Satur9Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke en/of onmogelijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Zou je liever veel goede vriend(inn)en hebben of één goede vriend(in)?
Ik ga voor liever veel goede vriendinnen. Eén goede vriendin, dat is echt wel weinig. Ik bedoel: als er iets gebeurt, heb je géén goede vriendin meer.
Ik heb zelf niet echt veel goede vriendinnen, ik denk eigenlijk dat ik ze op één hand kan tellen, maar ik vind dat beter dan eentje. En eigenlijk vind ik het ook wel veel. Ik beschouw ze als een luxe, een geschenk. Ze zijn allemaal op een manier wel mijn beste vriendinnen. We kennen elkaar van verschillende plaatsen (school, naailes, internet…) maar ik heb met hen allemaal een goede band. We hoeven elkaar niet constant te horen of te zien, soms blijft het een tijd stil, maar als we elkaar zien, wordt de draad gewoon weer opgepikt waar we hem achtergelaten hadden. En dat vind ik ideaal.
En jij? Eentje, of veel?
Liever één dan veel. Ik heb er in het echte leven ook maar twee en dat is voor mij helemaal oké. Ik heb het over echte vriendinnen die mijn ins en outs kennen en omgekeerd, die al meegaan vanaf mijn jeugd.
Ik heb er twee die ik ken uit mijn schooltijd. En dan twee vriendinnen die ik minder lang ken, maar die me toch ook wel al door en door kennen.
Meerdere goede vriendinnen! En dan nog liefst met verschillende karakters, ik hou van afwisseling .
En leuke blogvriendinnen zijn ook altijd welkom😉.
Ik denk altijd dat ik er geen heb, maar nu ik met pensioen ging, waren er dat best veel.
Mijn beste vriendinnen zijn mijn zussen.
Veel of weinig, maakt niet uit, als ze er maar voor je zijn als dat nodig is / en jij voor hen.
Ik wil nooit verstikken in één dichte vriendschap. Ik houd de boot af.
Besluit: toch maar meerdere vriendinnen.
Wat fijn dat je zussen ook je beste vriendinnen kunnen zijn!
Ik ben een paar keer met mijn gezicht keihard tegen de muur gelopen, en sindsdien ben ik toch wel wat meer behouden in mijn vriendschappen.
Meerdere goede vriendinnen! En dan nog liefst met verschillende karakters, ik hou van afwisseling .
En leuke blogvriendinnen zijn ook altijd welkom😉.
Onlangs verloor ik een goede vriendin aan kanker en met een vriendin van vroeger was de relatie voor mij zo pijnlijk geworden dat ik dit heb laten weten. Hierdoor is er geen vriendschap meer. Verder heb ik veel vrienden met wie ik bepaalde aspecten deel waarop de vriendschap is gebaseerd. Verder heb ik 2 vriendinnen die ik alles zou kunnen zeggen maar door hun eigen omstandigheden zijn ze lang niet altijd beschikbaar als ik ze nodig heb. En ik heb tegenwoordig een online vriendin met wie ik veel contact heb. We kunnen veel bij elkaar kwijt.
In tegenstelling tot sommigen hier, geloof ik daar wel heel erg in, in die online vriendschappen. Je kan zoveel delen, en het is soms net iets makkelijker omdat het niet face-to-face hoeft. Dat niet face-to-face kan soms negatief zijn, omdat er veel mensen zijn die vinden dat ze op het internet kunnen zeggen wat ze willen, ze worden er toch niet rechtstreeks mee geconfronteerd. Maar het kan ook zijn voordelen hebben.
Wat jij hier schrijft over het verliezen van vriendinnen op verschillende manieren, dat is net de reden waarom ik liever meer dan één vriendin heb. Klinkt een beetje egoïstisch, maar zo voel ik het niet echt aan.
Zij die ooit onze echte vrienden waren, wonen nu al meer dan twee jaar in Spanje. Het contact is onderhand verwaterd en verworden tot wat occasioneel en vluchtig langeafstands”onderhoud” op FB. In hun nieuwe thuisland bouwden ze een tweede leven en een nieuwe vriendenkring op, wat me niet geheel onlogisch lijkt als je bestaan zich voortaan aldaar afspeelt. Bovendien is hun interesse in België zowat wijlen en laten ze ons kikkerland links liggen.
Thans kan ik stellen dat vriendloos door het leven gaan maar moeilijk went. Om het zacht uit te drukken. En een sociaal dier ben ik al lang niet meer, dus nieuwe contacten leggen zit er waarschijnlijk niet meer in.
Hier idem dito. Daarom zitten we ook in blogland.
In de blogosfeer, of kort gezegd op sociale media, kan mijns inziens onmogelijk van ‘vrienden’ worden gesproken, tenzij je met die personen IRL een zeer nauw contact zou hebben. Vrienden zijn het schuim van het levensbier en zijn bovendien daadwerkelijk tastbaar.
Online heeft ‘vriend’ allesbehalve de werkelijke betekenis van het woord. Het ware beter geweest gewag te maken van een blog-, Instagram- of Facebookcontact of zo.
Ik weet het niet Menck, ik heb toch wel een paar heel goeie maatjes overgehouden aan het internet. Niet aan Facebook of andere sociale media, maar van eerder, uit de tijd van usenet en mailings lists en zo.
En één van mijn beste vriendinnen leerde ik kennen via het internet. We praten al meer dan 10 jaar regelmatig met elkaar, en spreken ook een keer of twee per jaar IRL af.
<3
Klinkt zo pijnlijk, Menck. En ik ken het gevoel. Heb iets gelijkaardigs gehad, maar dan heel plots en abrupt. Vriendin ging in Frankrijk wonen, we zijn er nog eens op bezoek geweest, en daarna was het opeens afgelopen. Schluss damit. Maar echt: gebannen uit haar leven. Geen idee wat we fout gedaan hebben en óf we überhaupt iets fout gedaan hebben, maar het heeft me kei- en keihard geraakt. Ik heb er een jaar niet over kunnen en willen praten. Zij wilde ook wel de banden met België niet te nauw houden, dus misschien pasten we niet meer in het verhaal.
Ik weet het niet. Heb het daarna nog eens meegemaakt, maar dan trager.
Het heeft een enorme impact gehad, ik heb vreselijk getwijfeld aan mezelf, en ik ben er veel meer terughoudend door geworden.
Het is ondertussen járen geleden, maar ook Nic kan er soms nog terug over beginnen, want ook hij was erdoor geraakt.
Daarvoor was ik ervan overtuigd dat ik iemand was die veel gaf, die altijd wilde luisteren, die ervaringen wilde delen… daar twijfel ik nu enorm aan. Ben ik wel zoals ik denk dat ik ben?
Och ja, whatever.
Het is inderdaad zoals het klinkt: pijnlijk. Je zult het als geen ander weten, want je maakte het, zo lees ik thans, zelf mee.
Soms herken ik mezelf niet meer. Vroeger was ik een hooglijk sociale vogel met een grote groep vrienden, de een al closer dan de ander. Dat is veranderd na de scheiding van mijn eerste vrouw; zowel zij als ik zijn die ‘vrienden’ van weleer kwijt. Alsof we ineens een soort gif waren waarrond je je maar beter niet schaarde.
De vriendschap met de Spanje-besties gaat ook al meer dan twintig jaar mee. Of moet ik thans zeggen: ging? Want het vet is, zoals je ondertussen dus weet, danig van de soep.
Gelukkig heb ik familie en schoonfamilie om op terug te vallen. Onze band is ongelooflijk sterk. En uiteraard zijn er nog kennissen en erg goede kennissen, maar zulks verschilt toch nog danig met een intense vriendschap.
Maar ach, ik was en ben nog steeds een bovengemiddeld gelukkige mens. De focus verleggen wanneer dat nodig is: het is ondertussen een mijner specialiteiten geworden. En de vriendinnen van Katrien zijn tevens gezamenlijke vriendinnen geworden, maar toch is dat anders dan die ene speciale vriendschap die zich laat bestempelen als het schuim op het levensbier.
Liever veel. In de praktijk een handvol. Mensen die een leven meegaan.
Ja, zoals jij het schrijft hier 🙂
Ik denk dat de definitie van ‘vrienden’ voor iedereen anders is. Blogvrienden of facebookvrienden, dat is toch totaal anders dan vrienden waarmee je een heel leven deelt en gedeeld hebt. Zo zie ik dat tenminste.
Ik heb toch al veel zeer waardevolle contacten tot zelfs vrienden overgehouden aan het internet. Zo heb ik een vriendin die ik al meer dan 10 jaar ken, denk ik. We praten regelmatig via Messenger, en zien elkaar een keer of twee per jaar, spreken we af voor een wandeling en een hapje.
Ja, ik ook maar dat is toch oppervlakkiger dan met de vriendinnen die ik ondertussen 50 jaar of langer ken.
Het is anders, misschien wel, als je elkaar minder lang kent.
Je hebt gewoon altijd wel meerdere vriendinnen, met allemaal heb je dan weer een net iets andere band en dat is prima.
Vriendinnen kan ik tellen op een hand en dat zijn er precies genoeg. Mijn allerbeste is helaas overleden. Zonder haar is de wereld niet meer hetzelfde.
Och wat vreselijk 🙁
Bij één van mijn beste vriendinnen (ik heb er 4, denk ik) is onlangs borstkanker vastgesteld, ze is net begonnen met chemo. Dat blijft toch ook wel door mijn kop spoken. Pfffff.
Doe mij maar vriendinnen. Vijf heb ik er.
De Meiden Borrel Club noemen we ons. We gingen met elkaar op stap, kregen verkering, gingen verhuizen, kregen kinderen, er overkwam ons ook nare en droevige dingen, maar bleven altijd met elkaar in contact.
Nu spreken we zo´n 3x per jaar af.
Gelukkig zijn we er nog allemaal en voor onze leeftijd gezond en ook wijzer.
We zijn er in goede en slechte tijden voor elkaar.
Wat vind ik de reacties hier fijn om lezen, ook de jouwe. Zo mooi dat jullie er allemaal nog zijn, en er ook zijn voor elkaar. Want ja, nare en droevige dingen… dan heb je die vriendinnen misschien nog het meeste nodig. Maar samen lol maken is tegelijk ook het beste, en soms ook het beste medicijn 🙂
Ik volg je mening hoor, een aantal goeie vriendinnen lijkt me ook veel meer verrijkend qua uitwisseling van ideeën en meningen.
Inderdaad 🙂
Ik dacht ooit veel vrienden te hebben. Daar zijn nog maar weinig van over sinds ik mijn leven heb moeten aanpassen. Ik heb een heel goede vriendin. Die heb ik leren kennen nadat ik de diagnose MS al een paar jaar achter me had. Aan die ene vriendin heb ik meer dan al die anderen van vroeger.
Zij is heel veel waard hè, zij is er echt voor je.
Eén van m’n vriendinnen is onlangs ziek geworden. We “praten” regelmatig met elkaar via Messenger, we spreken een keer of 2 per jaar af. Ik vroeg haar: wat kan ik voor je betekenen? En zij antwoordde: blijven babbelen.
Ze was er voor mij toen ik ziek was (mijn andere besties ook, trouwens, maar dat zijn er niet zoveel), en ik ben er voor haar nu zij ziek is.
Teveel is ook lastig, dan wordt het onoverzichtelijk ofzo en zit het sociaal leven te vol. Maar eentje is best weinig. Ik heb dat ooit nog gehad, zo’n echte hartsvriendin, maar we legden uiteindelijk teveel beslag op elkaar en moesten elkaar nadien toch wat loslaten. Nu zijn we weer vriendinnen, maar we hebben er allebei ook nog een paar andere, en dat werkt precies wel beter.
Ik kan me hier helemaal in vinden. Wel mooi dat jij en je vroegere hartsvriendin elkaar terugvonden en een manier vonden om toch in elkaars leven te blijven.