Stil hier hè, ik weet het. Dat ik niet blog, wijst er meestal op dat ik niet zo goed in mijn vel zit, en dat is ook nu zo. Ik heb de moed niet om te bloggen, om foto’s bij elkaar te zoeken, om foto’s te maken. Niet erg, het is hier mijn eigen klein koninkrijk, en ik doe wat ik wil. Is het hier weken stil, dan is het hier weken stil. Maar: ik beleef zelf ook plezier aan dat bloggen, dus het wringt wel wat.
Hoe het komt dat ik minder goed in mijn vel zit? De revalidatie. Ik ben moe, moe, moe. Heel erg vermoeid. De revalidatie op zich doet deugd, dat voel ik. Dat voel ik tijdens het sporten. Erna, vooral na de 2e sessie van de week, ben ik meestal kapot, en dat is de dag erna niet beter. Het duurt een paar dagen vooraleer ik daarvan hersteld ben. Op zich is dat niet erg, niet onrustwekkend, het is gewoon wat het is. Maar het zorgt ervoor dat ik weinig energie heb. En het komt wel allemaal terug. Dat is de bedoeling toch.
Van de revalidatie ben ik erg tevreden. Het programma zit goed in elkaar, we worden goed begeleid, er zijn interessante infosessies, en er zijn ook kennismakingen met aquagym en start to run (of walk, ik weet nog niet goed wat ik daarmee ga doen). Ik heb het steeds over “we”, zijnde een groep van 12 lotgenoten. Een erg divers publiek, vind ik, en een heel aparte dynamiek binnen die groep. Ik vind het soms wat moeilijk mijn plaats te vinden binnen die groep. Vandaag was er een infosessie over vermoeidheid (interessant voor deze vermoeide ziel), en opeens sloegen de emoties toe, de herkenning, het confronterende ervan. En zo ging die groep toch wel wat steviger aan elkaar hangen.
Want het is wat dubbel vind ik, die individuele revalidatie in groep. Er wordt al snel overgegaan tot “doen we dat samen”, waarbij ik een beetje de voeling verloor met mijn eigen noden. En waardoor ik ook over mijn grenzen ging, de grenzen mij opgelegd door mijn scoliose én door de aangetaste plek in mijn rug die toch duidelijk minder aankan. Waardoor ik besloten heb me een beetje op mijn eilandje terug te trekken tijdens het sporten, en mijn eigen ding te doen. Na die beslissing ging het toch allemaal weer wat beter.
En voor de rest doe ik niet echt veel. Mijn huishouden aanpassen aan het schema van de revalidatie, en op maandag en woensdag voor 2 dagen koken, zodat ik op de dagen van de revalidatie niet hoef te koken. Veel Netflix kijken, en nu ook Little Women en Victoria, twee heel mooie series die niet op Netflix te vinden zijn. Veel lezen, dat doe ik ook. En breien, breien, breien gelijk een bezetene. Heb een mooie sjaal gemaakt die heel leuk was om breien, ben nu aan het kijken of ik wol genoeg over heb om een tweede exemplaar te maken. Toon ik binnenkort wel eens. Een testnaaisel gemaakt dat het tonen niet waard is. En nu begonnen aan spulletjes voor het speelgoedkeukentje van onze Little Miss Sunshine. Plannen voor een mooi jurkje en een cardigan voor het kleine schatje. Tussendoor proberen we weer aan het wandelen te gaan (nog één donkere maand te gaan), en zijn we druk bezig met onze vakantie te plannen. Heerlijk, dat plannen en aftellen naar.
Ik heb wel allerlei ideeën en plannen voor op mijn blog, ik zou normaal ook meedoen met #ouderzonden, en heb nog allerlei leuke naaiplannen, dus als ik een beetje uit de impasse van lijf en hoofd geraak, komt het hier wel allemaal weer.
Wat een herkenbare en mooi geschreven blog weer… en dat terwijl je zegt er geen fut voor te hebben 🙂 Maar ik snap het wel. Rust maar lekker veel tussendoor, lijkt me gewoon wijs en goed voor lijf en leden en voor het goede evenwicht, met al die grote inspanningen. Goede moed houden, je bent goed bezig!! …. dikke knuf!
Dankjewel lieve T. 🙂