Ik kijk door de foto’s, en krijg een krop in mijn keel. Opeens hoor ik je stem weer. Hoor ik weer hoe je praatte. Hoor ik je lach weer.
Ook al veranderde alles op 1 december 2009.
Er zullen altijd drie zussen zijn. Dat verandert nooit.
(foto begin jaren 90 in de tuin van mijn grootouders. V-l-n-r Christine, Hilde, ik, mijn ma, mijn grootmoeder)
Ach Anne, wat erg. 😘
Vreselijk….
Inderdaad: voor altijd in je hart…
Sterkte.
Dit zijn dagen die altijd moeilijk zullen zijn. Je zus zit in je hart en de mooie herinneringen blijven.
Geen woorden voor…
Sterkte Anne, op ieder moment dat je haar zo mist.
Je mooie zin ga ik onthouden ‘er zullen altijd drie zussen zijn’, past hier ook.
Ze zitten in ons hart en in onze herinnering, het missen is de tol die we betalen voor zoveel liefde.
Sisters are forever, zoals djaktief hieronder schrijft. Dat verandert niet. Ik zal me altijd deel voelen uitmaken van die entiteit van drie zussen.
Sisters are forever💕
Warme herinneringen … mooi!
Mooie foto. Mooie herinneringen vast ook. En altijd ook dat gemis.
Dat gemis blijft, blijkbaar. Altijd.
❤️
Ze leeft verder in alles wat jullie zijn, een dikke knuffel 😘.
Hou steeds de herinneringen levende, beste Anne. Ik weet even niet wat ik meer kan zeggen…
Ook na al die jaren hou ik de herinneringen met heel veel liefde levende.
Ik stuur je een knuffel in kerstsfeer.
Ach!!
Verdrietig.
Sterkte.
Knuffel,
Lie(f)s.
Verdriet blijft blijven.
En gemis blijft ook blijven.
dikke knuffel
Herkenbaar, al mocht mijn zus nog 68 jaar , en oma, worden, jouw zus was véél en veel te jong om er ooit vrede mee te kunnen vinden dat ze er niet meer is. Wat verdrietig.
Ik ben ondertussen al ouder dan zij ooit mocht worden. Ik vraag me soms af hoe ze zou geweest zijn, als oma. Ze was inderdaad véél te jong.
Maar je weet niet wat haar bespaard is gebleven omdat geen enkele leven nou eenmaal alléén maar over rozen gaat. Maar dat zal ook geen troost brengen denk ik.
Dat is waar. En het brengt inderdaad geen troost, want wat haar overkomen is was al ellendig genoeg.
Wat me wel troost gaf en geeft, is dat ze op een waardige manier is kunnen sterven. Ze had genoeg afgezien, en moest niet nog meer afzien. Dat heeft me echt troost gegeven.
Dat is fijn en herkenbaar, het troost mij ook dat ik Henk tot het eind toe thuis kon verzorgen.
Dat zijn de dingen die troost geven, denk ik. Die een goed gevoel geven “ondanks alles”.
Ja zeker.
Wat verdrietig, dikke knuffel! En ik wens je veel ruimte toe om te voelen wat je voelt, het mag er zijn!
Dankjewel <3
11 jaar geleden, wat moet ze vreselijk jong geweest zijn.
Dikke knuffel ♥
Ik ben al ouder dan zij ooit is mogen worden….
O, zo pijnlijk. Dikken toes x
<3