Italië (1): Rij, Rij, Rij

Vrijdag 28/04

We vertrekken met de trein van 14u15 naar Wondelgem, waar Herman ons oppikt om ons naar DD Mobilhomes in Beveren-Leie te brengen. Daar pikken we vlot de camper op, en rijden in het drukke verkeer naar huis. 

Om 17u30 zijn we thuis, en kan het laden beginnen. Dat is een uur of 3 goed doorwerken (met een boterhammetje/lasagne) tussendoor, tegen 21u zijn we klaar.

Het klinkt wat belachelijk, maar we slapen in de camper. Uit schrik voor diefstal, het ding is uiteindelijk geladen.

Zaterdag 29/04

Voordeel (voor mij) van in de camper slapen: ik krijg vandaag al voor de eerste keer koffie op bed.

Om 6u10 rijden we ons erf af, en zetten we gezwind koers richting Brussel.

Het is op dat moment nog rustig, maar bij Brussel begint het toch al wat drukker te worden. We ronden Brussel zonder problemen, via het Leonardkruispunt gaat het naar Waalse snelwegen. Het is druk, het is mistig, de snelwegen liggen er in schaamtelijk belabberde toestand bij. We stoppen in Tellin voor een eerste kop koffie.

In Luxemburg willen we nog tanken, maar we zijn erdoor voor we het weten. Misschien door te veel te lachen met namen als Hellange en Hesperange. 

We rijden Duitsland in, in een regio waar we nauwelijks iets kennen. Vanaf Saarlouis wordt het eindelijk wat rustiger. Net voor de grens met Franrkijk willen we eens stoppen. Eerst rijden we eens verkeerd, en moeten we dan dit smalle poortje door? Jawel, maar dat is geen probleem.

We belanden per abuis op een pittoreske (beeldige, bloemrijke, lieflijke, charmante, maar vooral kneuterige…) camperplaats, waar we 9 euro afgeluisd worden om ons boterhammen op te eten.

Meneertje Mertens wil er niet blijven, dus we rijden verder. We duiken een stukje Frankrijk in, en rijden door het prachtige Moeselgebied.

De zon begint er heel voorzichtig wat door te komen. We rijden niet meer op snelwegen maar op mooie D-wegen, door verlaten gebied. Het vlot goed. Het prille groen, de witte bloesems, de vele gele bloemen, mooi is het. We zien een ooievaar op zijn/haar nest op een schoorsteen. Ook hier lachen we wat af met onnoziliteiten over rare namen als Bitche en Plage de Ramstein.

We steken de grens met Duitsland opnieuw over via de Rijn.

We komen in het gebied van het Zwarte Woud. Het is er mooi, we komen niet meer op snelwegen, het is soms druk, het is soms rustig, de bergen worden steeds hoger en de camper moet nog een beetje leren omgaan met die hellingen. 

Meneertje Mertens wordt moe, en we zoeken een slaapplaats voor de nacht. Ik vind iets op 11km in Unterkirnach, bij een boerderij, goed te doen. Als we er aankomen, lijkt het op het eerste zicht geen camperplaats meer, maar achteraf denken we dat we er te snel weg waren. Er is in hetzelfde dorp nog een camperplaats, in het centrum, uitgebaat door de gemeente. Dat blijkt een mooie plek te zijn met faciliteiten, dus beslissen we hier te blijven.

We worden bijna uit onze camper gedaverd door de kerkklokken, maar verder is het heel aangenaam. We eten boterhammen met worstjes, ik maak nog een kort wandelingetje voor wat foto’s, Meneertje Mertens doet de afwas, ik typ dit verslag en we kruipen vroeg in onze nest. We zijn allebei moe.

Zondag 30/04

Na een goede (Meneertje Mertens) / redelijk goede (Satur9) nachtrust staan we vlot op rond 5u, om rond 6u30 te vertrekken voor een volgende dag waarop we vooral zullen rijden. We zitten op een 150-tal kilometer van de geplande tussenstop aan de Bodensee. Bij het uitzoeken van een camperplaats had ik niet echt gelet op de prijzen, de camperplaats van 28 euro per nacht laten we aan ons passeren. We kijken ter plekke wel of we iets vinden, en eigenlijk wil Meneertje Mertens gewoon nog een eind verder rijden. Het weer is grijs en fris. Na een half uurtje rijden, doet de zon pogingen om doorheen het wolkendek te priemen.

We rijden een stuk langs de Bodensee, maar het is moeilijk parkeren en/of aan de rand van het meer is alles privé-domein, en je komt er niet echt dicht bij. We stoppen even om wat foto’s te maken (en de beentjes te strekken) in Überlingen. Daarna nog tanken en geld afhalen in een héél rustig tankstation. We proberen wat verder nog bij het meer te geraken, maar geven het dan op. 

De rit gaat verder naar de grens met Oostenrijk, en al vrij snel gaan we de grens met Zwitserland over. Ik had gedacht dat we Liechtenstein in zouden rijden, maar we blijven op de grens tussen Zwitserland en Liechtenstein. Eenmaal Liechtenstein gepasseerd, blijven we nog een heel eind door Zwitserland rijden. De bergen zijn ondertussen echte bergen.

We rijden ontelbare tunnels door.

Ook de San Bernardino-tunnel, de pas is nog steeds afgesloten, zien we diep onder de berg. Niet dat we van plan waren die pas over te rijden. We stoppen eens in Messoco en maken er foto’s van de bergen en het water. 

Tot onze verbazing zitten we hier op meer dan 1500 meter, we hebben niet gemerkt dat ze zo snel omhoog aan het rijden waren. Vanaf hier rijden we weer in dalende lijn.

We krijgen nog een stortbui over ons heen, en bij Chiasso steken we de grens met Italië over.

Ik haal een tussenstop te veel uit de route, waardoor we veel te dicht bij Milaan gaan belanden, ik heb daar echt geen zin in. Dus gaan we van de autosnelweg af om een stopplaats te zoeken, maar dat loopt niet van een leien dakje. Veel is er niet qua camperplaatsen, toch geen camperplaatsen die enigszins positieve reviews krijgen. Vaak ook plekken die ondertussen niet meer bestaan. We besluiten naar een camperplaats in Como te rijden.

Avontuurlijk wel, dat Italiaanse verkeer, en die Italiaanse wegen. Als wij in Vlaanderen denken dat onze wegen er slecht bij liggen, ha. Of dat er in Frankrijk veel rotondes zijn, haha. We rijden een kleine 40km met naar schatting evenveel rotondes.

Como is veel groter dan ik dacht, en ook veel grauwer, we voelen ons niet echt goed daar. De camperplaats blijkt een veredelde parkeerplaats midden in de stad, pffff, geen zin in. We stoppen er om te overleggen hoe we verder gaan.

Uiteindelijk beslissen we een goeie 100km verder te rijden naar het meer van Iseo, waar een grote camperplaats is. Iseo is de goede richting uit, dus ik vind het wel OK. We rijden via de autosnelweg, en de rit is toch wel weer een avontuur.

Rond 18u30 komen we afgepeigerd om de camperplaats van Costa Volpino aan, we worden er vriendelijk ontvangen en krijgen een plaatsje toegewezen. We vinden het er best aangenaam, en als de nacht meevalt, blijven we hier een extra dag. Want we zitten een dag voor op het voorziene schema. We eten iets heel eenvoudig en maken nog een kort wandelingetje.

Wij staan daar ergens achter dat grote gebouw.

We zien camperaars dozen pizza’s aanslepen, dat gaan wij morgen ook doen. En er een luie dag van maken! Hoop ik.

Verwante Berichten:

• Terug naar Italië (1)
• Italië (2): I’m Only Happy When It Rains
• Italië: de eindconclusies
• Italië (7): Lovely Day
• Italië (6): Felicità (*)