Satur9Tijd om de eindconclusies van onze reis eens neer te schrijven. Altijd leuk.
Olifant in de porseleinkast: het weer. Dat was niet schitterend.
Hoewel dat relatief is: de mooie en slechte dagen wisselden elkaar lang af.
In Cesenatico, waar we naar de tijdrit keken, goot het de godganse dag. Waarna we, zoals gepland, vertrokken richting Passo delle Radici, aan de andere kant van Italië. In mooi weer. De dag erna stonden we op de bovenvermelde bergpas weer in de gietende regen. De ochtend nadien lazen we over het verwoestende water in de regio waar we net waren. Cesenatico, Ravenna, Bologna…
Op het Lago Maggiore gebeurde een ongeluk dat ook veroorzaakt werd door het weer, waarbij ook doden vielen. Het Lago Maggiore, waar we belandden op een dag vol plensregen, het was er duister en deprimerend. Daar besloten we onze camper te gebruiken waarvoor hij dient: naar het mooie weer rijden. De pot op met de plannen en de Giro, wij gaan naar Kroatië. En daar hebben we geen spijt van gehad.
Genoeg getreurd in ieder geval, tijd voor wat lichtere kost! Observaties allerhande.
Als je op Italiaanse wegen rijdt, kom je vaak borden tegen met het woord velocità. Wat ons te pas en te onpas deed uitbarsten in deze vreselijke oorwurm.
Na een tijdje verbasterden we veel worden met -io, zodat alles heerlijk Italiaans klonk. Wij ganio naar de supermarktio! Wij rijden graagio in de bergio! Enzoverder, enzovoortio. Of we maakten de woorden gewoon wat moeilijker. Ralentarare, bijvoorbeeld. Als we maar kunnen zeveren.
Niet verwacht, maar: ITALIAANS BROOD IS NIET TE VRETEN.
We reden in totaal 6736 kilometer. Ook naar onze normen is dat veel. De extra kilometers zijn voornamelijk toe te schrijven aan de lange verplaatsing naar Italië en terug.
We deden 9 landen aan (de rit naar Italië meegerekend). België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Slovenië, Kroatië. En dan zwijg ik nog over ons kort ritje naar Nederland de laatste dag.
Zullen we het eens over de Italiaanse wegen hebben? Volgens Meneertje Mertens: veel putten en bulten, niet onderhouden, vuil, bij momenten gewoon gevaarlijk. Op sommige wegen mag je maar 30 omdat ze er zo slecht bij liggen.
Hadden we het al over het absolute dieptepunt op dat vlak? De vier kilometer langs het Lago di Bomba (de naam alleen al). Vier kilometer maar, maar de schrikwekkendste uit onze goed gevulde carrière van angstige momenten op allerlei wegen de afgelopen jaren.
Afbrokkelend (in het water ja), putten, plassen waarvan je niet kon inschatten hoe diep ze waren, stukken zonder asfalt, supersmal (geen van ons beiden durfde iets te opperen over tegenliggers) (die niet kwamen want niemand is zo zot om over dat baantje te rijden) (wij wel natuurlijk, kiekens).
Maar goed: wij en de camper hebben het heelhuids overleefd.
We reden tijdens deze reis trouwens door de griezeligste tunnels ooit. Niet verlicht, afbrokkelend, vlakbij of onder een grindgroeve… peentjes gezweet jongens, peentjes gezweet.
We hebben wel tienduust bordjes gezien die waarschuwden voor mogelijke overstekende herten. EN IK HEB NIET ÉÉN HERT GEZIEN! *snik*
Wat we wel zagen: Meneertje Mertens zag een vos, en ik een everzwijn. En ik ben er behoorlijk zeker van dat ik twee avonden in de bergen wolven gehoord heb. Niet dat ik bang was maar toch: dat klonk buitenaards creepy.
Laten we het eens hebben over de Italiaanse chauffeurs. Meneertje Mertens gromt en vraagt: “hebde een halfuurtje?”. Goed. Hier gaan we. Onverantwoordelijk. Knettergek. Arrogant. Dom. Vegen hun voeten aan wegmarkeringen, verkeersborden, snelheidsbeperkingen. Hoffelijkheid kennen ze niet. Ze hérkennen het ook niet: als je stopt om hen door te laten, staan ze te kijken als een koe op een trein. Ze nemen (onberekende) risico’s. Ze zijn compleet geschift. 80% van de Italianen rijdt te snel, de andere 20% rijdt tergend traag. Ze gebruiken hun richtingaanwijzers vrijwel nooit. Ook niet op rotondes. Het moet gezegd, na een week of 2 à 3 word je beter in het interpreteren welke richting een auto gaat uitrijden. En ook nog: Italianen toeteren zelden (misschien wel in Rome en andere grote steden, maar daar waren we niet). Wellicht omdat ze allemaal dezelfde fratsen uithalen en het compleet zinloos is om te toeteren.
Hebben we boetes? Euh ja, minstens één. Zijn er nog gekomen, Nikis? We hopen van niet. Maar waar we in Frankrijk echt wel onze draai gevonden hebben qua snelheidslimieten, was het nu een stuk moeilijker. In Italië bijvoorbeeld wordt op de GPS de maximumsnelheid niet aangegeven, en dan is het soms echt gokken. Eén keer verkeerd gegokt (klein beetje maar, 30 euro boete), en misschien nog twee keer.
We hadden ook wel wat moeite met de Italianen zelf. We dachten dat het een vriendelijk volkje was, maar wat bleek? Ze blinken uit in het negeren van mensen. Elkaar groeten, dat doen we niet in Italië. Andere mensen? Interesseert ons niet. Tot je echt contact hebt met hen, en dan bloeien ze ineens open. Dan worden ze warmhartig, vrijgevig en gastvrij. Zo hebben we ongelooflijk veel plezier gehad met de 3 mannen die samen naar de koers kwamen kijken, en die brochettes uitdeelden aan iedereen die passeerde. Ze moeten kilo’s brochettes meegesleept hebben in hun campers, en ook veel flessen bier. En de brochettes waren heerlijk. (brochettes: spiesjes. Enig opzoekwerk leert: arrosticini).
De Giro dan. Het kan aan het weer gelegen hebben. Of aan het feit dat de Giro veel te zwaar was en er dus zeer behoudend gefietst werd. (lees: dat de ritten soms dodelijk saai waren). Aan het feit dat Evenepoel er na een week uit moest, dat kan ook. Maar: we misten de sfeer van in de Tour. Het was anders, het was minder.
Ons oordeel over Italië? Goh. Beetje dubbel. Veel, heel veel mooie dingen gezien. Over teveel gruwelijk slechte wegen gereden. We reden niet helemaal naar het zuiden, maar het verste punt waar we kwamen, deed ons niet veel goed. Geshockeerd door de sluikstorten, door de slechte staat van de wegen, het algehele verval. Mijn geloof in de mensheid kreeg een nieuwe knauw, daar. Gelukkig was er veel moois om te compenseren. Het kan aan het weer gelegen hebben, maar we zijn niet onverdeeld positief.
Kroatië beviel ons beter. Een arm land, maar we hadden er minder het gevoel dat de staat in verval was. We hebben er genoten van de zee, van de landschappen en het groen. We willen zeker eens terug. En Slovenië, daar willen we ook eens wat langer heen. Ons geplande verblijf daar viel letterlijk in het water.
Nog een paar persoonlijke noten. Zoals daar zijn: ik moest niet afdrogen. En ik kreeg zoals altijd koffie op bed. Meneertje Mertens is de vlijt zelve en houdt ook alles proper. Eigenlijk moet ik niet veel meer doen dan koken. Ja, ik ben daar dankbaar voor. Hoor je mij klagen? NEEJE!! (het was een running gag, trouwens. “Zal ik afdrogen?” “Maar nee gij”).
Nog zo’n running gag: BOEIE! In Kroatië was er niet ver van waar we waren, een stadje dat Buje heet. Deed me denken aan “boeie!!” dus riep ik dat zowat iedere keer als ik een bord met Buje zag.
Waren wij een goed team? Jazeker, wij waren een goed team. Meneertje Mertens is een pro in het rijden met het zeilschip dat zo’n grote camper toch is, en ik hou mijn ogen open. Meekijken op rechts, de GPS in de gaten houden, de haarspeldbochten aankondigen… samen doen we dat goed.
Deze camper was iets smaller dan de vorige (want op een Citroen-chassis). Dat hebben we gevoeld. Blauwe plekken, gekneusde tenen, en menig keer in elkaars weg gelopen. Wat we netjes doen zonder elkaar de kop in te kloppen of ruzie te maken. De ruimte om op het toilet te zitten was ook nogal smallekes, wat toch niet echt praktisch is.
Mijn gezondheid had baat bij betere luchtkwaliteit. Aan de zee, waar we vaak vertoefden, maar ook vaak in weinig bevolkt binnenland. Ik ging vooral minder hoesten. Wat toch wel deugd deed. (ondertussen is de hoest weer helemaal terug).
De opmerkzame lezer/kijker dacht misschien dat Meneertje Mertens 5 weken lang hetzelfde T-shirt droeg. Peut, fout! Hij houdt van rode T-shirts en heeft er een hele verzameling. Allemaal dezelfde, ja, van de Decathlon. Een paar oudere die meer afgewassen zijn, en een stel dat er nog gloednieuw uitziet.
Heerlijk én eerlijk geschreven! Het gemiste hete zonnige weer mag/moet je hier nu in België beleven.
En de volgende keer een nieuw avontuur met de eigen mobilhome!
Nu volop nagenieten van de vele belevenissen.
Het weer kan een vakantie doen slagen of tegenslaan. Ik hou wel van de Italiaanse (zuiderse in het algemeen) mentaliteit, van het je m’enfoutisme. Een vieze stad als Napels of Palermo is schoon van lelijkheid. Maar niet bij slecht weer.
Kijk, daar volg ik je helemaal in, steden en plekken en dingen die schoon worden van lelijkheid. Helemaal mijn ding.
Zou het dan echt het slechte weer zijn dat ons zoveel parten gespeeld heeft? In Como, aan het Gardameer, bijvoorbeeld was het écht slecht weer, gietende regen en duister. De schoonheid was er niet.
En het is zo’n prachtig meer. Ja jong, het weer doet echt zóveel.
Een hele boterham maar heel graag gelezen. Het rijgedrag van de Italianen in al die jaren nog niet veranderd 😁 lees ik. Meneertje Mertens moet graag auto rijden. Een stevig team zijn jullie. Heel mooi. Giro altijd al minder gevonden dan de Ronde, zelfs in de tijd van Merckx. Jammer maar voor Evenepoel blijf ik ook niet kijken, die bekoort mij persoonlijk niet. Mooie spannende belevenissen. Op naar een eigen mobilhome en nieuwe avonturen.
Hé dat hoesten heb jij dat ook?
Meneertje Mertens is een uitstekende chauffeur, en rijdt inderdaad graag met de auto. En zeker, we zijn een goed team 🙂
We waren nieuwgierig naar de Giro, en die honger is nu gestild. We zijn meer voor de sfeer van de Tour. (hoewel ik nog altijd héél graag eens naar de Strade Bianche zou gaan kijken, maar dat is iets anders natuurlijk 🙂 ).
Ik mag Evenepoel wel, en zolang hij er was, gaf het wel een apart sfeertje in de Giro. Echt iedereen sprak ons aan over Evenepoel. Ik heb het wel voor die jonge springers, Evenepoel, Van Aert, Pogacar, Van der Poel… ze maken de koers weer spannend.
Dat hoesten, ja, dat heb ik ook. Heeft lang geduurd voor ik doorhad dat het een symptoom van allergieën was. Aan stof, aan chemische middelen, aan sommige soorten voedsel… vreselijk. Ik ga dat eens laten nakijken en laten bepalen welke allergieën ik heb, want het wordt echt lastig. In Italië was het veel minder, zalig. En nu ook, in de zomer heb ik minder last van dat hoesten (geen pollen-allergieën dus).
Ik herken het. Wij reden ooit met de auto naar Noord-Italië. Dat hebben we ons zeer beklaagd. Irritante, luidruchtige en ongeduldige chauffeurs. Veel norse, boze, roepende onvriendelijke mensen. We voelden ons niet welkom en besloten om nooit meer naar Italië te gaan. Een mens mag geen voorbarige conclusies trekken of vooroordelen hebben, maar het is mijn land niet.
Ik denk dat je sowieso altijd wel favorietjes hebt en landen die je minder liggen. Frankrijk blijft sowieso ons favoriete vakantieland. Hoewel we ons in Italië ook “gejeund” hebben.
Leuk jouw bevindingen te lezen. Zelf ben ik dol op Italiaans brood maar het moet wel echt vers zijn. Ik denk dat je contact met Italianen ook afhankelijk is van hoe je er bent. Destijds met kinderen kreeg ik over waar ik met ze was hele gesprekken. Ze moeten wel eerst een aanknopingspunt vinden om contact te leggen.
Het is goed alles op te schrijven en lering eruit te trekken en heerlijk om mee te mogen lezen en reizen.
Net zoals de Spanjaarden zijn ze gek op kinderen.
Dat is zo’n beetje ons probleem met de camper: we doen niet alle dagen boodschappen, en alle dagen vers brood lukt niet. We hebben een diepvriezertje, maar het brood kwam daar ook niet echt goed uit. In Frankrijk hebben we dat probleem ook lang gehad, maar daar raakte het opgelost met een simpel hulpmiddeltje: een broodmes, haha. Als we daar brood kopen dat we zelf achteraf kunnen snijden, valt het veel beter mee. Want baguettes zijn lekker, maar de dag nadien kan je er iemand mee doodkloppen.
Klopt: als je een aanknopingspunt vindt voor een conversatie, dan verdwijnt die reserve van de Italianen als sneeuw voor de zon.
Ik ben blij dat je het fijn vond om mee te reizen 🙂
Wij zijn eigenlijk nog nooit naar Italië geweest met de wagen en durven het ook niet goed, de verhalen die je daarover hoort! Wat jammer dat er zoveel verval is… In Griekenland zie je dat ook en dat vind ik altijd zo mistroostig. Het was alleszins fijn om jullie reis mee te volgen.
Jammer. Het is zo’n mooi land. Er is maar een klein stuk Italië dat wij nog niet gedaan hebben. En het rijden? Zelf een beetje assertief zijn helpt.
Met een camper is dat assertief rijden een stuk moeilijker. Je geraakt niet zo snel weg, je hebt een langere remweg… en vele chauffeurs beseffen dat niet. Dat levert soms echt wel stress op, en in Italië was het echt wel erger dan elders (behalve dan toen we van Venetië naar Trieste reden, hoe meer richting Trieste en uithoek van het land, hoe rustiger het verkeer en de chauffeurs werden).
Maar versta me zeker niet verkeerd: we hebben over het algemeen echt wel genoten. En we hebben echt prachtige plekken gezien.
Ja, zo’n groot gevaarte is natuurlijk anders rijden dan met een gewone personenwagen. Maar ik ben zelf ook nogal van het ‘doorvlammen’ als het even kan …
Met de auto is Meneertje Mertens er ook wel voor dat het vooruitgaat, dat is zeker. En hij kent de beperkingen van de camper, en gedraagt zich daarnaar. Hij gaat zich dus ook niet ergens tussenschieten (voor zover dat al moest gaan, haha), stopt regelmatig om een sliert auto’s te laten voorbijrijden, doet teken als iemand kan voorbijsteken.
Het moeilijkste vonden we eigenlijk dat er niet “gepinkt” wordt op rondepunten. Met een camper is dat echt vervelend, want je vertrekt niet zomaar even snel om je ertussen te gooien. Na een tijdje werden we wel goed in het interpreteren van rijgedrag om te zien of iemand het rondpunt af zou gaan of zou doorrijden. Maar het bleef bijwijlen riskant 🙂
Jaja, dat zal wel heel anders rijden zijn. Ik zie er hier soms van die hele grote rijden, bijna een autobus. Je moet het maar kunnen!
Dat zijn echt ongelooflijk grote dingen. Je bent daar wel mee beperkt tot wegen waarop +3,5T toegestaan is, en da’s iets wat we niet willen. Maar we gaan ook voor een niet echt kleine camper, haha.
Voor die gigantische zal je ook wel een speciaal rijbewijs moeten hebben, niet? Of voor die van jullie ook? Wanneer ga je hem hebben?
Voor die giga-dingen moet je inderdaad een rijbewijs C hebben. Voor de onze niet.
Leveringsdatum is nog maar eens uitgesteld. Normaal productie week 39 en levering week 44. Ik hoop dat dit nu echt definitief is want we zijn het wachten stilaan echt zat.
Dat snap ik. Week 44, da’s al dik herfst.
Zeker. Eind oktober, begin november…
Ik ben heel blij dat ik niet meer in Gent woon, dat ik hier graag woon, dat het zomer is… denk dat anders de put heel diep geweest zou zijn. Nu hou ik mijn hoofd boven water.
Ik ben ook blij voor jou. Rust doet een mens zoveel goed hé. En je kan de drukte opzoeken zo vaak of zo weinig je wil.
Voila, klopt helemaal.
Ik denk dat je ’t echt niet moet laten voor dat verkeer. Het duurt een paar dagen voor je het gewend bent, maar je went er echt wel aan. En als je zorgvuldig uitzoekt waar je heen wil (vooral: wil je drukte en té toeristisch vermijden?), is het ook een prachtig land.
Ja het weer was behoorlijk spelbreker, het gebeurt zelden dat wanneer je naar die regio’s rijdt bij thuiskomt moet constateren dat de thuisblijvers beter weer hadden, Jammer natuurlijk maar jullie hebben het de pret niet laten bederven, best wel knap.
Dankjewel, het is iets waar we bewust mee bezig zijn: we gaan ons hoofd niet laten hangen en altijd het plezier zoeken. Want sommige dagen komt het ook niet vanzelf, vrees ik.
’t Was weer leuk om virtueel mee te gaan. En wat zijn jullie toch een schoon koppel! Ik moet wel lachen met de t-shirts maar aan de andere kant heeft hij nooit keuzestress over wat aan te trekken.
Oh, dankje, wat een mooi compliment 🙂
Nope, keuzestress heeft hij niet!
hahahaha die rode t-shirts, hoe grappig (maar echt, zoiets heb ik niet opgemerkt hoor)
zeg dat ongeluk op laggo => achteraf ook gelezen dat dat boot was vol internationaal geheim agenten? Wat voor vreemd verhaal? Doink.
ja ‘k moet eerlijk zeggen dat je posts me nu niet direct heel veel goesting gegeven hebben om snel naar Italië te vertrekken eerlijk. (gecombineerd met weerberichten en rampspoed nieuws dat ook binnenliep)
Gelukkig dat het niet al te hard opviel van de rode T-shirts 🙂
Ja, dat was echt een heel bizar verhaal, van die gezonken boot. Doink inderdaad.
Kan ik begrijpen. Als we eerlijk zijn: we gaan ook niet snel terugkeren naar de Giro. Misschien wel eens Strade Bianche. En er zijn toch wel een aantal plekken waar we het prachtig vonden. Dus ja. Dubbel.