Satur9Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Vorige vrijdag stonden we met de camper op de site van Blegny-Mine, waar we een rustige nacht doorbrachten. Het weer is (alweer) niet om over naar huis te schrijven. Het bemoeilijkt de plannenmakerij en de besluitvaardigheid een beetje, maar uiteindelijk beslissen we om via de watervallen van Coo naar de Col du Rosier te rijden, en daar dan de nacht door te brengen.
De watervallen van Coo, het was vroeger zo’n “verplichte” schoolreisbestemming, maar om één of andere reden ben ik er nog nooit geweest. En het valt vies tegen, moet ik zeggen. Om een iet of wat deftig zicht te krijgen, zou je Plopsa Coo binnen moeten, 30 euro pp, don’t think so. Ach ja.
Populaire plek voor selfies but nope, won’t do that either.
Er is wel een sympathiek ijssalon. Of was.
In de namiddag rijden we door naar de plek die we voorzien hadden op de Col du Rosier, afijn, een paar 100 meter voorbij de top van de Rosier. Zonder ruzie, haha. We brengen er in alle rust de nacht door. Als we wakker worden, heeft het niet gesneeuwd, of misschien wel, maar is het al gesmolten. Maar hmmmmm na een tijdje begint het toch te sneeuwen. We denken niet dat het zal blijven sneeuwen. Maar het sneeuwt harder en harder en langer en langer, tot de sneeuw niet anders kan dan blijven liggen.
Blij met mijn rubberlaarzen ga ik na de ergste sneeuwval wat foto’s maken.
Jezus heeft het niet erg warm.
Fotografie in bossen was iets waar ik vroeger nogal mee worstelde (je zou kunnen stellen dat ik door de bomen het bos niet meer zag), maar de vele Youtube-filmpjes over fotografie die ik al bekeek, leerden me o.a. hoe dat aan te pakken. Tevreden met het resultaat.
De macrolens was ook mee.
Tijdens de koers stonden we weer omringd door ploegwagens.
Op die van Lotto dstny een aandenken aan het heel jonge pocketklimmertje Bjorg Lambrecht, die verongelukte tijdens de Ronde van Polen.
Toen we terugkeerden, was het weer van Four Seasons in One Day, en zagen we soms intrigerende wolkenformaties.
Op maandagochtend liet ik mijn fototoestel met macrolens uit in de Brielmeersen, om wat bloemetjes te fotograferen. De foto’s zijn nog niet klaar, misschien maak ik er eens een aparte blogpost van.
Tijdens de week maakte ik weinig tot geen foto’s. Ik naaide (dinsdag), ging naar de Fotoschuur (woensdag) alwaar ik het heerlijk zachte en lieve bandietje Otto bijna plat knuffelde, naaide (donderdag), stopte sokken (ja echt, maar ik denk dat ik het daar binnenkort nog over ga hebben, ik botste al doende op een interessant artikel in De Standaard dat roept om een blogbericht, o.a. dus over stokken soppen).
Vrijdag was een ander paar mouwen, ik moest naar het ziekenhuis voor mijn traditionele voorjaarscontroles. Ik vrees dat ik er lang en veel over gestresst heb deze keer. De ene keer is de andere niet, laatste keer was ik heel rustig, maar nu lukte dat niet. Mammografie, echografie, bloedonderzoek, en uitgebreide controle. Het was een pokkelange voormiddag (die duurde tot na de middag), vooral op de echografie en afspraak bij de gynaecologe was het heel lang wachten op zeer ongemakkelijke stoeltjes in de wachtzaal. Ik kwam compleet geradbraakt thuis. Maar goed, met positief nieuws: alles is OK. En dat is het belangrijkste.
Onderweg van de Dampoort naar het Sint-Lucas maakte ik een foto die ik elke keer weer maak, van Portus Ganda.
En, je weet ondertussen al hoe dat gaat met ons: na thuiskomst laadden we ons boeltje in de camper, en vertrokken op weekend. Eerste stop: een rustige parking, morgenochtend gaan we wandelen in het Muziekbos. Zou de zon schijnen? Zouden de boshyacinten nog bloeien? Je leest het allemaal volgende week.
We staan trouwens naast een circus.
Fijn dat goede nieuws over je gezondheid.
Voor Coo gaan wij dus niet omfietsen.
Sneeuw in april is toch apart, maar wel mooi om te zien.
Ik vond die sneeuw wel OK, omdat ik niets moest die dag 🙂 Nee, voor Coo moet je niet omfietsen, je zou er niet blij van worden.
Goed nieuws over je gezondheid, dat is belangrijk! Sneeuw daar sta je in Vlaanderen niet meer bij stil. Mooie foto’s van de besneeuwde bomen en het bos.
Coo ook nooit geweest en al gehoord, niet echt om van omver te vallen. Typisch dat zo’n park weer de toegang inneemt. Benieuwd naar nieuwe avonturen!
Dankjewel 🙂 Avonturen plenty hier, je wordt op je wenken bediend 🙂
Hoera voor het goede nieuws.
Ik ben – denk ik – wel eens naar de watervallen geweest. Heel lang geleden …
Misschien was het er toen mooier.
Ik kan het me niet meer herinneren.
Opluchting door goed nieuws, meer heeft een mens niet nodig om de volgende plannen positief tegemoet te zien.
Voila, klopt helemaal 🙂
Mooi de sneeuw in het bos. Leuk plaatje van het kleurige circus. En het mooiste is natuurlijk de uitslag van de gezondheid!
Helemaal! 🙂
Eind april dan toch eindelijk nog sneeuwfoto’s, te gek!
Maar het belangrijkste nieuws betreft natuurlijk de goede uitslagen na de onderzoeken.
We hebben met open mond toegekeken toen het steeds harder begon te sneeuwen, zo zot!
Ja, met die goede uitslag ben ik weer een tijdje gerust.
Maar de onderzoeken blijven stressmomenten.
Mooie beeldend overzicht weer, als je had gezegd dat het een mislukte wintersportvakantie was, had ik het waarschijnlijk ook geloofd.
Hahaha ja, het had best wel gekunnen 🙂
Ik ben ook naar de watervallen van Coo op schoolreis geweest…Wat een opluchting dat je controles weer goed zijn!
Zeker weten 🙂
Blij dat de medische onderzoeken een positieve uitkomst hadden. De watervallen van Coo had ik dus ook nog nooit gezien en we combineerden dat jaren terug (in 2016 blijkt uit mijn blogarchieven) met een bezoekje aan PlopsaCoo (ideaal voor ons meisje dat eigenlijk niet echt van grote pretparken houdt en al helemaal niet van spectaculaire toestellen) en Durbuy
Zo is het wél leuk natuurlijk, als je het kan combineren met een uitstap met een kleinere pruts 🙂
Allereerst, positieve medische berichten, dat is een mooi slot van de week.
In de ijssalon bij de watervallen van Coo waren wij een aantal jaar terug. Het was koud, regende bakken vol en Chris wilde toch perse een foto van mij bij de watervallen van Coo. Ik was er nog nooit geweest, hij meerdere malen met zijn gezin.
Op de foto sta ik te blauwbekken met mijn toenmalige foxterrier Dexter.
We zochten na de foto sessie snel de ijssalon annex café op, waar Dexter zich al bibberend onder de tafel (een oude bierton) verstopte en niet meer mee naar buiten wilde toen we onze chocolademelk op hadden