Ik twijfel een beetje of ik dit ga posten, maar het is hier mijn eigen koninkrijk en ik doe wat ik wil, dus doe ik het maar. Al is het misschien gewoon voor mijn eigen archief. Als je niet geïnteresseerd bent in een lang medisch verhaal, skip deze blogpost dan maar.
Laat ik beginnen met de voorhistorie. Mijn slechte ogen erfde ik van mijn grootmoeder (en ik gaf ze door aan Janna). Ik moet altijd slecht gezien hebben, in het eerste leerjaar werd het ook vastgesteld. Daarvoor viel ik al over alles waar over te vallen was, en mijn ma had wel al een vermoeden.
Tweede leerjaar, mijn eerste bril, en wat zag ik er toch een braaf meiske uit hè.
Zesde leerjaar, slecht ingescande foto, mijn tweede bril. Zag ik er nog altijd even braaf uit?
Ik was bijziend, en zo lang ik groeide, bleven mijn ogen slechter worden. Ergens rond mijn 18e (denk ik) stabiliseerde mijn zicht zich. Tegen dan had ik een zware dioptrie. Een paar jaar later was ik het stinkende beu, en ben ik overgeschakeld op lenzen. Die ik gelukkig heel goed kan verdragen, ik gebruik nog steeds dagelijks lenzen.
Mijn ogen zijn te slecht om te “laseren” (tot dioptrie -8 dacht ik), dus dat was geen optie. Voor de rest was er eigenlijk heel weinig aan te doen. Ik heb een lui oog, ik heb astigmatisme, ik heb naar ’t schijnt ook grote oogbollen of irissen of zo, dat herinner ik me niet echt goed. Mijn laatste bril heeft glazen met dioptrie -14, beide ogen identiek. Met mijn rechteroog zie ik in realiteit nog minder, maar daar is niet veel aan te doen dus houden we dat op het niveau van mijn linkeroog.
Mijn lenzen zijn dioptrie -10, meer gaat niet, omdat ik dan dichtbij niet meer zie. “Gebruik dan een leesbril”… been there done that… doesn’t work. Dat lukte absoluut niet, dus blijf ik bij -10, en zit er dus wel een discrepantie tussen lenzen en bril. Ik zie dus sowieso met lenzen ook niet heel goed. Maar met lenzen is mijn bereik groter, en ze zijn ook veel comfortabeler, dus gebruik ik lenzen. Dat van de bluts en de buil, niewaar.
Ik heb wel al sinds jaar en dag schrik voor het moment dat mijn ogen door de leeftijd achteruit zouden beginnen gaan. Het bleef lang een boutade, maar dat moment lijkt nu toch wel aangebroken.
Jarenlang ben ik niet naar de oogarts geweest, deels door uitstelgedrag, deels ook omdat er toch niks veranderde, alles was stabiel, en ik kon gewoon dezelfde lenzen steeds opnieuw bestellen bij de opticien. Tot het genoeg was geweest met mijn uitstelgedrag, en ik allerlei medische dingen inhaalde. Tandarts, cardioloog, dermatoloog, de troubles met mijn slokdarm/maag, en dus ook de oogarts.
Ik merkte al een tijdje dat ik slechter zag, en er was een vreemd fenomeen ook: de letters van mijn boek (e-book) zien er op de helft van het scherm grijs uit ipv. zwart. Ik kon er echter de vinger niet op plaatsen wat het nu precies was.
Moet Pipa een bril? Of opa misschien?
Ik zou, voor het gemak, eens een andere oogarts opzoeken, in het ziekenhuis waar ik voor bijna alles ga. Leek me handig. Dat oogartsbezoek viel me echter zwaar tegen. Ik had het gevoel dat het allemaal rap-rap moest gaan. Ik blijk een miniem begin van cataract te hebben, knal in het midden van mijn goede oog. De puzzelstukjes vallen in elkaar: vandaar de grijze letters en het verslechterde zicht. Maar, de oogarts weet niet of het vlekje nieuw is of er al was, en wil een jaar tot twee jaar wachten om verder te zien. Zucht. Ik heb het gevoel dat het allemaal nogal oppervlakkig is en dat ik er snel buiten geborsteld word.
Achteraf pas daagt het me dat ik dit eigenlijk echt niet vind volstaan. Ik zie al heel slecht, alles wat ik echt graag doe, leunt zwaar op mijn zicht: fotografie, naaien, … Ik besluit nogal snel om een afspraak te maken bij mijn “oude” vertrouwde oogarts. Ik moet een half jaar wachten maar OK, dan moet dat maar.
Maandag had ik mijn afspraak. Ik wist meteen waarom ik lang niet meer geweest ben: chaotische wachtzaal (gedeeld met pediatrie), compleet zottenkot, en ze had meer dan een uur vertraging (ik lijk dat soort dokters als een magneet aan te trekken, vrijdag was het al van dat bij de gynaecologe ook).
Maar ik moet zeggen: ik voelde me stukken beter bij haar aanpak. Het onderzoek is stukken grondiger, en ze is veel communicatiever ook, en ze luisterde. Ik vertel haar waarom ik zo lang niet geweest ben (geen probleem, was ook niet echt nodig), ik vertel haar dat ik bij een andere oogarts geweest ben (ook geen probleem), ik vertel haar wat er op medisch vlak allemaal gebeurd is in de afgelopen jaren, ze checkt mijn medicatielijst.
Mijn grootmoeder, die nog veel slechter af was met haar ogen dan ik. Met Milan, 7 dagen oud, 1995.
Ze ziet het vlekje, maar twijfelt of dat echt zo’n invloed kan hebben op mijn zicht. En ze twijfelt ook of het er eerder nog niet was, waarop ze mijn dossier grondig checkt. Ze staat niet echt te springen voor een operatie: mijn andere oog is heel slecht, wat als het niet goed gaat? Dan heb ik echt wel een probleem. Ze vraagt of de andere oogarts onderzoeken gedaan heeft buiten mijn zicht checken, wat hij niet gedaan heeft.
Ze stelt voor dat we die onderzoeken nu wel gaan doen, het is een hele batterij waarvan ik me de helft niet kan herinneren, gezichtsveldonderzoek zit erbij en oogdrukmeting, maar het zijn er meer. En daarna kunnen we goed geïnformeerd beslissen of er al dan niet geopereerd wordt.
Daar voel ik me veel beter bij. Eens ten gronde uitspitten hoe het zit, en daarna wat de mogelijkheden zijn. Ik hoef niet persé een operatie, maar als de risico’s niet te groot zijn, waarom niet? Ik heb ook het “voordeel” dat bij een operatie mijn zicht ook deels kan hersteld worden, naar een dioptrie ongeveer de helft van wat ze nu is. En ik moet zeggen, dat trekt me wel aan. Maar schrik zal er ook wel altijd zijn.
Eerst dus de volgende stap, de onderzoeken die gepland zijn begin juni, afwachten. En dan verder zien.
(op de omslagfoto: een collectie oude brillen die weggegeven werd voor een goed doel. Ja, ik hield die bij. Brillen van mij, van Janna en ook eentje van Milan. Linksboven mijn eerste bril, die Janna ook nog gedragen heeft – met nieuwe glazen, uiteraard)
Amai wel goed dat je terug naar de andere arts bent gegaan en alles eens ten gronde laat uitspitten lijkt me. Tenslotte heb je je ogen voor alles nodig hè
Zeg wel. Ze zijn zo belangrijk…
Ik like het hele verhaal wel alleen al vanwege je besluit het wel te plaatsen, want waarom zou je ook niet..
Eerlijk gezegd heb ik niet alles gelezen, hoofdzakelijk omdat de regels die ik steeksgewijs wel las, door mij geschreven hadden kunnen worden, dus één en al herkenning.
Ik wens je heel veel toi toi toi toe de komende tijd en vooral bovenal duidelijkheid en een snelle én adequate oplossing want slechte ogen bij fotografie is drama in hoofdletters !
Dankjewel! Fijn en niet fijn dat je zoveel herkent, je weet hoe het is.
Vreemd dat je nog een maand moet wachten voor de onderzoeken. Dat vlekje lijkt me toch niet ‘zomaar iets’. Ik weet niet of je ’t je nog herinnert, maar ik had vorig jaar ook zo’n grijze wazige vlek in het midden van mijn gezichtsveld …
Nu je het zegt, herinner ik het me weer. Ik ga eens terugzoeken op je blog.
Dat lijkt dus echt wel familiaal te zijn.
Ik hoop dat de onderzoeken klaarheid brengen én dat er iets aan gedaan kan worden. Begrijpelijk dat je niet staat te springen voor een oogoperatie.
Wat was je een mooi kindje. Eerst blond, dan bruin.
Nog een klein geluk dat je lenzen kan dragen, bij mij lukt dat niet.
Het zit inderdaad in de familie, jammer genoeg. Tot nader order heeft Janna het niet doorgegeven.
We zullen zien wat het geeft. Ik ben me er bewust van dat ik geluk heb met mijn lenzen. Janna kan ze ook niet verdragen.
Dat blonde kindje was na de zomer van 1976, mijn haar helemaal afgebleekt van het vele buiten spelen in de zon.
Het is niet voor te stellen hoe slecht jij kunt zien eigenlijk. Zeer zinvol om daar goed onderzoek naar te laten doen ofschoon het tot nu toe heel belastend was doordat de eerst geconsulteerde arts je niet gerust kon stellen door conclusie en gebrek aan aanpak. Ik duim dat je moed vindt om bij de huidige arts ondanks de bijkomende chaotische toestanden het naadje van de kous te vinden en een visie op wat nu het beste voor je is.
Dankjewel voor je mee-leven, Dorothé 🙂
Je verhaal op je ´opgeleukt´ met vrolijke foto´s dus zo erg is het zeker niet om je verslag te lezen. Wat een verademing zo´n oogarts die eerst goed wil onderzoeken wat er scheelt voor het mes erin te zetten. Misschien helemaal niet nodig. Maar spannend blijft het .
Haha ja, dat probeerde ik wel met die foto’s, het verhaal een beetje luchtiger maken 🙂
Het is inderdaad wel spannend, dat afwachten.
Dat lijkt me een goede aanpak van je vertrouwde huisarts. Hopelijk kan je zo samen met haar tot een goede beslissing komen.
Ik vertrouw haar in ieder geval wel.
Toen ik vijf jaar was bleek ik ook heel slecht te kunnen zien. Na tien jaar een bril gedragen te hebben ging ik ook aan de contactlenzen en die heb ik nu gelukkig nog steeds. Ik heb -9 en -8. Niet zo slecht als jou, maar ook erg slecht. Wel ga ik trouw ieder jaar op controle. ik moet er niet aan denken dat een aandoening aan mijn ogen te laat opgemerkt gaat worden.
Succes met de onderzoeken en ik ben heel erg benieuwd wat er uit gaat komen.
Ik heb door depressiviteit een heel aantal dingen uitgesteld, waaronder ook veel medische zaken. Die heb ik het laatste jaar allemaal aangepakt. Ik deed dat vroeger ook, trouw elk jaar naar de oogarts gaan.
Ik zal bloggen over hoe het verder nog verloopt 🙂
Het lijkt me heel goed dat je toch nog naar je vertrouwde oogarts ging. Kan me heel goed voorstellen dat jij je dáár beter voelde. Wat zou het fijn zijn als je zicht gedeeltelijk hersteld zou kunnen worden, dat moet een beleving voor je zijn om véél beter te kunnen zien. Ik ga voor je duimen dat het mogelijk wordt.
Dankjewel Riet 🙂
Dat zou inderdaad écht een beleving zijn, weer wat beter kunnen zien.
Soms zou ik dat wel willen, zo eens één dag echt goed kunnen zien.
Toch maar goed dat je naar je oude arts bent gegaan, die pakt het grondig aan. Sterkte met de komende onderzoeken!
Dankjewel!
Goed idee om verder te gaan en grondig te laten onderzoeken. Geruststelling is heel belangrijk. Ik heb een beetje een identiek verhaal, van bril naar lenzen en nu naar kataraktoperatie. Ik wens je veel moed, maar ik begrijp je angst meer dan goed.
Dankjewel Lieve. Begrip is altijd heel fijn 🙂
Goed uitzoeken… ik moet nog een beetje wachten en dan een hoornvliestransplantatie, er blijkt geen andere oplossing.
Oeh! En voor wanneer is die gepland?
Een jaar, anderhalf… nog minder goed zien
Ik duim voor een geluk bij een ongeluk: dat die operatie er komt en je zicht daarna deels hersteld is!
het beste is een goeie diagnose krijgen eh. Maar dat je schrik hebt , snap ik helemaal