Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
Die blikken doos, een onuitputtelijke bron aan foto’s is dat. Ik haal er nog eens eentje uit, de mensen op deze foto ken ik. Tante Suzanne en nonkel Maurice, weer tante en nonkel van mijn moeder, niet van mij. En hun dochter Ethel.
Maurice heb ik nauwelijks gekend, die is overleden toen ik nog vrij jong was. Tante Suzanne leefde langer. Zij was een zus van mijn grootvader. Ze woonde in Gent, in een huis aan de Blaisantvest (door de Gentenaars gemeenzaam de Plezante Vest genoemd). Grappig genoeg kreeg ik van haar één van mijn eerste LP’s, een cadeautje voor mijn plechtige communie. Sgt. Peppers, als ik me dat goed herinner.
Ik vind dit een heerlijk portret. Lijkt een beetje een staatsieportret. Statig, kaarsrecht, met een zéér subtiel glimlachje. Mooi.
Toen hadden de mensen nog zondagse kleren. Ook altijd zo mooi.
Ja hè. Vind ik ook.
Wat een mooie mensen toch in jouw familie! Nonkel ziet er wel echt jong uit, hij kan doorgaan voor een 21-jarige.
Ik vermoed eigenlijk dat hij nog wel jong was. Mijn grootouders zijn ook jong getrouwd.
Anno nu zouden deze prachtige kleren vervangen zijn door zogenoemd hippe jeansbroeken vol scheuren en naar commercie ruikende T-shirts van Hillfiger of SuperDry. Coole foto, kortom.
Het had toch echt iets hè, die statige foto’s. Veel tijdlozer. Allez, neen, want je kan er ook veel uit opmaken over de tijd waarin deze gemaakt werden. Maar toch.
een knap familieportret..
groeten
Ja hè.
Met de zondagse uitrusting. Ja zo ging dat. Ook nog bij ons eerste en plechtige communie wel in kleur dan. Nee de eerste was nog in ZW 😀. Heel mooi portret. Fijne herinnering.
Het zijn inderdaad mooie herinneringen, zo’n foto’s.
Een prachtig familieportret. In die tijd werd er nog werk van gemaakt om netjes op de foto te komen, zo vaak gebeurde dat tenslotte nog niet.
Ik werd eergisteren verrast door mijn moeder, ze gaf me een mapje met mijn eerste babyfoto’s, gemaakt door een heuse fotograaf, die daarvoor indertijd nog aan huis kwam.
Mooi hè, zo die zondagse kledij voor de foto.
Mogen wij die foto van jou als baby ooit eens zien?
Bij gelegenheid vast wel. 🙂
Echt een mooi portret. Ik vroeg mij af of Ethel nog leeft.
Ja, Ethel leeft nog. Taaie familie hoor.
En vreemd genoeg werd haar dochter een tijdje mijn directeur op het werk. It’s a small world.
Wat een mooie mensen, alle drie! Zelfbewust, geen spoor van verlegenheid of ongemak. Prachtige foto. (Goeie fotograaf ook!) Van zo’n oudtante wil je wel een plaat van de Beatles krijgen.
Ja hè. En met zo’n zweem van een glimlach, als je goed kijkt.
Hehe, ze heeft zich toch maar mooi onsterfelijk gemaakt door me die plaat te geven, want mijn LP’s, die doe ik nooit weg.
Helemaal geweldig, bij fotografen stonden kennelijk uitsluitend dát soort stoeltjes met van die “balletjes”pootjes. Soms met één leuning zoals hier maar vaak ook twee zodat ze een hoek vormde
Mooi hè, de rekwisieten van toen.