Zeswoordverhaal. Een tweewekelijkse zeswoordverhaal-met-beeld-schrijfuitdaging van Doldriest.
Vorige week had ik een herinnering aan de heerlijke Franse stad Le Puy-en-Velay, en schreef toen dat ik nog zo’n tweede blogpost kon maken. En dat doe ik dus maar!
Vorige week met Herman, deze week met mijn ma. 1980. Op de trappen naar de kathedraal.
Herinnering. Kijken naar vroeger en nu.
In 2017 keerde ik er weer, samen met Meneertje Mertens. En maakte hij een foto van mij op dezelfde trappen naar dezelfde kathedraal.
Zelf vinden we het ook altijd tof om een foto ‘zoveel jaar later’ te nemen op dezelfde plaats.
Je leek een heel zelfverzekerd meisje als tiener!
Ik “leek” zelfverzekerd, was het niet echt. Alhoewel, misschien was ik het toen net nog wel wat. Het echt onzekere kwam iets later.
Puberteit is een raar beest!
Zeker. En een jaar later overleed mijn vader, samen met wat andere omstandigheden zorgde dat toch wel voor turbulente jaren. Het is nooit een goed moment als één van je ouders overlijdt, maar net aan de start van de puberteit is het toch echt niet evident.
Jammer dit te moeten lezen. Ik heb mijn vader ook vroeg verloren (één dag voor de eerste verjaardag van ons huwelijk), maar jouw situatie is duust keer erger…
En ook dát is veel te vroeg, en het is iets wat je blijft meedragen.
Zeker als veel dingen niet uitgesproken raakten…
Helemaal. Het is een worsteling om daar vrede mee te vinden, het maakt het hele verwerkingsproces veel moeilijker.
Knappe herinnering!
Dankje! 🙂
Mooie vergelijkende beelden. Jij zat dan ongeveer tussen de leeftijd van mijn kinderen toen die hun vader verloren (9 & 13 jaar). Helemaal niet simpel. En dan hebben kinderen nog de neiging om veel te verbergen, want ze willen het mama nog niet moeilijker maken.
Verbergen was my middle name… en niet alleen voor mijn ma. Tot mezelf toe, denk ik. Het heeft me zo in ieder geval heel veel jaren extra gekost om het allemaal een plaats te geven.
Ik wens het echt niemand toe, en ik hoop dat jouw kinderen er niet al té veel schade door geleden hebben. Schade is er altijd, onvermijdelijk. Het is vooral een kwestie van die zoveel mogelijk te beperken.
Ik denk dat je als puber er vaak gewoon maar járen later achter komt wat het verlies met je gedaan heeft.
Heel herkenbaar!Mijn jongste had zelfs vrienden die ‘het’ niet wisten. Precies dat als ze het verzweeg dat heel dat verdriet niet bestond. Ik denk dat we alle drie vooral geen compassie willen bij dat verhaal.
En ook hierop: herkenbaar. Ik vertelde het nauwelijks aan iemand.
Moest het je interesseren, vannacht lag ik te denken dat ik er hier ooit eens over geschreven heb. Ik doe dat zelden. Maar het past wel in jouw verhaal over je jongste. Na een beetje zoeken vond ik het terug.
https://www.zonderdank.be/saturnein/2015/03/09/ik-zat-op-een-bankje-in-de-zon-projectblogboek/
Nog iets: eigenlijk werkte het feit dat hij in de zomervakantie overleden is, als trigger om niets te zeggen. Het was vakantie, veel mensen waren op reis. Op school wist niemand er iets van. En dat is zo gebleven. Misschien had het wel anders geweest moest hij midden in het schooljaar overleden zijn.
Heb je stukje gelezen. Slik! 💚💚💚
Je was een mooie tiener, leuke foto zo samen op de trap. Op de tweede foto zit je maar zielig in je uppie, nog geen selfie tijdperk?
Dankje 🙂 Wel al selfie-tijdperk, maar ik ben er niet zo aan. Meneertje Mertens maakte de foto terwijl ik zat uit te puffen 😀
Hij was tóen waarschijnlijk ook niet bedoeld al een soort replica;-)
Nee, niet echt 🙂
Ik vind het een leuke foto aan de trap, wat leuk om een tijdsprong te doen. Herinneringen doen wat met een mens.
Ik kom graag eens terug op plaatsen waar ik lang geleden geweest ben 🙂
Dat zijn echt mooie herinneringen. Zo mooi dat je die foto hebt.
Dankjewel 🙂
Mooie herinneringen. Vooral die foto met je moeder bijna 40 jaar geleden is waardevol, lijkt me.
Zo is dat, zoals zo vaak bij oude foto’s.
Och die oude foto, toen werden foto’s meer gewaardeerd.
We hadden er minder, dus we waardeerden ze meer.
Leuk eh, die oude foto’s nadoen
heel leuk 🙂