Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. Dit jaar gaan we terug naar een nabij verleden. Het jaar 2020, het jaar dat we in onwetendheid begonnen, het jaar dat we een beetje lachten met dat virus in China, het jaar dat we dachten dat we er na een vijftal weken wel weer vanaf zouden zijn, het jaar van de lockdown, het jaar van de mondmaskers en de social distancing, het jaar van het voortschrijdend inzicht. Het jaar dat we kennismaakten met corona.
De dodencijfers in Italië pieken, Spanje volgt, Frankrijk volgt, alle landen volgen stilaan. Ook in New York gaat het fout. We zitten in ons kot, en houden ons bezig. Gelukkig is er het mooie weer, en mogen we buiten om te fietsen of te wandelen. Er duiken achter vensterramen en op andere plekken steeds meer beertjes op zodat ouders met hun kinderen een beertjeszoektocht kunnen doen in hun buurt. In de woonzorgcentra gaat het niet goed, en de mondmaskers blijven de gemoederen beroeren. De maatregelen die genomen werden, beginnen heel zachtjes hun effect te tonen. Maar we beginnen zo stilaan te beseffen dat we hier niet op één twee drie verlost van zullen raken.
Ten huize aan ’t Scheld is er veel nijverheid binnenshuis. Ik haak een prinsessenkroontje voor de meisjes.
En de werken starten om een prinsessenjurk voor Lili te maken.
Ik profiteer nog steeds van het mooie weer en ga fietsen over lege wegen en fietspaden. Ik heb de mogelijkheid om te fietsen tijdens de week, dus doe ik dat ook. In het weekend mijd ik de vele wandelaars/fietsers – laat ik de ruimte voor hen die niet in de mogelijkheid zijn om in de week te gaan wandelen/fietsen.
De werken vorderen gestaag.
Bij Sporza zijn ze creatief om de uitgestelde koersen te vervangen. Het is niet veel, maar het is.
Ik doe iets wat ik al die jaren dat ik hier woonde, nooit eerder deed: ik maak een wandeling in Gentbrugge. Ik vind een mooi wandelpad, alleen jammer dat het viaduct van de E17 er vlak naast ligt…
En eindelijk passeer ik eens te voet aan deze lelijkaards, waar ik al 30 jaar in de auto passeer.
Ook de atletiek wordt gemist (Wouter Weyland-stadion).
(dag 30 van 40 dagen bloggen)
Leuk die kroontjes. Je jurkjes herinnering ik me nog.
Het gaat nog mee, dat kleedje. Binnenkort maak ik een nieuwe voor Lili, en zij, praktisch als ze is, vertelde me: dan mag Pipa mijn kleedje, en we kunnen Pipa’s kleedje aan Pollie geven (hun 1-jarige nichtje). Lief toch, en leuk dat er zoveel mee gespeeld wordt.
Ook Katrien breide in maart 2020 een beertje voor de “beertjeszoektocht”:
Zo’n lief beertje 🙂 Wij hadden niet de mogelijkheid ergens zichtbaar een beertje te zetten.
P.S.: Kun je niet instellen dat links automatisch foto’s worden? Dat is op de meeste blogs zo. Zulks zou toch een pak makkelijker zijn in plaats van te moeten klikken naar de bewuste foto.
Ik heb het nu zelf aangepast, met HTML code. Weet niet of jij dit zelf kan via het antwoordveld. In de WP app staat de afbeelding er sowieso direct. Ik kom hier later nog op terug.
Nu is het perfect. Goed gedaan!
We ontdekten nieuwe dingen bij onszelf of we leerden de buurt kennen.
Inderdaad!
Er was een soort van verbondenheid onder de mensen, mede door het goede weer. Iedereen kwam buiten, maar er was ook angst.
Ook hier stond het oude beertje van de oudste zoon voor het raam.
Die verbondenheid herinner ik me ook goed.
Wat een schattige kroontjes, zo vindingrijk om te ze te haken.Van die eerste maanden, met de strenge lockdown, heb ik eigenlijk niet heel veel meegekregen, ik had een eigen soort lockdown waar ik al aan gewend was.
Vooral dat je je kinderen en kleinkinderen niet van dichtbij kon zien zeker?
Wij hebben ook honderden beertjes geteld. Er zijn nog altijd huizen met beertjes voor de ramen eh, die zitten er al 2 jaar naar buiten te turen.
ach wie zijn toch mensen die zo’n gedrochten van beelden in hun tuin zetten??
Ja die arme beestjes/beertjes 🙂
Hahaha, dat vraag ik me ook soms af. De mensen die hun huis ook vol zetten met lelijke prullaria zeker?