Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke en/of onmogelijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Als je oud bent, zou je liever voor of na je partner sterven?
Moeilijke. En echt, hoe schoon het ook mag zijn: samen telt niet als antwoord. Voor of na.
Voor je partner sterven lijkt me het meest aanlokkelijke, het meest aantrekkelijke. Ik ben er niet meer, ik weet van niks meer, en that’s it. Gemakkelijk. Allez ja, zo ongeveer hè. Tot ik begin te denken aan het verdriet dat ik achterlaat. Wil ik dat wel? Mijn partner hier alleen achterlaten?
Maar tegelijk, als hij het eerst zou sterven, hoe blijf ik dan achter? Eenzaam. Alleen. In een leeg huis. Brrrr. Ik mag er niet aan denken. We komen zo goed overeen. Wat zou ik hem missen.
Maar toch, for his sake, zou ik het laatste kiezen, denk ik.
Maar laten we voorlopig toch maar nog veel lol hebben samen.
(foto gemaakt eind 2020)
Anne, wat doe je ons aan?
Gevoelsmatig wil ik eerst gaan. Ik wil niet alleen achterblijven, egoïsme dus.
Puur praktisch bekeken zou het beter zijn dat hij eerst gaat. Hij wordt nu al heel vergeetachtig en, al zou ik het niet meer weten, ik zou geen minuut meer gerust zijn.
En eender wie gaat, een leegte en verdriet zal er altijd zijn.
Soms zijn het echt wel confronterende vragen hè. Deze zeker.
Inderdaad, gelijk wie er eerst gaat, het gat dat achtergelaten wordt, groeit nooit dicht.
Graag geef ik hier forfait. Ik slaag er niet in hierover na te denken, ook al hoort het bij leven. Ik doe aan struisvogelpolitiek 😦
Dat mag.
En mijn reactie blijft verdwijnen … Kan hier nu geen kwaad….
Hopelijk blijft je oplossing werken.
Ben me bewust aan het voorbereiden op de mogelijkheid dat ik alleen over zou blijven. Vrouwen worden statistisch gezien ouder.
Ik heb altijd gezegd dat als mijn man overlijdt dat ik er dan ook niet meer wil zijn, maar ik vind het niet eerlijk tegenover onze kinderen alhoewel die nu zelfstandig zijn.
Ze zijn dan wel zelfstandig, maar inderdaad, het is moeilijk, zoiets tegenover je kinderen. Zij zijn het waard dat je blijft.
Een hartverscheurende vraag, maar eentje waar ik wel al over nadacht. Ik hoop, zeer egoïstisch, dat ik eerst ga. Ik zie het zonder hem echt niet zitten. Maar je hebt natuurlijk niet te kiezen.
Dat is zo, gelukkig maar.
Allemachtig daar zet je me voor het blok.
Eerlijk ? Laat mij dan maar eerst gaan, hij zal zich goed kunnen redden dat weet ik zeker.
Eigenlijk wil ik er helemaal niet over nadenken, ook hier struisvogelgedrag, maar alleen achter blijven ik moet er niet aandenken, het huis is nu zo vol warmte en gezelligheid met mijn chaotische fotograaf in huis 🙂
Ik vind deze vragen zo mooi, omdat jullie er zo vol voor gaan en jullie verhalen vertellen. Heel mooi.
Ik weet niet of het struisvogelgedrag is om er niet over te willen nadenken, want een keuze heb je toch niet. Alleen hier moet je kiezen.
Ik kijk er iedere donderdag weer naar uit 😁
De foto van jullie twee zegt alles! Gezellige boel daar
Haha ja 🙂
Wat had ik ik graag sámen met hem gegaan maar dat was natuurlijk helemaal geen optie.
Misschien maakt het wel iéts uit hoe oud je bent, en hoe lang je samen was, hoe je alleen overblijven overleeft. Vooral wanneer je heel intensief samen bent geweest doordat je een mantelzorg taak hebt.
Ik zal nog steeds de dag prijzen wanneer ik ’s morgen niet wakker word, al redt ik me prima alleen en lijk ik oppervlakkig bezien nog best een leuk leven te hebben. Maar het is héél hard werken om er nog iets van te maken en écht”iets” wordt het nooit meer. Tóch zou ik het erger gevonden hebben hém alleen achter te laten dus ik zou zeker kiezen om dit voor hem over hebben zo je die keus zou hebben.
Ach Riet toch. Ik wist dat dit een confronterende vraag zou zijn voor jou, ik vind het mooi dat je er zo uitgebreid op geantwoord hebt. Ik weet niet goed wat erop te zeggen, valt er iets zinnigs te zeggen? Dat je een mooi mens bent, dat in ieder geval wel.
Dankjewel, en natuurlijk mag je gerust zo’n vraag stellen, ik het is aan mij óf , en hoe uitgebreid, ik daar antwoord op geef. Daar heb ik ook geen moeite mee, ik ga het onderwerp nooit uit de weg maar maak het ook niet mooier dan het is. Ik redt me prima en maak er zeker het beste van en dat lukt meestal heel aardig. Maar neemt niet weg dat het alleen maar overleven is.
Ik vind het pijnlijk om te lezen, maar tegelijkertijd besef ik dat jij heel veel jaren gevuld met liefde meegemaakt hebt, en dat kan ook niet iedereen zeggen. Maar het maakt het nu nog eenzamer, natuurlijk.
Ik laat het aan het lot over. Ik durf en kan niet kiezen dit keer…
Het is dan ook een vreselijke keuze. Gelukkig moeten we die niet zelf maken.
Hier zal dat ziezo mijn man eerst zijn, mee dat hij ook 9 jaar ouder is dan ik. Maar daar mogen we niet op vooruit gaan, want ik kan ook eerder gaan dan hem. Ik zelf zou laats willen gaan, wil nog zo veel genieten van van alles.
Uiteindelijk weet je het niet, kan je het niet voorspellen, en dat is maar best ook. Maar er eens over nadenken is toch wel interessant.
Inderdaad, hope mogen we er nog lang zijn.
Ik ga er in feite gewoon doorgaans van uit dat ik de langsoverlevende zal zijn indien er geen plotse dramatische events of enge ziektes in onze levens zijn. Gewoon door het leeftijdsverschil, het gewichtsverschil, de demografische statistieken, …
Ik heb nooit gedacht wat ik liefste wil, maar visualiseer me als de overblijver, die ooit in woonzorgcentrum moet en hopelijk bezocht door mijn 2 zonen. In mijn hele familie is het overal de vrouw die langst overblijft, dus ik vind dat de norm.
Is ook een van de redenen dat ik niet ga deeltijds werken: omdat ik denk dat ik aandacht moet geven aan mijn pensioenopbouw, want ik heb nu het laagste inkomen, maar ik ga pensioen langste nodig hebben denk ik dan. Ik moet ooit dat woonzorgcentrum in mijn eentje betalen dus.
Je bent zeer verstandig vooruitziend. Ik was dat altijd iets minder.