Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!

Vorige week had ik Starfish and Coffee van Prince, waarop Goofball doordraaide met I’m Number One van Ricky Gervais and Constantine.

Goofball had de connectie tussen Prince en de Muppets ook gezien, en kon daar wel wat mee. Ricky Gervais kon blijkbaar ook wel wat met de Muppets. Zeer geestige link!

En ja, I’m Number One… dan hoef ik niet lang na te denken. Be My Number Two! Van de meneer met de bordkartonnen kop, Joe Jackson. Prachtig nummer! En verder hoef ik daar geen woorden aan vuil te maken.

Dit prachtige nummer zette me aan om nog een beetje Joe Jackson te luisteren (is geen zeldzaamheid), en jongens toch wat heeft die mens schone muziek. Muziek die ik bij momenten zeer kippenvelverwekkend en ontroerend vind. Maar ik vind de airkesmachine ook ontroerend, dus ik weet niet welk belang je daaraan moet hechten.

Daarnaast en daarbuiten, herinner je je de laatste Throwback Thursday blogpost? Vriendin en ik op de dorpel van mijn ouderlijk huis? Zij was uitermate en zeer zot van Joe Jackson, wat ik haar niet kwalijk kon nemen. Ik vind dat schoon, want bij Joe Jackson moet ik dus ook altijd aan haar denken.

Goofball, ’t is weer aan u!

Verwante Berichten:

Misschien lees je dit ook graag:

29 reacties

  1. Mooi als muzieknummers kunnen worden geassocieerd met een gebeurtenis of een persoon.
    Dit specifieke nummer was me niet echt bekend, mag er best zijn!

    (wat als ik nu eens in een vlaag van waanzin een muziekdoos-postje klaar had gemaakt voor morgen?)

    1. Ja, bordkartonnen kop, dat was een belediging die in een recensie van de Humo eens naar zijn, euh, kop gegooid werd. Om één of andere reden ben ik dat nooit vergeten. Zijn muziek vonden ze wel mooi 🙂

    1. Daarin ben ik het ook met je eens: ik moet niet alles van Joe Jackson. Sommige dingen vind ik ellendig. Niet slecht, ik hoor het niet graag. Maar Look Sharp! ken ik van voor naar achter en terug uit het hoofd, en de LP’s uit deze periode (Night and Day, Body & Soul) en ook het eerdere I’m the Man vind ik za-lig. (maar van die a capella versie van Is she really… ga ik gillend lopen)

  2. Fijn liedje! Alleen…. ik ken de A Capella versie niet, maar Is she really going out with him vind ik ook gaaf. Een zin als: ‘I wash my hair and I kid myself I look real smooth’, daar moet ik steeds weer om lachen. (Ik ben ook een jongeman geweest 🙂 ) En dan dat basgitaartje…. Hoe dan ook, Joe Jackson met zijn lange, onhandige lijf, goed dat hij weer in de herinnering is geroepen.

    1. Met veel plezier 🙂 Ik vind de gewone versie van Is She Really Going Out with Him ook heerlijk, en inderdaad, de man kan zeer zelfrelativerend uit de hoek komen. Ik ga nog eens luisteren!

Laat een reactie achter bij Satur9Reactie annuleren