulteerde in redelijk wat stress, een sleeptocht naar een garage voor automobielen van groot formaat, buiten Annecy. In Allons-y les Couilles. Nee serieus. Het lijkt erop. Allonzier-la-Caille.
Daar stond ie dan, snik.
En daar zaten wij dan. In onze zeteltjes, mee verschuivend met de schaduw rond de garage (want het was loeiheet), en bellend met de eigenaar en Touring en onderhandelend met de garagist.
Onderhandelingen die resulteerden in een hotelletje, een autootje van de garage dat we mochten gebruiken, nog wat uitstapjes in de buurt.
En dan mochten we met een gerepareerde mobilhome naar huis. To cut a long story short. (het hele verhaal staat hier en hier) Ik ben er nog altijd trots op dat we elkaar toen niet vermoord hebben, en ondanks alle miserie was de liefde voor het camperleven geboren.
Volgende week: derde en laatste deel!
Het werd geen pad over rozen, om het zacht uit te drukken.
Misschien niet, maar we hebben toch ook veel plezier gehad. Maar het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn hè.
De hitte in de Drôme … het komt helemaal terug. Een auto zonder airco en een peuter op de achterbank. Onderweg naar huis stopten we bij iedere aire om het kind even onder de kraan te houden. Echt waar. Om dood te gaan! Maar wel leuke herinneringen.
De peuter onder de kraan houden 🙂 Onze peuter was zo moe van slecht slapen op de lawaaierige camping (ik vergeet nooit dat ze in haar bedje tegen haar knuffel riep: IK WIL SLAPEN!) dat ze zowat de hele terugweg door sliep. Hitte of geen hitte.
Mooi verslag van de minder glamoureuze werkelijkheid achter de instagramwereld 🙂 Je nieuwe plaatsnamen vind ik hilarisch.
Feit is dat ik helemaal geen consistente Instagram-feed heb, ik doe maar wat, ik doe wat ik leuk vind. En soms is het leven gewoon niet mooi.
Die nieuwe plaatsnamen, die geven aan dat we graag lachen met onze miserie 😀
Leuk toch die herinneringen ophalen !
Wij hebben ook eens pech gehad met onze oude Camper , wij kwamen na een lange rit aan in Gruissan , gingen betalen voor de Camperplek wilde startte en hij deed letterlijk niks meer . Wij zijn van het kastje naar de muur gestuurd geworden door de ANWB , uit eindelijk met een spraybus autopilot om hem aan de praat te krijgen onze vakantie voortgezet , eenmaal thuis naar een garage in Brabant gebracht en die keek ons verwonderd aan dat wij überhaupt nog thuis gekomen waren 😁
Inmiddels hebben we hem ingeruild voor een jongere.
Zalig verhaal ook!
Bij ons was het voorstel dat we met een wagen van het kaliber Renault Twingo naar Rijsel konden rijden, en dan van daar met een taxi verder naar Gent. Oink. Konden wij ons niet in vinden. De garagist was van het type gangster met gouden hart, en hij heeft ons overtuigd ter plekke te wachten op de reparatie. “Het is mooi weer, jullie mogen een autootje van mij gebruiken, de omgeving is prachtig… waarom zouden jullie naar huis gaan?” En gelijk had hij. Eigenaar en Touring moesten plooien, we checkten in in een goedkoop hotelletje in de buurt, en hebben nog vanalles gedaan. Een bergwandeling, bezoek aan de Gorges du Fier, eens met de auto de berg op… mooie dagen nog gehad. En dan naar huis getuft, mobilhome afgegeven en gezegd: tot nooit meer!
Wij huren nu nog steeds, maar hopen volgend jaar onze eigen camper te hebben.
Het levert nog (wat eigenlijk niet de bedoeling is op deze wijze) iets extra’s toe aan je vakantie 😉 In Gruissan zat ook een goud eerlijke monteur, hij had echter teveel opdrachten om ons te kunnen helpen, de rest via de ANWB was waardeloos. Wij hebben nog heel wat weken vakantie gehouden maar wel met zweet handjes in de hoop dat hij bleef starten op de auto pilot 😄 Ik las dat jullie met regelmaat de Tour de France bezoeken, geweldig is dat hè ! Onze eerste Tour was die in 2017, wij stonden in Jauziers waar zij langs kwamen wat een mooie ervaring en mochten wij tijdens een rit in de buurt komen, gaan wij zeker weer kijken 👍
Wij hadden maar 2 weken, dus we moesten snel weer terug zijn. Maar die dagen toen de camper in de garage stond, waren uiteindelijk toch erg mooi. En ja, er waren dingen die ons altijd gaan bijblijven en die het wat extra gaven 🙂
We hebben een 4-tal jaar de Tour achterna gereisd, maar heel relaxed. Dit jaar gaan we het eens niet doen. Maar het zijn inderdaad mooie ervaringen, er hangt een aparte en fijne sfeer. We gaan echt wel graag kijken!
Wat fijn om te lezen, ook al ging het niet altijd zo gladjes… Maar dat herken ik.
Ook ik droom ervan om eens met een camper weg te gaan. Jullie hebben die microbe dus al flink te pakken? Ik hoop dit te doen na onze verhuis in 2021. Enkel probleem is dan nog de oppas voor de katten… en vooral het gemis van mijn katten. Ach ja, we zien dan weer wel.
Nog een fijne zondag!
Dankjewel!
Ja, wij hebben de microbe flink te pakken. Eind april vertrekken we om voor een maand met de camper door Frankrijk te trekken. We tellen af!
O o o Ik ben gezond jaloers!
Je zal alvast veel verslagjes kunnen lezen en foto’s kijken!
👍
Ondanks het camperavontuur toch kampeerder geworden. Geweldig. Als we het over kamperen hebben hier wordt mijn echtgenoot gelijk al boos. No way het kamperen bij, helaas.
Oeh, jammer. Wij doen het ondanks het moeilijke begin, erg graag!
Ja beetje wel.
Jaren vol ups en downs. Zoals het leven en zoals het reizen kan zijn.
Vrienden van ons reizen ook in een camper, de vrijheid is super, maar ik ben er altijd claustrofobisch, hoe groot het rijdende huis ook is.
Het gaat inderdaad niet altijd zoals we het willen, maar dat is het leven.
In de camper heb ik zelf geen last van claustrofobie. Je moet me wel niet in zo’n alkoof doen slapen, daar heb ik ook last van claustrofobie. Mijn man moet soms in het begin wat wennen, zo’n paar dagen dat hij loopt te draaien en te keren (en te vloeken) en over zijn eigen voeten valt, maar dat betert meestal snel.
Dat is de énige manier om met tegenslag om te gaan , met humor. Maar oke, de droomvakantie had toch meer van een nachtmerrie en dat wil niemand. Wel een prima relatietest zou ik zeggen;-)
Voor kamperen ben ik niet écht geschikt maar we hadden wel een paar jaar een piepkleine caravan toen de kinderen opgroeiden, nergens meer gelachen dan op de camping al vond ik het nou niet écht vakantie dat gedoe in zo’n (te) kleine caravan in het van vóór de tropische zomers!
Dat was inderdaad een gewéldige relatietest, dat vonden wij toen ook. En we hebben die met glans doorstaan. Ik ben er eigenlijk nog altijd trots op hoe we toen omgegaan zijn met tegenslagen, en er toch nog mooi dagen van hebben kunnen maken. Ondanks een loeiheet hotelkamertje zonder airco en een bed waarin we altijd naar elkaar toerolden door de slechte matras 😀
Lachen sleurt ons er altijd door. Op de momenten dat het rijden met de camper compleet de soep indraait (lees: in het pikkedonker door de bergen, of op een smal bergwegje dat opeens in het niets lijkt te stoppen) hebben we vaak zo van die lachmomenten dat de tranen ons over de wangen lopen, en die we achteraf ook nooit meer vergeten. Zalig! En ik vind het altijd zoveel beter dan elkaar op het hoofd timmeren 😉
Je moet ervoor zijn, voor dat kamperen. Ik ben zelf zo niet van de tentjes en matjes om op te slapen, ik wil wat comfort. Maar ik kan die kleine ruimte heel goed verdragen. Ik krijg elke dag vanuit de keuken een kop koffie op bed aangereikt, en dan is mijn dag al goed 😀 Maar ik denk wel dat het voor de kinderen toch wel leuke herinneringen opgeleverd heeft, die kampeervakanties van jullie!
En niet alleen voor de kinderen hoor, als je er aan begint moet je ook je best doen er iets van te maken. En een echte vakantie zat er destijds niet zo in. Het klinkt tegenstrijdig dat ik graag tijdens een vakantie zeker niet minder wil hebben dan thuis maar me dan toch vreselijk goed kan behelpen als dat er niet in zit. Wat natuurlijk heel erg helpt is als de rest van de familie óók makkelijk ergens humor in ziet. Een andere relatie test is zelf je huis verbouwen terwijl je er in leeft…… ook dan is humor een pré! 😉
Ja, ik hoop dat we dát nooit moeten doen, helemaal geen zin in! Haha!
Als ,als de kinderen zich amuseren heb je je het zelf ook a;l gauw naar je zin.
Ja hè. Dan is je vakantie al goed.
En zet twee geboren en getogen grotestad kinderen met een fiets op de Veluwe en ze genieten zich te pletter.
Hahaha ja, dat was bij ons ook zo. Geboren en getogen in Gent, gingen ze met de grootouders naar Chaam, dan werd daar gefietst dat het geen naam had.
Echt kamperen lijkt me vreselijk…naar een mobilehome ben ik wel benieuwd maar niet echt met kinderen erbij, dat lijkt me te druk op miniplek .
‘k moet toegeven dat ik wel graag beetje luxe en ruimte om me heen heb, dus liever huisjes/appartementen of hotels.
Ik vind een goed uitgeruste mobilhome eigenlijk al behoorlijk luxueus 🙂