Ik doe mee aan #ouderzonden. Uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.
De meeste deelnemers zijn ouders van kleine kindjes. Hier ligt de focus anders: ik heb volwassen kinderen, en kan terugkijken op hoe ik hen heb opgevoed, en hoe het leven met kinderen was.
- maandag: ouderzonden Gula (onmatigheid – gulzigheid – vraatzucht) – 1 maart
Wat kan je kinderen (of je kind?) nooit weigeren wanneer ze erom vragen?
Moeilijke vragen, moeilijke vragen. Wat kon ik hen niet weigeren? Ik zou het begot niet meer weten, en is het nog relevant? Niet echt. Wat kan ik hen nu niet weigeren? Euh? Ik zou het begot niet weten. (ze mogen het mij altijd zelf zeggen als ze willen). Dat ik onze kleindochter minder kan weigeren dan hen toen ze klein waren, lijkt me evident. Alhoewel Meneertje Mertens daar erger in is dan ik.
En toen bedacht ik dit: wat ik weigerde, was dat ze deelnamen aan veel naschoolse activiteiten. Om verschillende renenen. Enerzijds was het moeilijk voor mij om dat te organiseren, vond ik toen. Anderzijds was Milan ook absoluut niet te vinden voor naschoolse activiteiten. En als derde en ook heel belangrijk, vond ik: geef je kinderen tijd om zich te vervelen.
Ik heb geen rijbewijs, en ik ben een periode alleenstaande ouder geweest, en ik vond het moeilijk om de kinderen naar naschoolse activiteiten te krijgen. Toen ze kleuters waren, zijn ze een tijdje naar de turnles geweest op zaterdagvoormiddag. Ik denk dat ze daar wel wat aan gehad hebben, maar dat is uiteindelijk doodgebloed (kan me niet meer herinneren waarom we daarmee gestopt zijn). Janna heeft altijd muziekles willen volgen, en dat mocht ze van mij zodra ze zich zelf naar de locatie kon verplaatsen. In het 6e leerjaar kon ze dat, en toen was ze vertrokken. En heeft ze dat met plezier gedaan tot ze naar het hoger onderwijs trok, en ze het niet meer gecombineerd kreeg.
Janna en Milan waren beiden geen jeugdbewegingkinderen. Ik was dat ook niet, ik heb ooit 2 keer Chiro geprobeerd en vond het maar niks. Mijn ma heeft me daarin altijd laten doen wat ik zelf het liefste deed, en dat was: euh, niets. Ik was er zo eentje die uren op haar kamer kon zitten, muziek luisteren, prutsen, de Humo lezen… Dus ik begreep dat, dat mijn kinderen er geen zin in hadden. Milan had de tijd buiten school ook hard nodig om tot rust te komen, om zijn eigen ding te doen, om op zijn gemak te spelen.
En daarnaast ben ik er rotsvast van overtuigd dat de vrije tijd van een kind volplamuren met allerlei geplande activiteiten, geen goed idee is. Een kind moet tijd hebben om zich te vervelen, tijd om zelf te bedenken wat het gaat doen, tijd om creativiteit te laten rijpen in die hersentjes. Dat bereik je niet met alle dagen activiteiten. Een kind moet ook kunnen lanterfanten, zeggen dat het zich verveelt en dan geen zin hebben in ook maar één van de dingen die je voorstelt, ruzie maken met elkaar, voor de TV hangen (oeh), buitenspelen, met z’n autootjes spelen, gedichten schrijven, enzovoort, want weet je… van het één komt het ander. Uit verveling groeit de kunst om dingen te bedenken.
(niet alleen #ouderzonden, maar ook: #40dagenbloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier).
