Schrijf over je angsten. (pagina 146, opdracht 8)
De mooie mens John Cale zong het al, Fear Is a Man’s Best Friend. Het nummer is nogal geschift, en ik weet nog niet zo of hij nu echt gelijk heeft.
Ik vind ze moeilijk te omschrijven, de angsten in mijn hoofd. Ze zijn vluchtig, ze zijn moeilijk te vatten. Ze laten zich niet gemakkelijk uitleggen. Of zijn ze gewoon te idioot voor woorden? Ik weet het niet goed.
Ik heb in ieder geval geen duidelijk omschrijfbare angst. Geen pleinvrees, geen onoverkomelijke dingen. Ik ben niet zot van spinnen, maar dat is geen drama. Je zal me nooit aan het bungeejumpen krijgen, maar daar heb ik verder geen last van in het dagelijkse leven. Beetje hoogtevrees, ja, beetje claustrofobie, maar niet uitzonderlijk, niets waar ik me niet aan kan aanpassen.
Maar toch waren ze rond in mijn hoofd, de angstgedachten. Maken ze mijn leven soms echt moeilijk. Angstgedachten en wat paranoia. In die mate dat het me echt begon te hinderen. Dat ik begon te beseffen: als het ene waarover ik zit te piekeren voorbij is, dient er zich wel iets nieuws aan. Altijd. Geen ontkomen aan. Een onophoudelijke spiraal.
(foto met dank aan Liesje Pieters)
Op een bepaald moment had ik het voor mezelf besloten: ik moet daar iets aan doen, er moet iets gebeuren. In december moest ik naar mijn huisarts, en ik ging er hem eens over aanspreken.
Maar toen kwam dat gezwel in mijn borst, en tja, toen had ik werkelijk iets om bang van te zijn. Mocht ik bang zijn. En die angstgedachten en paranoia raakten op de achtergrond. Want ja, als je kanker hebt en je zit midden in die onderzoeksfase, dan ben je bang, en niemand die je daarop aankijkt. Jijzelf ook niet, ha.
Maar nu alles weer in rustiger vaarwater zit, merk ik dat ze toch terugkomen, de rotzakjes. Ze waren dan wel naar de achtergrond verdrongen, maar weg zijn ze niet. En misschien moet ik daar dan toch maar eens iets aan doen. Want angst is toch niet echt mijn beste vriend.
Moedige dame…
Angst is zeker niet onze beste vriend. We hebben angst om allerlei redenen. Angst plaagt ons. Angst vervaagt het positieve, het mooie buiten en binnen in ons. Ik denk en heb ondervonden dat “erkennen” dat die angst er is, een stap vooruit kan helpen . Altijd weer. Goede moed en heel veel liefs. Yo
Mooie blog, heel invoelbaar geschreven.
Angst is één van die gevoelens die bij het leven horen. Het is een beetje een overtreffende trap van zich wat onzeker voelen in een onduidelijke situatie, denk ik.. Het gevoel de controle kwijt te zijn.. zoals een golf je plots kan overspoelen en even helemaal kan onderdompelen. Niemand ontsnapt daar op tijd en stond aan… maar het gaat erom te beseffen dat die angst -zoals de golf- ook weer zal wegspoelen. En dan komt er weer tevoorschijn wat je prachtig vindt en koestert, en waardevol vindt. En ook dat dan weer mogen beleven… dat kan evenwicht brengen, en weer meer rust.