Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. Dit jaar gaan we terug naar een nabij verleden. Het jaar 2020, het jaar dat we in onwetendheid begonnen, het jaar dat we een beetje lachten met dat virus in China, het jaar dat we dachten dat we er na een vijftal weken wel weer vanaf zouden zijn, het jaar van de lockdown, het jaar van de mondmaskers en de social distancing, het jaar van het voortschrijdend inzicht. Het jaar dat we kennismaakten met corona.
De pandemie maakte in België al meer 2000 doden, wereldwijd zijn meer dan anderhalf miljoen mensen besmet. In New York is de toestand zorgwekkend, in Italië is de daling van het aantal besmettingen hoopgevend. In de Vlaamse rusthuizen heerst chaos. De containerparken gaan opnieuw open, de rijen wachtenden zijn lang, blijkbaar wordt er tijdens de lockdown veel geklust. Stilaan wordt duidelijk dat de zomer er anders zal uitzien dan we gewoon zijn: zullen we mogen reizen? Naar welke landen gaan we mogen reizen? Komen er festivals? En over de belangrijkste bijzaak in het leven in België: er wordt een virtuele Ronde van Vlaanderen georganiseerd.
Meneertje Mertens ging fietsen, en maakte een foto van een lege R4 in Zelzate.
Ondertussen werkte ik naarstig verder aan het prinsessenkleedje voor Lili. Roze en bling bling, wat wil een (bijna) vierjarige meer?
Een tasje misschien? Ach ja, waarom niet, we zijn toch bezig.
Resultaat.
(sorry, het worden echt wel veel foto’s deze week).
Ik ging het kleedje op een voormiddag afgeven. Janna grabbelde meteen naar haar fototoestel, Florian had al snel het kroontje van Pipa op (dat was wat te groot, oeps), ik keek vanuit een hoekje van de tuin toe.
Resultaat? Heerlijke foto’s van Mevrouw de Fotoschuur (was ze toen nog niet, niet getrouwd en ook geen Fotoschuur) van een heerlijk content kind.
Klein Prinsesje Piepje met haar kroontje.
Later op de week fietste ik nog eens een eind door de stad. De bizarre beelden van lege wegen fascineerden me. Unieke momenten die wellicht nooit zouden terugkomen. Burggravenlaan, Gent.
De N9 op het kruispunt met de Eeklostraat. Leeg.
Deze muurschildering vond ik wel toepasselijk. Closed forever.
Nog een foto die ik later die week kreeg van Janna, van Pipa. Vind ik wel mooi passen bij het beeld dat ik nu in mijn hoofd heb van de lockdown. De foto’s van deze week zijn daarvoor exemplarisch. Prachtig weer, lege wegen, verstilling.
(dag 34 van 40 dagen bloggen)
En toch was het een mooie tijd, als je niet ziek werd… en in dit geval prinsesheerlijk om te zien!
Dat vind ik dus ook, het was niet al kommer en kwel… als je het geluk had niet ziek te zijn.
Die laatste foto van Pipa is mooi.
De lockdown, ik kijk daar eigenlijk niet zo graag meer op terug. Over en out en weg ermee!
Bij mij zal je dat corona-jaar nog een tijd moeten tolereren 🙂
2020 was niet mijn beste jaar …
Nee amai, dat mag je wel stellen.
Heerlijke foto’s.
Die lege wegen herinner ik me maar al te goed. Ik mocht blijven werken en had de straten zowat voor mij alleen. Dat – en het mooie weer – was zowat de enige luxe in volle coronacrisis.
Het zijn gelukkig niet alleen slechte momenten die we ons herinneren 🙂
De kleine Pipa steelt hier twee keer de show, wat mij betreft.
Je kan de karakters van die twee goed aflezen uit deze foto’s, vind ik.
Die lege wegen deden mij denken aan de autoloze zondagen in de beginjaren 1970. Vond dat wel leuk alhoewel, ik wou wel weg met die auto 😂. Heel mooie foto’s van de kleinkinderen en het schitterende kleedje. Nagenieten…
Ik heb nog een zeer vage herinnering aan de autoloze zondagen, niet concreet genoeg om te kunnen vergelijken.
Voor deze momenten kijk ik graag terug naar de foto’s van die periode 🙂
Ik ga me dat ook altijd blijven herinneren van de lockdown: wandelen langs de E40 ter hoogte van Sint-Denijs-Westrem en letterlijk minutenlang geen voertuig te bespeuren en dat op een plaats waar er altijd maar dan ook altijd voertuigen zijn, dag en nacht
Dat was echt hallucinant hè, die stilte. Ik heb daar zo van genoten. Geen achtergrondruis, geen vliegtuigen, geen doek-doek dat we anders altijd in de verte hoorden van het viaduct van de E17…
Oh…… die laatste foto! Wat een plaatje. Maar de foto’s van het prinsesje zijn ook hartveroverend hoor.
Ze straalt iets zachts en dromerigs uit hè, Pipa 🙂
prachtige foto’s, rust, goed weer…’k krijg bijna nostalgie naar april 2020 😉
Hahaha ja toch, er waren écht wel mooie momenten 🙂