Satur9Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
Vorige week had ik River, Sea, Ocean van Badly Drawn Boy, waarop Goofball doordraaide met the What a Wonderful World van Louis Armstrong.
Het werd bij haar een lange zoektocht naar een geschikte opvolger, waarbij het me plezierde dat ze River, Sea, Ocean wel kon smaken. En ik kon haar blogpost smaken, ik hou van die gedocumenteerde zoektochten naar de juiste opvolger. What a Wonderful World is natuurlijk een prachtig nummer, dat me altijd weer op zijn minst doet glimlachen. De live versie die Goofball postte, was daarbij nog heel mooi ook, met de expressieve snuit van Armstrong.
Ik kan u geen entertainende zoektocht naar een opvolger voorschotelen, want die was snel gevonden. Iets met World moest het wezen, waarbij mijn keuze al heel snel op de new wave klassieker Mad World van Tears for Fears viel. Toegegeven, Gary Jules maakte een prachtige cover, maar de originele versie blijft bij mij nog steeds favoriet. Met de toen nog héél jonge Curt Smith en Roland Orzabal (die een vreemd dansje doet).
Ik kan het niet laten u nog een andere versie cadeau te doen, een versie die ik ook prachtig vind. Een “ietwat” oudere Curt Smith, die Mad World tijdens de lockdown opnam met zijn dochter. Ik vind het echt, echt prachtig en kan hier verschillende keren na elkaar naar kijken en luisteren zonder me te vervelen.
Misschien moet ik eens een blogpost maken met mijn favoriete lockdown-muziekjes.
Goofball, ’t is weer aan u!
Ik herinner mij hoe wij dansten, of in ieder geval een poging deden, net zoals de man daar buiten, op deze muziek in de jaren 80, eerder eind de jaren 70. En nu zijn we net zoals de vader met de dochter. Mooi en ontroerend.
Was zo’n beetje de slamdance van de punk die evolueerde in dit newwavedansje 🙂 Deden wij ook, zelfs nog halverwege jaren 80.
En ja, nu worden we ontroerd door vader en dochter.
Tijd…
Prachtige versie inderdaad van Curt met dochter. En totaal naast de kwestie, hoe mooi is die man ouder geworden!
Die gaat nog altijd mooi zijn als hij 80 is.
O wauw dat is een nummer dat hélemaal in mijn straat is. Toch zou ik zéker kiezen voor de versie van Gary Jules, zóveel mooier dan het origineel dat me een beetje te disco is. In de versie van vader en dochter is de vader echt veel beter dan de jonge zanger . De dochter heeft eigenlijk een beetje zeurderige tweede stem die afbreuk doet aan het geheel. Maar ik begrijp dat het natuurlijk erg leuk is voor een vader om dat met z’n dochter te doen.
Disco? Dacht het niet! 😲
Niet?… Ik ben niet van het discotijdperk en kan me vergissen, je kunt er perfect een chachacha op dansen , voor mij voelt het als disco. Maar daar mag iedereen ander over denken van me. 😉
Nee, vind ik ook dus.
Ik hou meer van het origineel, misschien omdat ik ermee opgegroeid ben. Ik hoor er geen disco in, wel new wave.
En ik vind niet dat de dochter een zeurderige stem heeft, ze zingt toonvast en de twee stemmen gaan mooi samen 🙂 In deze versie gaat het mij ook om de dynamiek tussen vader en dochter 🙂
Het origineel is helemaal nieuw voor mij vandaar dat ik voor de cover ga, ik hoorde nooit anders. De dochter kan zeker wel goed zingen, ik kan niet omschrijven wat we stoort in die tweede stem in sommige stukken. Laten we het maar op een smaakverschil houden. 😉
Ik ken het nummer vooral in de versie van Gary Jules. Het greep me meteen aan toen ik het voor het eerst hoorde. Mooi!
Ja is echt een mooi nummer hè 🙂
Tears for fears, kan het smaken en al heel zeker de clip, de schoonheid die erin zit.
Erg mooi hè 🙂
Ik heb altijd gedacht dat dat een heel aardig nummer was van ‘Tears for Fears’. Maar nu ik de uitvoering van dat mooie duo aan het eind heb beluisterd, blijkt het origineel daar niet bij in de schaduw te kunnen staan. 😉
Ik vind die versie ongelooflijk mooi in al haar eenvoud. En de dynamiek tussen vader en dochter is mooi om zien 🙂
Een ware klassieker, welhaast. Dit nummer mag absoluut echt, écht prachtig worden genoemd. Zelfs de tweede clip was me niet vreemd; ik bekeek die ook al een paar keer. Super!
Helemaal met je eens!
Een tijdje terug zag ik een documentaire rond Tears for Fears. Een groep die ik altijd graag heb gehoord. Ik zag de titel en wist meteen waarover het ging. Everybody wants to rule the world, Shout, Woman in chains, Head over heals…bring it on!
Ik heb een docu zien passeren op Youtube, ik ga die ook eens bekijken denk ik. Erg fijne groep 🙂
alle jong van zo’n positieve wonderful naar een mad world.
Die 2e video is wel superschoon
Tegenstellingen zijn ook schoon hè 🙂
Die tweede video, da’s dan toch weer iets positiefs in de negativiteit.