Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke en/of onmogelijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Zou je liever hebben dat er niemand naar je trouwfeest zou komen, dan dat er niemand naar je begrafenis zou komen?
Ik hou niet van grote trouwfeesten, en mijn begrafenis vind ik best wel belangrijk dus: ik zou liever hebben dat er niemand naar mijn trouw zou komen.
Daarbij, ik ben al getrouwd. En nog eens scheiden en trouwen, thanks but no thanks.
Nee, serieus. Ik weet dat ik het niet meer zal weten, maar toch zou ik graag hebben dat er veel volk naar mijn begrafenis komt. Zodat mijn geliefden zich gesteund voelen.
Ik weet ook al waar ik begraven wil worden. (ik wil gecremeerd worden, maar mijn urne moet begraven worden). Daar, zo in een hoekje van het kerkhof. Heerlijk rust moet het daar zijn.
Wat zou jij het liefste hebben? Veel volk op je trouwfeest of veel volk op je begrafenis?
Hier reageer ik anders. Graag veel volk om samen met mij de liefde te vieren. Bij mijn begrafenis ben ik zelf niet meer. Dat laatste hoop ik toch😉
Hahaha, stel je voor 🙂
Wij zijn in het geheim met een kleine groep mensen getrouwd. Van mijn uitvaart zal ik niks meemaken. Ik hoop wel dat die achterblijven veel steun krijgen
Ja, kijk, dat dus. Dat mijn nabestaanden goed en warm omringd zijn.
Ik ben in stilte getrouwd de tweede keer. Op ons feestje waren enkel de getuigen (oa mijn moeder) en mijn dochter aanwezig. Het was zoveel fijner dan mijn eerste huwelijksfeest waar ik meer dan de helft van de mensen maar van ver kende.
Ook mijn begrafenis verkies ik in stilte, doch dat mogen de nabestaanden best veranderen. Wat hen het meest troost brengt…
Mooi. Trouwverhaal: idem hier.
Ik haalde zoveel troost uit die massa aanwezigen bij de begrafenis van mijn zus, dat ik dat voor mezelf ook zo zie. Maar als Meneertje Mertens en de kinderen het anders willen, dan is dat ook goed.
In stilte ‘de zaal’ verlaten. Tenzij mijn familie dat anders wil.
Voila, mooi gezegd 🙂
Ik vond mijn trouwfeest veel verplicht gedoe en vermits het huwelijk dan ook niet werd wat ik verwachtte wil ik dat geenszins overdoen.
Mijn begrafenis mag een viering van mijn leven worden. Met anekdotes, verhalen, oogrollen en gelach door de tranen. Zonder kerk als het kan buiten in een park.
Wij trouwden opnieuw om onze kinderen een gevoel van stabiliteit te geven, maar jouw kinderen zijn nu al zoveel ouder… maakt niet meer zoveel uit.
Zoiets zo ik ook wel willen. Een viering van het leven. En daar mag veel volk bij zijn.
Ik ben nooit getrouwd geweest, en dat zal er ook niet meer van komen. Dus daar ben ik snel klaar mee. En die begrafenis – crematie in mijn geval – daar ben ik zelf niet meer bewust bij aanwezig, dus dat vind ik ook allemaal prima.
Mijn gevoel bij die begrafenis is anders. Gekleurd door twee begrafenissen van mensen die me nabij stonden, en die volledig anders waren. Ik voelde me enorm getroost door het grote aantal aanwezigen bij één van die twee, en zo zou ik het bij mezelf ook wel willen. Hoewel ik het zelf niet meer ga weten, en als mijn naasten het anders willen, dan kunnen ze dat gerust doen.
Trouwen zal ik zeker niet meer doen maar ik had destijds zeker niet in stilte willen trouwen. Over mijn begrafenis ga ik niet. Daar mogen de nabestaanden doen waar zij zich goed bij voelen, dat is niet mijn “feestjes” dus ik wil daar geen inbreng in hebben. .
Ook al zal ik er niet meer bij zijn, ergens wil ik wel toch wat inbreng hebben in mijn begrafenis 🙂 Controle-freak misschien 😀
Ik woon dertig jaar samen en trouwen hoeft voor ons beiden niet.
Soms lees je berichten van mensen die niemand meer hebben en begraven worden zonder familie of vrienden. Of van mensen die soms al een tijdje dood zijn zonder gemist te worden. De eenzaamheid die daaraan vooraf ging lijkt me vreselijk. Dat wil ik niet, dus laat er maar genoeg volk naar mijn uitvaart komen.
Ik ben twee keer getrouwd (en een keer gescheiden dus), de tweede keer trouwen deden Meneertje Mertens en ik dat vooral om onze kinderen een gevoel van stabiliteit te geven, hen heel duidelijk te maken dat we echt wel kozen voor elkaar en voor hen. Daar hoefde ook niet veel volk bij aanwezig te zijn.
Kan me helemaal vinden in jouw uitleg over de begrafenis.
Bij mijn crematie intiem.
Lijkt me ook bij jou passen eigenlijk.
Tweemaal ben ik getrouwd, de 1e keer met een groot feest (zoals dat hoorde) de 2e maal in onze kleine kring van gezamenlijke kinderen.
Mijn begrafenis…ik hou van vrolijkheid en eten en gezellig samenzijn. Laten we het vooral zo doen als ik er niet meer ben. niet teveel treuren maar denken aan de mooie tijden dat we elkaar kenden
Vind ik heel mooi, en kan me er ook in terugvinden. (en er zijn ook wat overeenkomsten)
Ik zou erg boos en teleurgesteld geweest zijn als er amper iemand naar mijn trouw was gekomen. Maar natuurlijk hoop je ergens ook dat je voor een aantal mensen belangrijk genoeg bent/was dat ze naar je begrafenis komen. Maar daar zal ik zelf natuurlijk niet bewust bij aanwezig zijn, dus doe dat toch maar 😉
Ik ben er redelijk van overtuigd dat ik niet nog eens ga trouwen. Als het over mijn begrafenis gaat, wil ik vooral dat mijn nabestaanden er wat troost uit kunnen halen 🙂
Mijn reactie staat al op jouw facebook, ik kan via mijn gsm hier niet reageren helaas …
Mijn trouw ga ik nooit meer over doen (hoeft gelukkig ook niet) en wie er bij mijn rouw opdaagt of niet laat me koud… ons kringetje is extreem klein dus dat zal dan weinig anders zijn en bovendien weten de mensen die mij kennen wel dat ik vind: “bij leven niet, dan bij door ook niet”
In principe zou dat reageren wel moeten kunnen, maar het is een beetje een gedoe. Kwestie van op het juiste moment op de juiste plaats te klikken. Vrees dat er weinig aan te veranderen valt.
Ik zou wel hebben dat mijn begrafenis een mooi afscheid is, waar vooral de mensen die ik echt graag zie, wat troost in kunnen vinden.
Op ons trouwfeest (ondertussen reeds bijna 43 jaar geleden) was net genoeg volk om het gezellig te houden. Het zou leuk zijn, vooral om mijn nabestaanden wat te steunen, mocht op mijn begrafenis toch een intieme kring aan aanwezigen zou aanwezig zijn.
Kijk, dat bedoel ik dus met “ik wil veel volk op mijn begrafenis”.
Op de begrafenis van mijn zus was enorm veel volk, en ik kijk daar met warmte op terug. Ik heb daar veel aan gehad. Ondanks het feit dat ik normaal echt geen mens van grote groepen ben.
Een begrafenis “in intieme kring” vind ik een verschrikking. Je kan niet anders dan naar elkaar zitten kijken, en dat maakt het alleen maar erger.
Allez, dat is mijn beleving daarrond.
De reden om te trouwen voor mij is net om niet impliciet de liefde te vieren zoals ik vaak hoor “ah men weet toch dat we committed zijn, we hebben kinderen samen en een huis samen gekocht”, maar dat echt expliciet te doen en uit te spreken maar vooral omdat liefde het verdient om samen te vieren. Stilstaan bij de goeie dingen in het leven.
Ik volg je helemaal over het belang om veel mensen op een begrafenis te hebben. Dat ondersteunt wie overblijft echt. Maar als het puur van mijn standpunt is: op het moment dat ik gestorven ben, ben ik er niet meer. (en als ik in het leven na de dood geloof, dan ben ik met minder triviale zaken bezig dan het aardse)…dus voor mezelf maakt het helemaal niet uit, ik ga het niet weten.
Voor mijn familie en vrienden is dat een ander verhaal eh. Maar je vraag was wat ik het meeste wou…wel dat waar ik bewust van ben, dus huwelijk.
Jullie reden om te trouwen vind ik schitterend, echt mooi, de liefde vieren en stilstaan bij de mooie dingen.
Bedankt voor je uitgebreide reactie 🙂