Schoon vond ik het, dat Lotte Kopecky na haar weergaloze overwinning van de Ronde van Vlaanderen tegen Sammy Neyrinck zei dat ze “een beetje introvert” is. Ze lijkt wat stug, ze lijkt verlegen, ze lijkt niet altijd even goed te weten wat te zeggen, maar ze is “gewoon introvert”. Mooi. Nog van dat.
Ik ben ook introvert. Ik kan heel vlot zijn, maar dat lukt niet altijd en tegen iedereen. Small talk vind ik moeilijk. Ik pieker me halfdood over nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe plaatsen bezoeken. Vermoeiend. Ik heb tijd nodig om te bekomen van sociale evenementen. Dan zit mijn hoofd vol lawaai, indrukken en flarden gesprekken. Het stof moet zakken in mijn hoofd, zeg ik dan. Of ook: mijn emmertje moet leeg. Anders loopt het over. En dan ga ik onderuit.
Op Facebook kwam ik deze tegen. JOMO. Joy of Missing Out. Ik heb weinig last van het antoniem, ben blij als ik niet hoef. Niet sociaal moeten doen tegen mensen waar ik geen zin in heb. Lekker thuis zitten en denken: hoera, ik ben hier en zij daar en ik hoef niet!
Met corona is het eigenlijk nog erger geworden. Eindelijk was het leven zoals ik het graag had, op sociaal vlak. OK, het was te extreem hè. Maar het was wel meer op mijn maat. Veel van de dingen waar ik me al mijn hele leven lang awkward bij voel, waren nu gewoon afgeschaft.
En dan ja, dit hè…
Ik wil eigenlijk niet terug naar “real life”. In mijn introverte bubbel voel ik me goed.
(dag 39 van 40 dagen bloggen)
Ik kan mij er helemaal in vinden!
Help we moeten weer… 😬
Zeer herkenbaar!
Zelf heb ik moeite met overschakelen naar normaal. Ik heb mijn weg erin nog niet gevonden. Er is ook veel verloren gegaan aan contacten met mensen en spontaan en bezoek brengen aan de andere kant van het land wordt nu ook geremd door de benzineprijzen.
Ik heb er ook moeite mee. Ik was al geen sociaal dier, sinds corona ben ik een echte kluizenaar geworden.
Ik weet dat ik sociaal contact nodig heb. Het geeft me energie, maar het put me ook gigantisch uit. Bij de job zeggen ze mij altijd dat ik heel veel energie uitstraal, en het klopt ook dat me daar zelden iets teveel is. Dat ik dan thuiskom en niet meer uit mijn zetel geraak is de keerzijde van de medaille.
Maar weet je dat ik het ook een zegen vind om graag thuis/alleen te zijn? Dat wil dan toch zeggen dat je gelukkig bent op de plek dat je woont?
In zekere zin is het wel herkenbaar. Ik hield altijd wel van feestjes en partijen. Die drukte om me heen hoef ik ook al langere tijd niet meer, bij mij komt dat voort uit de MS. Corona heeft dat ook bij mij wel versterkt, denk ik. Ik vind de rust om me heen in huis en tuin prima. Af en toe eens een dagje op pad met mijn fotomaatje of even naar de kinderen, en verder vind ik het wel prima.
Ben vroeger héél verlegen en introvert geweest tot er door iets een totale ommekeer kwam. Kan best nog sociaal doen maar daarom nog niet sociaal zijn 🙂 . Heb niet teveel gedoe nodig. Vond corona ook best oké, maar net iets teveel. Was toch iets te eenzaam in mijn eentje. Je wil wel af en toe iemand zien, daarom nog niet spreken. Begrijp je goed. Knuffel.
Gelukkig hoef je ook helemaal niet álles en iedereen te omarmen, waarom zóu je. De lockdown bracht voor veel mensen die een beetje “geleefd werden” ineens heel veel rust, niets móeten werd best als fijn ervaren door veel mensen. Ik was gelukkig al aardig in evenwicht vóór corona en heb er geen probleem mee dat er weer iets meer kan, het kán maat móet helemaal niet .
Ik ben graag thuis en ook alleen zijn vind ik niet vervelend, dus had het niet al te moeilijk de afgelopen twee jaar 🙂
Kijk, een gelijkgestemde 🙂
Oh ja, zo herkenbaar! Ik ben net terug van een weekje familie vakantie en het was fijn, maar ook veel en druk. Sommige reisgenoten gingen vanavond vlak na thuiskomst alweer met vrienden gaan eten. Dat zou ik niet kunnen, mijn batterij is echt plat.
Dat kan ik ook niet, als er twee zo’n dingen na elkaar zijn, dan moet je me echt bij elkaar vegen. Dan is de batterij ook tot op de bodem leeg.
Amaai, ik heb sinds het ’terug naar normaal’ al een paar inzinkingskes gehad 🙁 Het lief kan na een drukke avond ook gewoon thuiskomen en in één rechte lijn naar bed gaan. Ik moet dan altijd toch eerst nog wat in de zetel voor tv ‘unwinden’ voor het stil genoeg wordt in mijn hoofd om te gaan slapen.
Ja, hetzelfde hier. Meneertje Mertens ligt na 5 minuten (max) zalig te ronken, ik lig nog uren naar het plafond te staren en te luisteren naar het gebabbel in mijn hoofd.
Ik heb ook super genoten tijdens de pandemie maar het was wellicht wel te extreem. Ik merk wel dat ik nu toch ook wel van sociale zaken geniet waarvan ik claimde dat ik ze niet miste. Maar daarna moet ik wel compenseren met alleentijd. Ik vind het moeilijk omdat ik wel graag meer vriendschappen zou hebben maar anderzijds zo moeilijk doe om elkaar te ontmoeten enz. Ik heb geen fomo maar eerder jomo maar wel schrik eenzaam te worden.