Regelmatig keer ik eens terug naar “onze reis naar de eilanden”, zoals we onze twee weken Frankrijk in september hier noemen.
Na een paar dagen met heel veel wind, zou het nu wel meevallen, en maakten Meneertje Mertens en ik samen een fietstocht.
We reden nog eens langs de Phare de Chassiron.
De ruwe kust daar (het heet niet voor niets ook côte sauvage) is prachtig.
Toen we vertrokken, twijfelde het weer een beetje, maar tegen dat we een kilometer of 10 verder waren, was de hemel volledig dichtgetrokken. Heel, heel grijs aan de plage de Chaucre.
Stilleven.
Blauwe of grijze lucht, maakt niet uit, het is er mooi.
Tegen dat we in La Cotinière waren, begon de zon alweer door de wolken te priemen.
(we waren daar vorig jaar ook trouwens, in La Cotinière)
We maakten een doorsteek over het eiland, en arriveerden onder een stralende zon in La Perrotine.
Waar ook een jachthaventje is.
We reden verder via de kust (met tegenwind, ha) naar La Brée-les-Bains. (en dan moet ik altijd aan Desperate Housewives denken)
En zo verder naar Saint-Denis-d’Oléron.
Waar ons enkel nog een kort stukje naar de camperplaats restte.
prachtig die wilde kust. En wat een mooie vuurtoren!
Desperate Housewives… erg van genoten destijds.
Wat zijn wij in België eigenlijk met onze 67 kilometer strand? Prachtige beelden, dit. Verlaten plaatsen, geen mens te zien, alleen jullie en een camera.
Die tocht had ik ook wel willen fietsen. Wat een mooie beelden!
Of de zon zich nou wél of niét laat zien, de foto’s zijn altijd prachtig.
PLezant hé, zo terugkijken. Ik heb me van’t weekend naar aanleiding van een vraag van iemand nog eens laten teruggaan naar reisjes via de blogartikelen die ik er toen over schreef. Wat een genot was dat zeg!
vooral zalig als kust gewoon kust is zonder gebouwen
Dat missen we hier echt hè.