Een 30-day song challenge die ik in 30 weken ga doen. Elke week een mooi liedje dus. En avant!
Klassiekers, wat vind ik dat moeilijk. Enerzijds er is een zee aan klassiekers om door te waden. Anderzijds heb ik er een haat-liefdeverhouding mee. Dankzij de radio. Dankzij alle Tijdlozen en andere Top Honderden. Je hoort steeds weer diezelfde liedjes op de radio, tot ze compleet uitgewoond zijn. Zelfs I Want You van Elvis Costello staat me daardoor de laatste tijd tegen, en dat is een schande, vind ik zelf. Op de radio lijkt het alsof Costello maar 1 nummer heeft, terwijl de man zoveel prachtige nummers heeft. Dráái die dan godverdomme toch, in plaats van steeds weer terug te vallen op dat ene nummer.
Soit. Dat was de zaag van vandaag.
Met Costello zit ik toch maar mooi bij Britse muziek, want na heel wat omzwervingen kwam ik weer uit bij die zalige live-versie van Lola van the Kinks, waar ik keer op keer gefascineerd naar zit te kijken. Wat een performers. Maar ook Waterloo Sunset en You Really Got Me behoren tot de fundamenten van de Britse muziek. Waarna mijn brein verder associeert naar Friday on My Mind van the Easybeats, een al even grote klassieker maar dan van de andere kant van de wereld. Waar voor mij The Letter van the Box Tops bijhoort (Alex Chilton! “Children by the million sing for Alex Chilton when he comes ‘round / They sing “I’m in love. What’s that song? I’m in love with that song.” dixit the Replacements).
En dan stoom ik door naar the Doors, die ik net als de meesten onder ons leerde kennen door Light My Fire en Riders on the Storm. En daar ga ik het bij houden. Maar niet bij één van deze 2 nummers, wel bij Touch Me. Eén van mijn favoriete nummers van the Doors. In een live-versie.
Vreemd vreemd, ik kende dit nog niet en The Doors met een brass sectie en violen erbij. Hmm vreemd. En ik word helemaal afgeleid door de kledij. Gosh, ik denk niet dat ik al ooit eerder naar The Doors “gekeken” heb.
maar neen, deze slaat niet echt aan bij mij. En ik ben een sucker voor alle klassieke lijsten op de radio, maar meestal zo tussen nummer 500 en 50 of zo. Al wie net uit de afgezaagde top valt en waarbij je de hele tijd vloekt waarom dat nummer niet hoger staat.
Dit komt van The Soft Parade, net als Wishful Sinful bijvoorbeeld. Het album van the Doors dat toch wel als minder onthaald werd. Maar ik hou hiervan. Ja, met kopers en strijkers en al. Niet gek dat je ’t vreemd vindt: het is een nummer geschreven door Robbie Krieger, en het heeft een gans andere stijl. Morrison was minder betrokken, en ze probeerden wat aansluiting te krijgen bij de popmuziek, wat niet echt goed gelukt is.
Dat van die kledij vond ik ook grappig: Het is zijn typische outfit, die leren broek en die riem. Onlangs keek ik naar de nieuwe docu over INXS (aanrader! op vrtnu). Hutchence werd altijd vergeleken met Morrison, en op een bepaald moment heeft hij op het podium een gelijkaardige outfit aan 🙂
Ik deel je gevoel over die afgezaagde nummers en de irritatie waarom bepaalde nummers niet hoger staan. Ik vond de “aanloop” naar de Tijdloze eind vorige maand erg leuk.
Hmm, als ik voor een typische klassieker ga, dan toch Child in time of Stairway to heaven. Afgezaagd of niet, die blijven keigoed.
Een iets minder bekend, maar voor mij wel heel “klassiek” nummer is Johnny B van The Hooters. Nooit anders geweten dan dat dat af en toe opdook tussen alle muziek die mijn vader afspeelde 🙂
Alles van Led Zep blijft gewoon fantastisch! Child in Time heb ik het wat mee gehad. The Hooters moest ik opzoeken, maar ja, ik herken er wel wat van. Was in de jaren 80 toch wel populair.