Het verhaal van deze gebreide cache-coeur is ook een verhaal over vriendschap.
We leerden elkaar kennen in de klas, en we werden besties. We deden dingen samen, we lachten samen, we schreven schriftjes vol samen. Gingen naar concerten samen, van Iggy Pop tot Muse. Hadden ongelooflijk veel lol met Frank Zappa en Animal. We trouwden, kregen kinderen. Verloren elkaar wat uit het oog. Hadden weer contact. Verloren elkaar weer uit het oog. Scheidden van de mannen waarmee we trouwden. Vonden opnieuw liefde. Voegden elkaar toe op Facebook. Zaten soms uren te kletsen op Messenger, en deugd dat dat kon doen. Spraken dan weer maanden niet met elkaar. Maar elke keer als we elkaar spraken, viel alles gewoon weer op zijn plaats. Vriendschap zoals echte vriendschap is: de jaren stilte ertussen maken niet uit, we voelen elkaar weer aan, en gaan verder alsof al die jaren er niet tussen zitten. Alsof we niet 48 zijn maar 18, zoals toen. Elkaar doen lachen gelijk de grootste onnozelaars.
Ons leven vertoont ook soms de nodige synchroniciteit. (Zoals met mijn andere bestie Corine ook trouwens, synchroniciteit die bijwijlen veel te ver gaat, waardoor we ineens op het zelfde compleet niet te vatten punt in ons leven blijken te zitten). Sommige dingen zijn zo zot dat een schrijver ze niet zou durven gebruiken voor een boek. Zoals onze namen die zo verwant zijn dat we voorbestemd leken voor onze vriendschap.
Of zoals dat telepathische moment. Ik bestel wol voor een trui, brei die trui, en heb nog redelijk wat wol over. 4 bollen van elk. In verhouding tot de trui die ik gebreid heb (6 bollen van elk), bedenk ik me: hiervan zou ik een vestje zonder mouwen kunnen breien. Zal eens een patroon moeten zoeken. Misschien voor de wol apart. Die bouclé lijkt me wel wat. Een dag later krijg ik post. Echte, papieren post in de brievenbus. Daarin zitten breipatroontjes, die An bijgehouden heeft en naar me opgestuurd heeft. Een patroontje voor eventueel een sjaal voor Lili, en, guess what… een patroon voor een vestje zonder mouwen in net dezelfde soort wol als die die ik liggen heb. Zo zot kan je het niet bedenken. Toch?
Dus begin ik de dag zelf nog aan het vestje. Heerlijke Alpaca Bouclé van Drops. Zacht. Zalige structuur. Zoals altijd content met het advies van Angelo van Wolnut ivm. deze wol.
Het vestje wordt gedragen met de averechtse kant naar buiten. Ik bestel nog een bolletje bij want het zal toch wel wat nipt wezen, en bestel meteen ook nog een hoop van dezelfde wol bij voor nóg een trui (de eerste ging naar Lies).
Ik weet nu al: elke keer als ik dit vestje ga dragen, ga ik denken aan vriendschap, vriendschap die een leven overspant, de bestand is tegen een stootje, een draad die steeds opgepakt kan worden en nooit breekt.
PS: de courage om mooie foto’s te maken en op treffelijke wijze te bewerken, is er nog steeds niet echt.
Zoals jij de vriendschap met oude schoolvriendinnen schrijft, zo is het echt helemaal ! Knap vestje dat je gemaakt hebt.
wat een mooie trui!
Dankjewel Hilde en Patricia 🙂