Nog 4 keer slapen, en we vertrekken op reis.
Euh, niet.
*gaat in een hoekje huilen*
*recht de rug*
*veegt de tranen weg en snuit de neus*
Ik was van plan alle reeksjes deze week stop te zetten, en een maand vakantie te bloggen. Een deel van dit plan voer ik toch door, maar ik laat een paar reeksjes doorlopen, voorlopig toch.
Concreet: Throwback Thursday en Week in beeld blijven. Ook het Zeswoordverhaal blijft, tweewekelijks op woensdag. Of ik het tweewekelijks (ook op woensdag) Op deze dag ga laten doorlopen, daar moet ik nog eens over nadenken. Idem voor de dinsdagse muziekdag. Mijn enthousiasme daarvoor is momenteel niet erg groot, dus misschien laat ik dat ook wel vallen. De 1000 vragen aan mezelf verdwijnen, maar komen terug in september.
Gisteren lanceerde ik een oproepje voor gastbloggers, en daar werd heel enthousiast op gereageerd. Voorlopig heb ik 16 deelnemers en 2 misschien-deelnemers, en wie zin heeft, mag zich nog steeds aanmelden. Deze gastblogs ga ik twee maal per week plaatsen, op maandag en op vrijdag. Daar ben ik dus nog even zoet mee!
Zo, bij deze ben je op de hoogte van de wijzigingen alhier tot aan het zomerreces. En ik ben erg benieuwd naar de gastblogs!
aaah je blog blijft in ieder geval redelijk gevuld. Ik ben nog aan het bedenken wat ik volgende week zou kunnen plaatsen hahaha. Loop wat achter met mijn planning.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: zo jammer van je vakantie 🙁 Hopelijk kunnen jullie deze nog eens inhalen.
Ik blijf voorlopig de nodige inspiratie vinden 🙂
Ja, heel jammer van onze vakantie. Niks is zeker dus we botsen nu zowat van het ene idee naar het andere, maar de achterliggende gedachte voor mij blijft: ik hoop dat we onze geplande reis op zijn minst volgend jaar kunnen maken. Maar dezer dagen is niets zeker hè.
We gingen frietjes eten en samen nog ochtendkoffie drinken. Ik ging in een hoekje zitten, 😢 snoot mijn neus, rug recht, heb mijn pollen gewassen en ben naar mijn werkplek afgedropen…
Oooooooh lieverd <3
Wat keek ik ook uit, wat zeg ik, keken WE ook uit! naar die frietjes, dat nachtje op jullie oprit, de koffie, uitgezwaaid worden... mijn hartje.
Veel werkcourage vandaag zoet. Ooit voeren we dat plan uit! Ooit! En dan vertrekken we naar Frankrijk via de N60. En doen we eerst samen wat we gepland hadden.
Je wist het al wel langer dat de vakantie niet zou doorgaan, maar nu de dag van vertrek nadert is het ook écht zo. En dat doet pijn. Ik kan die traantjes heel goed begrijpen.
Dankjewel! Zo is het inderdaad. Normaal zou er in onze living een hoop gerief staan om mee te nemen, waren we de laatste voorbereidingen aan het treffen (boodschappen, de kapster nog eens aan huis…). Niks van dat alles. Het voelt leeg.
Kan je man zijn vakantiedagen van nu nog laten vallen of is hij verplicht van ze op te nemen? Ik hoor van veel mensen dat laatste en dat vind ik echt erg want daar heb je niks aan. Langs de kant van de werkgever is het wel te begrijpen, maar toch.
Het zag er eerst naar uit dat hij zijn dagen moest opnemen, maar nu is hij er toch al in geslaagd de eerste 14 dagen te annuleren. De tweede 14 dagen zal hij in principe moeten opnemen.
Was inderdaad van de werkgever de schik dat iedereen zijn verlof ging verplaatsen. Maar vermits ze bij mijn man nu bijna verzuipen in het werk, was het een beetje onzinnig om hem thuis te laten blijven, en dat hebben ze toch ingezien. Gelukkig.
Oef!
Ik kan me voorstellen dat het toch best pijnlijk is dat je nu niet op reis kan. Hopelijk kan je toch genieten van de zonnige dagen in en rond thuis. Lieve groet.
Het doet zeer, dat is zeker. We hadden zo’n mooie plannen. Die later nog kunnen uitgevoerd worden, dat wel. Maar toch.
Het feit dat het zonnetje schijnt, helpt wel. Ik pieker dan altijd wat minder 🙂
Binnenkort leer je heel veel nieuwe omgevingen kennen 😉. Ik besef, een magere troost, maar wel leuk initiatief én ik ben al aan het brainstormen.
Fijn! Het is ook daarvoor dat ik het doe, om zo mijn horizon weer wat te kunnen verleggen, en ik kijk echt uit naar de bijdragen!
Ik ook👍
Sterkte! Hier is inmiddels ook de reis van juli geannuleerd dus snif, I feel you…
Fijn is het niet hè… 🙁
Absoluut niet. Maar de wereld is nu zo surrealistisch dat ik er nu mee kan leven. Misschien dat het verderop in de zomer harder gaat pikken. Maar het is wel rot
Ik heb het er nu wel moeilijk mee, zo echt in de aanloop naar ons geplande vertrek. Het moeilijkste vind ik dat je gewoon geen vooruitzichten hebt, niet kan plannen, niet kan uitkijken naar iets, want het is allemaal zo onzeker. Maar tegelijk helpt het wel te weten dat iedereen in hetzelfde schuitje zit, en dat we voorlopig geen grote problemen hebben (gezondheid of financiën)
Wij waren normaal net 3 dagen terug, Zoon zou vandaag normaal op bosklassen zijn vertrokken,… Momenteel leg ik het allemaal zonder veel problemen naast mij neer. Maar ik ben iemand die normaal zeer sterk nood heeft aan dingen om naar uit te kijken dus ik ga wat jij beschrijft ook nog wel krijgen denk ik, zeker als dit nog lang duurt, wat ik wel verwacht. Maar nu is de wereld te gek daarvoor precies… Om normale dingen te missen.
Ik denk dat jouw dagelijkse leven ook meer veranderd is dan het mijne (en jeetje, ik benijd je echt niet), waardoor ik nu al meer nood heb aan het “gewone”. En misschien ook wel door het geluk niet echt geconfronteerd te worden met mensen die ziek zijn… ik weet het niet. Misschien heb ik gewoon meer tijd om na te denken dan jij met je thuiswerk en de kinderen fulltime thuis en zo.
Ja, ik denk dat het wel zoiets zou kunnen zijn, mijn leven staat nu zo op zijn kop en heb idd zelden een seconde over om te denken dat vakantie nu heel heel ver van mijn bed is. Kan me goed voorstellen dat het ginder een heel ander verhaal is. En ik blijf het ook heel sneu vinden hoor. Ooit gaat de nood aan perspectief hier ook wel inslaan… Ik ben ook niet het type dat graag cocoont…
Ik ben gelukkig wel graag thuis. Maar we kunnen hier ook buiten, ook al is het een heel klein tuintje… het is toch anders dan geen tuin.
Ik vermoed dat die klop van de hamer wel gaat komen ja. Ik wens het je niet toe… maar het lijkt me onvermijdelijk.
Het is een vreemd en hallucinant leven momenteel.
Iets positiefs waar je zo lang naar hebt verwacht zien wegvallen is ‘kak’. Hopelijk lost één en ander zich vlugger op dan wat pessimisten voorspellen als ‘misschien nog twee jaar’.
Misschien kan iemand je een klein beetje verblijden met een mini city-tripje naar Brugge?
Ja, “kak” is daarvoor een zeer goede omschrijving. Ik hoop dat we in de loop van het jaar eventueel nog iets in België kunnen beleven, en in het najaar misschien nog een beetje Frankrijk? Ik leef op hoop, en ik probeer de pessimisten wat te negeren… maar uiteindelijk zal het zijn wat het is en moeten we ons daarbij neerleggen.
Misschien starten met een virtueel city-tripje naar Brugge? 🙂
Hewel, da’s goed!