Laat ik jullie maar eens meegenieten van een dagje ziekenhuis (*). Een dag die ik er moest doorbrengen omdat ik een punctie van de ruggenwervel met tumor moest ondergaan. Om 7u moest ik ter plekke zijn, nuchter.
Om 6u30 zijn we thuis vertrokken, en om 6u45 zaten we in de wachtzaal om in te checken. Waar al vrij veel volk zat, bijna allemaal om in te checken voor een ziekenhuisverblijf.
Eens op de kamer kon het lange wachten beginnen, maar dat viel eigenlijk best wel mee.
Modern zijn ze er wel, in dat ziekenhuis.
Een half uurtje later al werd gemeld dat om me gevraagd werd. Een hele reut vragen beantwoorden, operatiehemdje aan, lenzen uit (shit, dat was niet voorzien, ik ging niet uit van volledige verdoving), en als een halve blinde het hospitaal doorgereden.
In een soort wachtkamer voor bedden heb ik nog een uur liggen wachten. Niet het aangenaamste uurtje van mijn leven eigenlijk. Ik hoorde er o.a. welke behandeling de 82-jarige vrouw naast mij zou krijgen (cement in haar ruggenwervels), en ook het gekwek van een zeer praatgrage dame die een hartonderzoek moest ondergaan (leek me ook niet van het aangenaamste, dat onderzoek). Tot ik weer weggereden werd, een infuus in mijn hand kreeg, van mijn bed naar de operatietafel mocht rollen, en een “lichte sedatie” kreeg. Heel vreemde ervaring, ik was bij momenten toch nog half wakker, heb ijskoud ontsmettingsmiddel op mijn rug gevoeld, behoorlijk wat pijn, allerlei gehamer en gebeitel in mijn rug (was dat nu echt of inbeelding? geen idee eigenlijk), ik heb me zorgen liggen maken dat ik de behandeling kreeg van de 82-jarige vrouw naast mij (geen cement in mijn ruggenwervel gieten hè gasten), kortom: geestig is anders. Tot ik weer van de operatietafel naar mijn bed mocht rollen en een half uurtje mocht bekomen van de “lichte sedatie”. Waarna nog een pijnstiller in mijn infuus gegoten werd en ik terug naar mijn kamer mocht.
Waar Nic en Lies braafjes op mij zaten te wachten. Ik moest tot 18u in bed liggen, plat. Ook niet rechtstaan om te gaan plassen. Hm. Fun. Ach ja. Ik mocht gelukkig wel drinken, en na een uurtje kreeg ik ook eten.
Het was best wel lekker (ik had ook gruwelijke honger), beter dan de ziekenhuiskost die vroeger geserveerd werd. (ik heb er mijn bedenkingen bij, bij dat ziekenhuiseten, maar dat zal voor een andere keer zijn).
Liggend eten is geen makkie, dus kreeg ik mijn soep uit een drinkbeker, en Lies heeft me de kippenballetjes, bloemkool en aardappelpuree gevoederd. Ze kan dat goed. Mijn vla heb ik zelf naar binnen gelepeld.
En kijk, zo drink je koffie als je plat in je bed ligt.
De namiddag is eigenlijk nog vrij snel voorbij gegaan. Nic bracht Lies naar het station, en ondertussen heb ik wat proberen slapen (zonder al te veel succes, ik zal wel een paar keer heel kort weg geweest zijn maar niet meer dan dat). De pijn was vrij hevig, ik kreeg nog een pijnstiller in mijn infuus gedruppeld (beetje trager nu dan de vorige), en er werd wat gemorreld aan mijn bed, waardoor de pijn toch minder werd. Janna kwam op bezoek met het kleine straaltje zonneschijn, dat vreemd opkeek van haar oma met een bril. Oma met een bril? En heel kleine oogjes? Hm, vertrouwde ze niet helemaal.
Maar ze herkende me toch. En probeerde vlijtig aan mijn infuus te prutsen. Neen neen, meiske, dat is niet zo’n goed idee.
Dan nog maar een beetje bij opa op schoot.
Tegen 17u lukte het om de tv aan te krijgen, en luisterden we nog een beetje MFL (kijken is voor mij nogal moeilijk op zo’n klein schermpje).
Héél stipt stond een stagiaire aan mijn bed om mijn bloeddruk te meten, waarna ik voorzichtig uit mijn bed mocht. Al worstelend met mijn operatiejurk (eerder tent dan jurk) een plasje gedaan, lenzen ingestoken, de nog langskomende dokter gaf me the all clear om naar huis te gaan, kleren aangedaan, Nic de kamer minutieus opgeruimd, en wijle weg, hoera.
Thuis wachtten ons een dochter, een schoonzoon, een Lili’tje en lekker eten. Waarna niet veel meer te doen viel dan te gaan slapen.
Vanmorgen gemerkt dat mijn lijf nog baat zal hebben bij een dag platte rust, inspanningen komen gelijk niet goed aan.
En op de eerste dag van de winter mijn eerste hormoonpil genomen. Na exact een maand kan ik de onderzoeksfase afsluiten, en begin ik met de behandeling.
(*) op dagen als deze, in tijden als deze, gaat de realiteit in de grote boze wereld een beetje aan me voorbij. Waarvoor mijn excuses.