Satur9Elke zondag: een deeltje van de vakantiefoto’s die ik maakte met de Nikon, en thuis nog bewerkte. Deze reeks gaat door tot een eind in de winter.
9 mei. Gisteren trokken we in de late namiddag nog naar het Lago di Bomba, waar we een uitgeregende nacht doorbrachten. Helemaal alleen op een parking bij een sportveld. That’s how we like it.
De regenwolken zijn verdwenen, het is een prachtige ochtend. Ik loop een beetje rond om foto’s te maken.
Hoger in de bergen is een dorpje met een mooie kerktoren, daar wil ik later op de dag wel eens heen.
Maar eerst rijden we naar de andere kant van het meer. Daar is de stuwdam, en een parking, en daar willen we ook nog eens rondkijken.
Die rit, die zit in ons geheugen gegrift. 4 kilometer, op een smal weggetje in héél slechte staat, vlak naast het meer. Zo erg dat ik zelfs geen foto’s durfde maken, haha. (en dat vind ik achteraf wel jammer).
Maar goed, we geraken er zonder kleerscheuren, de parking valt vies tegen (letterlijk), maar de omgeving is er wel prachtig. Het weggetje langs het meer was vergelijkbaar met het onderstaande, maar dan vlak aan het water, en nog veel erger (stukken aardeweg met plassen, weg die afbrokkelt in het water…).
Al even jammer genoeg geraken we nergens dichtbij het meer.
Er is wel ruim mogelijkheid om foto’s te maken van bloemen en beestjes.
Nog een blik op het meer, en dan gaan we weer verder. Meneertje Mertens wil gaan lozen op een camperplaats een 25 kilometer van hier. Daarna keren we terug naar het dorpje daarboven, langs de grote weg, niet langs het weggetje naast het meer. Dat is het plan.
De verplaatsing is behoorlijk pittig, en als we aankomen op de camperplaats van Taranta Peligna, vinden we het daar zo mooi en heerlijk rustig, dat we het plan om het dorp daarboven te bezoeken, opbergen en ter plekke blijven (*). Er dreigt ondertussen ook onweer.
Ik loop nog wat rond, maak foto’s van het water waar we vlakbij staan, en nog eens van the flowers and the bees.
Waarna twee loslopende honden op een erf me tegenhouden om verder te gaan. Ja sorry, ik ben een broekschijter.
Dus blijft het bij foto’s vanuit de verte, voor de regen weer arriveert.
(*) We moeten zeker eens terugkeren, want het dorpje met de mooie kerktoren (Colledimezzo) is echt wel heel mooi!
Dat kasteel en dan daaronder de foto van die waterval. Sprookjesachtig mooi!
We stonden daar echt paradijselijk mooi. Zo vind je het niet vaak.
Een foto met mijn telefoon uit mijn verslag van toen:
https://i0.wp.com/www.zonderdank.be/saturnein/wp-content/uploads/2023/05/20230509_125901.jpg?w=1080&ssl=1
Wat een plek!
Vaak moet je het doen met een parking, soms zijn het lelijke plekken, soms lawaaierige plekken (maar dan gaan we meestal op zoek naar iets anders), maar soms, soms krijg je eens zo’n plek waar je hart van opzwelt. Dit was prachtig.
Ik verzamel op vakantie steentjes voor de meisjes, van deze plek heb ik er twee meegenomen 🙂
Wat een prachtige omgeving daar ! Het was echt genieten van deze fotoreeks.
Ah, fijn om te lezen! We vonden het daar ook heerlijk.
Ik herinner me nog wel dat je jullie een angstig slechte weg tegen kwamen én met geknepen billen door kruisten. gelukkig kon je elders toch heel veel mooie foto’s maken dus wij komen niets te kort.
Hihi 🙂
Het klopt, en dit was niet de enige. Er was ook nog eens een heel steile weg (aaargh die remmen), en er was eens een tunnel (onverlicht en afbrokkelend) waar we het ook bijna in onze broek deden. Italië is qua rijden soms echt wel avontuurlijk 🙂
‘Mijnheertje Mertens wil 25 km verder gaan lozen’. Was er geen toilet dichterbij 🙂 ??
Ik schreef op voorhand al in onze planning over deze regio: “daar is niks, nada, nul, noppes”. Maar echt: het grote niets. Wat we wel leuk vinden, het is er dan ook absoluut niet druk. Maar het wil ook zeggen dat het soms zoeken is naar plekken om te lozen. Want we zijn daarin correct en we willen niet zomaar ergens in de natuur lozen of in een riool of zo, neen, we doen het zoals het hoort. Dus ja, soms moeten we daar moeite voor doen 🙂