Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. Dit jaar gaan we terug naar een nabij verleden. Het jaar 2020, het jaar dat we in onwetendheid begonnen, het jaar dat we een beetje lachten met dat virus in China, het jaar dat we dachten dat we er na een vijftal weken wel weer vanaf zouden zijn, het jaar van de lockdown, het jaar van de mondmaskers en de social distancing, het jaar van het voortschrijdend inzicht. Het jaar dat we kennismaakten met corona.
De coronacijfers stijgen aan een alarmerend tempo, beseffen we goed wat ons overkomt? In Italië gaat het dodencijfer snel omhoog. De wereld gaat steeds meer in lockdown. Steden worden geïsoleerd, vluchten worden afgelast, de grenzen worden afgesloten. Ons land wordt gebarricadeerd, zodat er geen sluipverkeer meer kan zijn tussen Nederland en België (en omgekeerd). Het leger wordt hier en daar ingezet om bijstand te verlenen. Evenementen worden uitgesteld. Zo zullen de Olympische Spelen niet plaatsvinden op de geplande datum.
Het weer is schitterend, en gelukkig mogen we in België buitenkomen om te sporten. Meneertje Mertens en ik maken daar gretig gebruik van om te fietsen op quasi autoloze wegen.
Ik heb veel foto’s deze week, maar ze zijn dan ook zo, hoe moet ik het zeggen, veelzeggend voor de start van de lockdown.
Ik ga niet met 24 maart starten, maar gewoon met het begin van de week. 21 maart. Een foto de Meneertje Mertens maakte, tijdens een fietstochtje. De eerste van een aantal hallucinante foto’s op straat. Dit is het kruispunt van de R4 met de Evergemsesteenweg. Normalerwijs een chaos van wagens, bestelwagens en heel veel vrachtwagens. Want de haven is vlakbij. Nu: niets. Nul. Nada.
Achteraf gezien heb ik het gevoel dat ik lang wachtte om op de trein van het mondmaskers maken te springen, maar ik was op 21 maart toch al bezig. Met die krengen met plooitjes.
Iedereen kon dat, zogenaamd. Maar die waren dus echt wel moeilijk.
Nog een hallucinante foto, een dag later. Gemaakt door Meneertje Mertens. De Gentse stadsring, Dok Noord. In de verte zie je de Dampoort. Leeg.
Op 24 maart begon ik met de lockdowncadeautjes voor Lili. Het eerste: een poppendekentje, kussentje en twee voeldoekjes voor de poppen. De mooie stof met popjes gekregen van Leslie, fleece uit mijn gekregen voorraad. Ik zag onlangs dat er twee jaar later nog altijd mee gespeeld wordt.
Een fietstochtje. Het blijft schitterend lenteweer. Gelukkig.
Een dag later. Ik ging weer op pad met de fiets. De Gentse binnenstad door. Opnieuw zo’n hallucinant beeld. Een lege Gras- en Korenlei onder stralende zon.
De stadsring ter hoogte van Ekkergem.
De zeer vertederende kanten van de lockdown.
Janna kwam met de fiets, met Lili achterop. Lili had een “overlevingspakket” gemaakt voor oma en opa. Helemaal zelf gedaan. Een tekening, een balpen, zakdoekjes, een appelsapje, koekjes. Wat ongelooflijk lief toch.
Videobellen met de meisjes.
Juffrouwtje palmboom zwaait. Dag oma! Dag opa!
Nog een laatste fietstochtje die week. Een leeg fietspad in Beervelde.
Het was toch wel allemaal behoorlijk dubbel voor mij. Beangstigend, ja. Erg, ja. Maar tegelijk kijk ik ook met weemoed terug op de rust en stilte van die dagen.
(dag 23 van 40 dagen bloggen)
Het was inderdaad heerlijk weer en overal rustig. Toch heb ik daar geen goede herinneringen aan, ik was als de dood voor de ziekte, die nu in mijn lijf broedt. Gelukkig een mindere vorm, maar toch ben ik er nog flink ziek van, ondanks de vele vaccinaties…..
Dat was de periode dat we iedere week een kleinigheidje voor Wannes en een schotel eten aan de deur gingen afgeven omdat grootouders-kleinkinderen een slechte combi was volgens van Van Ranst.
🙂 Inderdaad. Dat eten langsbrengen deed ik niet, wel het wekelijkse cadeautje voor Lili (voor Pipa hoefde dat niet, die hield zich wel bezig, klein als ze was). Ik herinner me dat jullie dat ook deden 🙂
Een periode die het nooit meer terugkeren naar ‘vroeger’ zou inluiden.
Maar dat beseften we toen nog lang niet.
Hallucinante tijd. Wandelen over lege stranden. Een welkome rust was het voor mij persoonlijk- ondanks de angst voor besmetting. Vooral de Belgische grenzen met de barricades deden surrealistisch aan.
Fietsen langs lege straten en fietspaden. Ik vond het ook fijn. Een tijd met een dubbel gevoel. Die barricades heb ik (gelukkig) nooit echt gezien.
We moesten collectief gas terugnemen. Ik vond het niet eens zo erg, al had ik wel erg veel schrik om ziek te worden of iemand te besmetten. Ik heb me een beetje teveel in die rust genesteld, waardoor ik het moeilijk had telkens er grote versoepelingen waren. Die beelden van Gent centrum zijn echt bizar!
Idem hier. Ik heb enorm veel moeite met weer “onder de mensen” te komen.
Die beelden blijven me bij. Ze waren inderdaad echt heel bizar.
Eigenlijk is het eerste jaar lockdown een beetje langs me heen gegaan, het was rustig ja maar dat kwam goed van pas op dat moment.
Ja, dat kon jij toen wel goed gebruiken.
het verbaast me ook hoe snel we toch al met (zelfgemaakte) mondmaskers bezig waren terwijl die nog lang niet gedragen moesten worden. Maar blijkbaar hing dat wel al in de lucht dat dat ging moeten in de toekomst. Wij hebben ook kennissen eind maart/begin gevraagd denk ik om er voor ons te naaien en we hadden ze tegen eind april in huis. En we hebben snel voor de voorraad op was, want het ging snel, voor ons allemaal meerdere “buffs” (zo sjaal achtige dingen) gekocht om toch iets te hebben voor onze mond indien nodig.
Ja, het rare is ook dat ik in mijn hoofd heb dat ik het mondmaskers maken nog vrij lang afgehouden heb, dat ik vrij laat startte. Er was wat tegenzin. Maar nu lijkt het of ik al van in het begin mee was.