Italië (4): Sea of Love

Wat later, wegens een internetloze dag.

Vrijdag 5 mei, verjaardag Lili

Wakker van de wekker, met frisse tegenzin sta ik op. Lenzen in, kleren aan, en hup naar buiten. Het is mooi. Minder wolken dan gisteren, heel mooie kleuren.

De zee is ook veel rustiger dan de afgelopen dagen. I shoot my heart out (of zoiets), Meneertje Mertens komt me nog even vervoegen, en dan gaan we lekker verse koffie drinken. Kickstart of the day? Yep.

We doen het verder rustig aan, ik zie dat jarige Lili al vroeg wakker is, en Otto ook. Lili is al sinds nieuwjaar aan het aftellen, wat zou ze lang slapen, Juffrouwtje Energiebommetje. Rond half 8 bellen ze ons, zodat we het lieve kind (zoals afgesproken) via videocall kunnen gelukwensen. Ze toont haar cadeautjes, ze vertelt wat ze gaat doen vandaag, wij tonen onze omgeving (er klinkt een unisono woooooooow vanuit Sint-Amandsberg)…

,,, nemen hen mee naar het strand (er klinkt een unisono woooooooow vanuit Sint-Amandsberg), en tonen de berg met sneeuw die we van hieruit kunnen zien (er klinkt een unisono woooooooow vanuit Sint-Amandsberg). Een mooie zonsopgang en bellen met 3 meisjes, het is al wat nodig is om de dag goed te beginnen. 

We hadden besloten te voet naar Fossacesia te gaan (het dorp zelf, niet Fossacesia Marina), en daarvoor een route uitgestippeld. Zag er nét te doen uit. Op zoek naar een bankautomaat om cash af te halen, en eventueel wat basisboodschappen. Een eerste eind langs de kust naar Fossacesia Marina, en van daaruit omhoog naar het dorp.

Versieringen aan een kerkje op de kustweg.

In de Fossacesia Marina centrum is het even zoeken, en is het ook warm. Rond de 20 graden, maar in de zon is het toch wel al bakken.

We zien heel veel roze ballonnen-gekte.

We klauteren een trap naar omhoog, zitten niet helemaal juist maar een ramp is het niet. Aan het rond punt stappen we door op een doodlopende weg, die overgaat in een grindpad, en daarna een bospad. Maar steil, mannekes, steil! We zien een bordje 16%. Aaaargh.

De steilte van de helling fotograferen lukt niet, de citroenboom krijg ik dan weer wel op foto.

Mijn gebrek aan conditie en de pillen die ik neem die mijn hartslag niet hoger dan 120-125 laten gaan, zorgen ervoor dat ik het erg lastig heb. Met ergens middenin een inzinking. Ik zie het niet meer zitten, we moeten nog zoooo ver, we zijn al te ver om nu zonder geld en boodschappen terug te keren, maar we moeten daarna ook nog de hele weg terug hè. Meneertje Mertens pept me op, het lukt wel, en in Fossacesia nemen we een bus terug. Goed. Met frisse moed weer verder. En ik moet zeggen, het is hier prachtig. Maar echt prachtig.

Aan het einde van de stevige klim komen we aan een abdij (de Abazzio di Giovanni in Venere), waar we eens rondkijken en uitkijken op de Costa dei Trabocchi.

Dan volgt nog een lange, rechte weg naar het dorp. Bij de eerste supermarkt die we tegenkomen, doen we onze inkopen. Op zoek naar een bankautomaat dan. Bij de eerste bankautomaat krijgen we een 0 op het rekest (die wil onze kaart niet eens accepteren), de tweede bankautomaat is defect. Een koppel voor ons kan in het Duits uitleggen waar nog een automaat is (de vriendelijke meneer heeft 50 jaar in Duitsland gewoond maar is hier geboren). Goed, missie geld afhalen geslaagd.

We willen ergens iets eten, maar zien zeer weinig dat open is. Dan gaan we maar een koffie drinken, niewaar. Lekker. Op zoek naar de bushalte stap ik binnen in een winkel om hulp te vragen, de vriendelijke meneer toont waar de bushalte is en wanneer de bus gaat komen. Uiteindelijk blijkt dat niet helemaal te kloppen, zitten we er voor piet snot en beslissen na een tijd toch maar te voet terug te keren.

Met hernieuwde moed, we zijn content niet meer te moeten klimmen. Hoewel de afdaling aan 16% me toch wel angst inboezemt. (en weet je: ik heb wandelstokken gekocht. Waarom in godsnaam heb ik die niet mee??). We kopen nog een broodje en een flesje sap (alletwee heerlijk) en stappen gezwind verder. Hoewel het na een tijdje toch weer warm wordt, poeha. In het bos lopen we nog eens mis (tóch nog een stuk klimmen!) maar al bij al verloopt de tocht naar beneden vlot. Warm, dat wel. In Fossacesia Marina houden we halt voor een glas fris, een taartje en een ijsJE (medio, noemen ze dat dan, haha).

En dan gaat het weer verfrist verder, het lange stuk langs de kust. Mooi is het in ieder geval wel. En we zien héél veel Giro-gekte bij de Italianen. En horen veel ballonnen knappen in de zon. Nog dit: er was ook een bankautomaat aan de kust. In het doorgaan vonden we die niet, alhoewel we een vermoeden hadden er toch gepasseerd te zijn. In het terugkeren namen we een kijkje, en JA DAAR WAS EEN BANKAUTOMAAT. DIE WERKTE. (op Google Maps stonden een paar commentaren dat de automaat meer niet dan wel werkte).

We passeren de opbouw van het startpodium van morgen, Meneertje Mertens maakt nog wat foto’s, en dan stappen we weer verder.

Op het eind gaat het zoals altijd: ik stap sneller en sneller, waarop Meneertje Mertens vraagt of ik mijn nest geroken heb? Zo snel zeg! Yep, op het eind moet het vooruit gaan, haha. Afgepeigerd komen we aan, en dan is het platte rust. We gingen eigenlijk nog iets eten in het restaurantje hier, maar zijn te moe om daar nog aan te beginnen. Wat boterhammetjes en een banaan, dat volstaat. En eigenlijk zijn we best wel content met wat we gedaan hebben vandaag.

Zaterdag 6 mei

Vandaag waren er geen plannen om vroeg op te staan en foto’s te maken, dus blijven we lekker liggen. Maar niet echt lang, al van ’s morgens vroeg is er al leven in de brouwerij, de eerste vrachtwagens met materiaal voor de Giro rijden langs om 6 uur. Onze camperplaats is op een vijfhonderdtal meter van het startpodium, en we vermoeden dat we hier ook wel één en ander zullen zien. We maken een fietstochtje naar de andere kant, waar volgens een Belg op de camperplaats de ploegbussen staan. Inderdaad, aan het kruispunt grote weg (de SS16 Adriatica) / parallelweg / via verde / marina is een parkeerplaats, waar de ploegbussen staan. We zien er de jachthaven en er lijken ook campers te staan.

We keren terug in de andere richting, en rijden eens tot aan het startpodium. Alle voorbereidingen zijn in volle gang.

We rijden verder tot aan het kruispunt in Fossacesia Marina waar de renners de via verde zullen oprijden.

Er valt altijd wel iets te zien.

We keren terug naar de camperplaats, waar we kort nadien veel renners zien passeren voor de verkenning van het parcours.

We beslissen definitief om hier te blijven, en niet naar het parcours zelf te gaan voor de tijdrit. Ik maak ons middagmaal klaar: brood, champignons gebakken met véél look, en makreelsalade. En een slaatje. Met megalekkere Italiaanse tomaten. Ik vind het plezant om met weinig middelen toch lekker eten te maken.

Daarna installeren we ons langs de weg, en zien alle renners passeren, met hun tijdritfiets naar het startpodium. Sommige renners sturen hun mecanicien op met hun fiets (en worden met de auto gebracht, zeker?), anderen worden vergezeld door hun mecanicien. Dat zijn bijna altijd dezelfde, er zullen er wel een paar zijn die ook hun kilometertjes gereden hebben vandaag. De renners van Soudal Quickstep worden vergezeld door hun mecanicien met een fluitje, slim gezien.

Door de haag zien we onze camper staan.

Er staat op het kruispunt een carabiniere het verkeer te regelen, broodnodig want wat hier allemaal gebeurt zeg. Voetgangers en fietsers zijn hier nog steeds welkom, maar kijken nauwelijks waar ze lopen/fietsen. De wielrenners/mecaniciens rijden naar het podium, samen met ploegwagens. Pers en politie komt vanonder het lage brugje. Voetgangers en fietsers komen van overal. De carabiniere blijft meestal vrij rustig, maar af en toe krijgt hij het toch ook wel op zijn heupen. Geestig om gade te slaan. Ik herken maar weinig renners, af en toe eens eentje aan een snor of zo (lees: Magnus Cort).

We blijven lang zitten/staan/hangen (zitten op het harde muurtje doet pijn), en maken veel foto’s. Ik popel om terug te keren naar de camper om naar de tijdrit te kijken, maar blijf toch ook maar wachten op de toprenners. En zo heb ik een echt mooie foto van Remco Evenepoel.

En van Filippo Ganna.

En van Primoz Roglic. Ik vind dat je hier al ziet dat hij niet overtuigd is van zijn winstkansen.

Daarna keren we terug, kijken hoe Evenepoel de tegenstand verplettert, ruimen ons boeltje op, gaan betalen voor ons verblijf, gaan lozen, en vertrekken. We willen op het parcours van morgen gaan staan, op dat ene stukje dat niet langs de kust ligt.

We zien al vrij snel dat dat geen sinecure zal worden. Op de plek waar we op het parcours komen, is een EuroSpin supermarkt, en daar gaan we eerst boodschappen doen. Yoghurtjes, melk, (geen water want Meneertje Mertens vond het niet nodig maar eigenlijk was het toch nodig), iets van vlees, fruit, … we zijn weer voorzien.

We rijden verder het parcours af, en vinden 0 plaatsjes om te staan. We zien ook 0 campers. Vreemd. Uiteindelijk belanden we weer aan de kust, en zien ook niet veel plekjes om te staan, wat we wel al wisten. Haha. We komen terug aan de camperplaats waar we stonden, maar zijn te koppig om daar terug te gaan staan. We rijden nog iets verder, waar we tijdens ons fietsritje vanmorgen de jachthaven zagen, mét campers (dat is een vaak voorkomende combinatie), en zoeken daar een plekje. Eerst op hobbelig terrein, waar Meneertje Mertens zich niet comfortabel voelt (het ziet er allemaal ook wel behoorlijk verloederd uit), waarna we naar een parkeerplaats iets verder rijden, waar we campers zagen staan. Daar hangt een bordje dat er campers mogen staan van 4 tot 6 mei, een uitzondering want normaal mag je er niet overnachten. We zetten ons erbij, eten onze boterhammekes en kruipen redelijk afgepeigerd in ons bed.

Verwante Berichten:

• Italië (5): Song to the Siren
• Italië (3): Sun Hits the Sky
• Italië (2): I’m Only Happy When It Rains
• Terug naar Italië (7)
• Terug naar Italië (6)