Wij hebben geen huisdieren, maar ik heb wel een beest.
Het beest houdt zich soms een paar weken gedeisd, en dan steekt het de kop op. Soms voor een paar dagen, soms voor een week. Soms houdt het zich lang gedeisd, soms heeft het regelmatig zin om rond te waren.
Vroeger was mijn beest veel gemener. Kon ik er volkomen ziek van zijn. Beestachtige koppijn, kotsen, algemene malaise, neurologische nevenverschijnselen, moodswings, you name it.
Nu kan ik het beest met behulp van medicatie onder controle houden. Het volkomen ziek zijn en het kotsen zijn er niet meer bij, de hoofdpijn is niet meer beestachtig. De hoofdpijn is vervelend en zeurt, meestal in de linkerkant van mijn hoofd. De algemene malaise is er ook nog. Ken je dat gevoel, dat gevoel van “nu moet ik gaan liggen. Nu. Ik kan niet meer vooruit”. Zoiets. De neurologische verschijnselen zijn er ook nog. Geen afstanden meer kunnen inschatten (wat zo al gene vetten is met mijn gebrek aan dieptezicht) en overal tegenaan lopen, ook tegen deurstijlen die al 20 jaar op dezelfde plaats staan. Woorden omdraaien. Letters omdraaien bij het typen. Dat laatste lijkt een beetje op dyslexie. Een humeur dat keldert, de zwarte gedachten zijn niet tegen te houden. Maar ik herken ze wel, ik weet vanwaar ze komen en ik kan ze kaderen.
Het enige leuke aan dat beest is dat gevoel wanneer de medicatie zijn werk doet. Vroeger, toen het nog niet zo onder controle was, nam ik o.a. Dafalgan met codeïne. Toen kon je dat nog zonder voorschrift krijgen. Zalig roze-olifantjes-gevoel kreeg je daarbij. Maar omdat er teveel andere vervelende bijwerkingen waren, en dat roze-olifantjes-gevoel gevaarlijk verslavend is, ben ik daar maar mee gestopt. En later kreeg ik ook rebound headache van Dafalgan. Dat was pas pret! Nu neem ik Aspegic, en dat gaat goed. Nog altijd een fijn gevoel, when the medication kicks in. Zachtjes verdwijnende hoofdpijn.
Nog een vervelend karaktertrekje van mijn beest? Het komt altijd op visite als de timing zeer ongelegen is. Neem dit weekend. Ik was vanalles van plan: pannenkoeken bakken, keuken kuisen, strijk doen, in de tuin werken (als het weer het toelaat), wasmachine eens grondig reinigen, oven grondig reinigen… dat soort dingen. Maar kijk, wat stond daar aan de deur vrijdag? Het beest. (naast de postbode met mijn pakje terwijl ik niet thuis was, maar het beest glipt hoe dan ook binnen)
Maar to hell with it, ik laat me niet doen, en mijn plannen gaan door, ik wil doen wat ik gepland heb. Dus, met de nodige medicatie, en wellicht het nodige gezucht en gesteun, zal er gebeuren wat er moet gebeuren. Neh! Eat this, animal!
(en als u na het lezen van dit bericht geen idee heeft wie of wat dat beest is: wel, het heet migraine. En ik ben het liever kwijt dan rijk. Maar ik zal nog wat geduld moeten uitoefenen)