Wat een vreemde week was het. Wat een lange week ook. Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat we nog een normaal leven leidden, niet dit leven zoals in een film met mensen met mondmaskers op straat en deze “fear of contamination”. We mogen nog fietsen, gelukkig, dus gingen Meneertje Mertens en ik regelmatig op pad. Elk apart, dat wel, maar zo deden we dat ervoor ook al. Hier en daar dus een foto van een opmerkelijk lege straat. Gelukkig fietsen we niet graag in groep.
Zoals hier, foto door Meneertje Mertens, een hallucinant lege R4 aan het kruispunt met de Evergemsesteenweg in Wondelgem. (zaterdag 21/03, 9u30)
Ik maakte toch ook wat mondmaskertjes. Een eerste testversie.
Daarna werd het naaien in serie. 10 stuks.
Dok Zuid (daar in de verte de Dampoort). Zondag 22 maart, 8u40. Foto door Meneertje Mertens.
Eindresultaat.
Ik maakte een deken en kussentje voor het poppenbedje van Lili en Pipa, en nog wat extra’s met de overschotten van de stof (die ik heel mooi vind, gekregen van Leslie).
Ik ging drie dagen op rij fietsen. Eerste tochtje, met foto’s aan het Kasteel Crabbenburg in Destelbergen.
Woensdag maakte ik een ritje door de stad. Doods. Ik durfde nauwelijks te stoppen om foto’s te maken. Gent Centrum, 25 maart, ergens tussen 11 en 12u.
Kleine ring, kruispunt Ekkergemstraat, 25/03 11u30.
Bij onze meisjes mogen we niet meer. Gelukkig wordt dat gecompenseerd met foto’s en filmpjes. Pipa is in het poppenbedje gekropen en heeft veel leute.
Lili kijkt een beetje beteuterd, mama wordt namelijk héél boos als je in je haar knipt.
Videochatten is de manier van communicatie dezer dagen.
Juffrouw Pineapple Head heeft het concept helemaal begrepen, ze zwaait enthousiast en roept OMA! Even later zegt ze voor het eerst OPA!
En nog twee foto’s van mijn derde fietsritje. De achterkant van het park/kasteel van Beervelde.
En het fietspad langs de spoorweg, in de verte het station van Beervelde. Fietspad is leeg. Je komt er nauwelijks iemand tegen.
Dat was het voor deze vreemde week. Blijf binnen, was je handen, kam je haren, recht je schouders en hou afstand als je toch buiten moet. Stay safe and healthy!
Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. Soms eens een foto met de Nikon of Canon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Ik lees een beetje met weemoed, het overvalt me sinds gisteren allemaal een beetje. Wij hebben het goed, hebben elkaar, een leuk huis, wonen in de natuur… maar als ik (zoals jij) met de Kleine Prins en Prinses face-time en dochterlief begint te wenen omdat we niet bij elkaar kunnen komen… dan breekt mijn hart, ik ben weker dan ik dacht.
Sorry… wil niet zeuren, maar mooie dingen zoals dit logje raken me!
Nee, je zeurt niet, ik vind dit een heel mooie en ontroerende reactie. Het is en blijft een moeilijke situatie, ondanks het feit dat we inderdaad wel onze blessings moeten tellen. Maar dat gemis, van de kinderen, de knuffels met de kleinkinderen, onze ouders, onze familie… dat weegt door, en dat gaat er niet op verbeteren.
We kunnen ons best doen om mooie dingen met elkaar te delen, het positieve te zien, om elkaar moed te geven, maar soms slaat de weemoed en het verlangen naar normaliteit toch toe.
Thx 💙
Gisteren werd ik ge FaceTimed door kleindochtertje (bijna 2) van schoonzus. Ze wilde persé ‘Inge belle’. Lief!
Heel lief! Toch goed dat we deze manier van communiceren hebben!
Zo zie ik mijn vertrouwde buurt ook nog eens aan de buitenkant, lang geleden…
Haha, onbekende buurtgenoot 😀
😉
Mooi verslag van een aparte week.
Dankjewel!
Bizar hé, die spooksteden. Kinderen en kleinkinderen … het gemis wordt iedere dag groter. En we weten dat het einde nog lang niet in zicht is.
Je hebt er in ieder geval een productieve week op zitten.
En ik ben zó blij (vooral voor mijn man) dat de maatregelen wat betreft tijd/afstand voor wandelen/fietsen niet verstrengd is. Een kinderhand is gauw gevuld, zeggen ze dan.
Ik blijf het bizar vinden inderdaad, die spooksteden.
We roeien met de riemen die we hebben, maar het gemis wordt inderdaad steeds groter.
Een redelijk productieve week, voor de rest is er weinig uit mijn handen gekomen. Maar ik ben me aan het herpakken.
Ik ben ook heel erg blij dat we nog steeds buiten kunnen, ik kreeg het Spaans benauwd bij het idee zelfs niet meer te mogen gaan fietsen. Ook dit kinderhandje is snel gevuld 🙂
Wat een aanpassingen allemaal en dan is het nog niks vergeleken wat andere ooit al hebben meegemaakt.
Wat lief de eerste keer Opa gezegd dat raakt je in het hart hè 💚
Ik hoop dat het bij deze aanpassingen blijft, en niet nog verder moet gaan.
Da’s waar, die eerste keer Opa! dat raakt je groutouderhartje 🙂
Hallucinant het lege Gent…
Het is bevreemdend.
Ik zie Gent, compleet leeg, dat raakt me enorm. Zo zag ik de mooie stad nog nooit.
Het breekt mijn hart.
zo’n lege stad breekt je hart, maar stemt toch ook hoopvol als dat we allemaal moeite doen, allemaal een inspanning en dus allemaal deze vreemde tijden delen… Het is het juiste beeld wel. In Leuven heb ik niets gemerkt van de zogenaamde overtredingen waar iedereen dit weekend zijn mond vol van hand en dus als ik erin slaag wandelingen langs quasi lege straten te doen ben ik wat opgelucht ook en blij met mijn stadsgenoten. (‘k ben dus wel niet op oude markt en ladeuzeplein geweest waar er gespreide ijsjesfiles waren).
mss pineapple, hahaha
Ik ga regelmatig fietsen, en ik moet de eerste groep fietsers ook nog altijd tegenkomen. Naar wat ik zie, worden de maatregelen over het algemeen goed nageleefd. Anderzijds moet ik niet ver kijken, onze overburen vegen er echt hun voeten aan.
Ik moet ook zeggen: ik kan in de week makkelijk naar buiten, in het weekend blijf ik dus liever binnen. Omdat ik enerzijds het gevoel heb zo andere mensen een kans te geven buiten te gaan, en anderzijds omdat het sowieso wel drukker is en ik die drukte liever mijd. Ik ga ook niet naar plaatsen waar ik weet dat het er druk zal zijn (zoals de Scheldedijken hier vlak bij ons).
Ze is zo schattig, Miss Pineapple 🙂 (en oh wat mis ik haar)