Meneertje Mertens en ik hebben het vaak over racisme. We komen wel vaker in contact met mensen van andere origine: onze kinderen gingen naar niet-exclusief-witte scholen, Meneertje Mertens werkt met pakjesbezorgers waaronder veel mensen van andere origine, we hebben jarenlang in een buurt met veel mensen van andere origine gewoond. We weten dat er problemen zijn, maar we weten ook dat dit niet persé hoeft.
Het kan me echt pijn doen als ik zie hoe die mensen reageren. Hoe dankbaar de vader van een Turkse vriend is dat zijn zoon gewoon bij ons over de vloer komt. Pijnlijk dat dat niet “gewoon” is.
Idem voor het personeel dat een ziekenhuiskamer binnenkomt. Poetspersoneel, zorgkundigen, verpleging. Hoe bruiner de huid, hoe voorzichtiger ze binnenkomen. De meesten onder hen hebben dan nog het “nadeel” vrouw te zijn, want hen nog meer onderhevig maakt aan vuilspuiterij allerhande. Ze komen heel voorzichtigjes binnen, zeer beducht op wat gaat volgen. Van zodra ze merken dat je vriendelijk bent, en dat je hen behandelt als “gewone mens”, als mens als jij en ik, zie je ze veranderen. Openbloeien. Glimlachen. Geef je een compliment, een welgemeend compliment over hun werk, dan zie je hun ogen blinken, en kan je nog weinig verkeerd doen. Ik vind dat pijnlijk. Blij zijn met een compliment mag altijd. Blij moeten zijn met een “normale behandeling”, het doet mijn hart pijn.
(afbeelding afkomstig van Pexels, gemaakt door Ehaan Deva)
Meneertje Mertens schreef hierover een tekstje.
“Vorige week, voor de derde keer sedert augustus, heb ik een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik werd daar verzorgd door een hele hoop ongelooflijk fijne mensen – sommigen met een hoofddoek, anderen zonder. En laat me meteen duidelijk zijn: die hoofddoek heeft werkelijk niets veranderd aan hoe ik me behandeld voelde.
Mijn dokter was een jonge vrouw met een indrukwekkende kennis van zaken én een mooie hoofddoek. Eén van de poetsvrouwen droeg er ook één, en wat me vooral is bijgebleven, is haar stralende lach wanneer ze de kamer binnenkwam, en de zorg en grondigheid waarmee ze haar werk deed. Dat zijn dingen die je bijblijven.
Je hebt natuurlijk veel tijd om na te denken als je daar zo in je ziekenhuiskamer ligt. En ik kon het niet laten me af te vragen hoe deze mensen zich moeten voelen, dag in dag uit, wanneer ze geconfronteerd worden met Vlaamse zuurpruimerij en racisme. Terwijl er eigenlijk helemaal niets is om bang voor te zijn. Mensen met een hoofddoek zijn gewoon mensen zoals u en ik: met gezinnen, kinderen, familie waar ze van houden en die ook van hen houden.
Ik heb me bij iedereen die me daar geholpen en bijgestaan heeft even veilig en geborgen gevoeld. Misschien klinkt dit voor sommigen wat cheesy, maar de laatste maanden ben ik nu eenmaal wat emotioneler geworden. En dan raakt het onrecht dat mensen met andere roots nog te vaak aangedaan wordt me des te meer.
Misschien wordt het gewoon tijd dat we weer naar de mens kijken, in plaats van naar afkomst of religie. “
(foto afkomstig van Pexels, gemaakt door Polina Kovaleva)
(omslagfoto afkomstig van Pexels, gemaakt door Sara Ramos)
Mensen zijn en blijven mensen. Je hebt vele verschillende karakters en kleding of huidskleur speelt hierbij geen rol. Velen zijn goed, lief en ze doen hun werk prima. Met hoofddoek of zonder. Een bourka is voor mij een stap te ver, ik wil de vriendelijke gezichtsuitdrukking zien.
Mooi hoe jullie hen een veilig gevoel geven, het zou niet anders mogen bestaan, maar ik weet, het bestaat.
Is het niet vaak het onbekende dat mensen afschrikt? Vooral de oudere generatie dan? Wij hebben in ons dorp vroeger nooit dames met hoofddoeken gezien. Bij Wannes in de klas zitten kinderen van kleur en Oekraïense vluchtelingetjes. Heel gewoon voor die kinderen. Ze groeien daar mee op. Maar een dorp is natuurlijk geen stad.
Dit raakt me enorm. Omdat het zo herkenbaar is en zo juist. Het gaat niet over hoofddoeken, geloof, cultuur, huidskleur of afkomst, maar over mensen. Punt. Dank jullie om dat zo helder en menselijk te verwoorden.❤️
Prachtig, luid en duidelijk beschreven.
Instemmende groet,
Mooi. Raak. ❤️
Schoon tekstje van meneertje Mertens! En herkenbaar. Ik werk al bijna 30 jaar in een sector met zeer veel collega’s en – zowat uitsluitend – klanten van andere origine.
Op het eerste gezicht denk je: roerend!
Maar daarna besef je dat het iets zegt over de realiteit, onwillekeurig voel je dan iets van treurnis.
Voor mij persoonlijk voelt het soms moeilijk, omdat ik mensen altijd benader als individu. Ik wil iemand leren kennen om wie hij is, niet als vertegenwoordiger van een groep. Daarom raakt het me wanneer het gesprek vooral over verschillen gaat, terwijl ik net probeer die niet centraal te stellen.
Uit onderzoeken blijkt dat in de maatschappij een aanzienlijk deel van mensen met een migratieachtergrond discriminatie of racisme ervaart in België. Bijvoorbeeld meer dan de helft van mensen van Afrikaanse afkomst zegt racisme te hebben meegemaakt, vaak op de arbeidsmarkt, bij het zoeken naar werk, of bij politiecontroles.
Heel vaak worden jongeren door migranten uitgescholden voor homo, dat is dan geen racisme maar seksisme. What’s in a name?
Een Congolese vriend had een Marokkaanse vriendin, mocht niet van haar ouders, hij was te donker van huid en dus minderwaardig (wonen in België). Wordt niet openlijk besproken in die culturen.
In veel gemeenschappen, zoals Marokkaanse en Afrikaanse, komt interne racisme of kleurism voor: mensen worden benadeeld of afgewezen op basis van huidskleur binnen hun eigen of andere gemeenschappen. Bijvoorbeeld, een donker persoon kan door iemand met een lichtere huidkleur als minderwaardig worden gezien. Dit is vaak een erfenis van kolonialisme, historische hiërarchieën en media‑beelden die lichtere huidskleuren als aantrekkelijker of succesvoller presenteren.
Hoewel dit gedrag kwetsend en discriminerend is, wordt het vaak niet openlijk besproken en soms genegeerd in maatschappelijke debatten over racisme, omdat de nadruk meestal ligt op racisme van dominante groepen (blanken) tegenover minderheden. Bewustwording, educatie en interculturele dialoog zijn belangrijk om dit patroon te doorbreken.
Het is een maatschappelijk debat dat dieper zou gevoerd moeten worden.
Een knap en herkenbaar geschreven verhaal. Discriminatie zit vaak in geniepig, al dan niet woordeloos gedrag dat diep geworteld lijkt te zijn. Ik kan me daar ook enorm aan storen.
Natuurlijk zijn het mensen als jij en ik. Maar dan ook echt…. dus niet alleen maar goede mensen, ook verkeerde. Geen enkele reden om alleen op uiterlijk mensen in te delen, niet ten kwade, maar ook niet ten goede. Goed werk mag, of zelfs moet, altijd gewaardeerd mag worden.
Ik had hier destijds 2 weken met 5 zorgende te maken állemaal van (div.) kleur waarvan er één behoorlijk verkeerd bezig was. En ja zij droeg een hoofddoek (net als 2 van de anderen) maar daar had mijn kritiek niets mee te maken. Terechte kritiek wordt vaak ten onrechte als racisme weggezet.
Ik besef dat ik me soms schuldig maak aan racisme door in de tram of metro te kiezen voor de lege plaats die niet naast iemand van andere origine is. Dat ik op de andere stoep ga lopen als een groepje jeugd vsn diverse origine me tegemoet komt vooral in het donker.
Dat ik minder snel iemand met een hoofddoek in een groep aanspreek omdat ik denk dat ik haar niet zal verstaan om haar accent of veronderstelde achterstand in Nederlandse taal.
Dat ik denk dat wat ik doe normaal is en dat soms te weinig rekening hou met culturele of religieuze verschillen.
Ongemerkt zit ik dan toch in een witte bubbel. Goed dat jij die doorprikt met je blog en oproept om eerst naar de mens te kijken. Iets waar ik op ga letten voortaan.