Vrijdag 1 augustus
We zijn vroeg wakker, we willen niet te laat vertrekken en ik wil eventueel de zonsopgang fotograferen. Meneertje Mertens gaat iets buiten doen en zegt dat het mooi is, ik vind het maar zozo (sorry Meneertje Mertens). Maar ik ga toch naar buiten en maak foto’s. En wacht. Hopend op. Wacht. Dju, ‘t is hier toch wel koud op 1400 meter op de Col du Béal. Ik wacht nog wat langer. En dan begint het te komen. Er hangen 2 banden wolken, eentje aan de horizon en eentje wat hoger, en daartussen verschijnt de zon. En de kleuren worden mooi, heel mooi. Zelfs met mijn telefoon slaag ik erin een paar mooie foto’s te maken, hoewel het oranje nog steeds teveel naar het geel veranderd wordt. Ik ga toch eens mijn instellingen moeten nakijken, hoewel ik de laatste tijd veel van deze lelijke dingen op Facebook en Instagram zie.
Anyway, zoals Ruben De Gucht zou zeggen. We vertrekken rond 8u, naar Lescheraines. Ofte: richting Annecy/Aix-les-Bains. We vinken snelwegen aan, maar vinken tolwegen af. We vertrekken vanuit het Centraal Massief, hier is weinig snelweg te bekennen. Maar of het mooi is zeg.
We rijden weer op smalle wegen door de bergen, bossen, verlaten gebieden, kleine dorpjes. En we zien allerlei moois.
We rijden boven Lyon om, met een tussenstop in Villefranche-sur-Saône om te lozen. Daar is een grote camerplaats van CCP, waar we lang geleden als eens overnachtten. Ik vond het toen een heerlijke plek, een oude camping municipal, een stadscamping die overgenomen werd door CCP. Het is er groen, er is schaduw, je bent vlakbij de Saône, en het is er onverwacht rustig voor een stadscamping.
We lozen, we zoeken een plaatsje en we lopen eens tot aan de Saône.
We hebben besloten hier onze pizzaatjes klaar te maken. Met elektriciteit, met de airfryer. Ik heb de twee schellekes deeg uit de diepvriezer thuis meegenomen, en die komen nu goed van pas. Zelfgemaakte saus, en er is vanalles als “topping” (hatelijk woord): mozzarella, zo van die kaasblokjes op olie en kruiden, gemalen kaas, olijven, rosette de Lyon. En of het smaakt, amai. Onze pizza’s zijn als de spaghetti van Lady en de Vagebond.
Afwassen, en dan verder naar het parcours van morgen. De wegen zijn breder, het weer is helemaal uitgeklaard en het is begot 27 graden. We zijn weer in de bergen, maar het is hier helemaal anders dan het Massif Central. Wijdere, groene dalen, meer rots en grijs. Waar de Rhône stroomt, vind ik het toch vaak minder mooi. Maar het is hier ook indrukwekkend.
We kruisen de rit van vandaag (Bourg-en-Bresse – Chambéry), gelukkig is het niet afgesloten waar wij rijden.
Aan le Lac du Bourget worden we een bergwegje opgestuurd. Een smal bergwegje. Een heel smal bergwegje. Niet voor vrachtwagens van meer dan 6 meter. Euh? Shit. We zijn wel geen vrachtwagen, maar wel langer dan 6 meter. Oeps. We proberen toch verder te rijden (hier omkeren is dan ook niet evident), maar beslissen na 2 zeer smalle passages en veel tegenliggers toch maar terug te keren. Liever het gekende stuk naar beneden nog eens doen, dan verder naar boven en niet weten wat er nog gaat volgen. Gelukkig komen we een panorama-parking tegen waar we kunnen draaien.
Voorzichtig weer naar beneden, ik heb nu wel de luciditeit om foto’s te maken. We komen onder andere een Belg tegen die het bijna in zijn broek doet. Hehe. Andere campers komen we niet tegen, moeha.
Ik had eigenlijk al bij het oprijden gezien dat we net zo goed over de (vrij) grote weg langs het meer konden, geen idee waarom we dit onzalige baantje op moesten. Dus we volgen de pijlen Aix-les-Bains en rijden een groot stuk langs het meer.
We worden nog eens naar boven gestuurd, maar ik stuur ons weer naar beneden voor er drama’s gebeuren. Pas als we een grotere weg tegenkomen, volgen we de GPS weer, want we moeten natuurlijk wel naar onze bestemming en die is niet zo ver meer.
In Lescheraines draaien we het parcours op, en zoeken we een plekje. Alweer: niet evident. Weinig plaatsen waar we willen staan. Uiteindelijk belanden we na behoorlijk wat vijven en zessen op een parking van waaruit je kan vertrekken voor wandeltochten, niet ver van de top van de Col du Frêne. Helemaal alleen, maar we vermoeden dat er nog wel volk zal bijkomen. Wat ook gebeurt, maar het wordt hier niet druk. Het verkeer valt mee, er wordt wel snel gereden. Maar laat op de avond valt dat volledig stil. En morgen zou de weg al van 7u afgesloten worden. Ik eet nog een boterhammetje, Meneertje Mertens heeft weer geen zin in boterhammen en houdt het bij yoghurt. We kruipen niet echt vroeg in ons bed.
Zaterdag 2 augustus
We worden ‘s nachts een keer wakker van de regen. En om te plassen. Maar we slapen lang. Vooral Meneertje Mertens, we moeten niks dus laat ik hem slapen. Vreemd genoeg komen nog voor 8u al koers-verkeer op gang (motoren, auto’s met stickers, een rode jury-wagen), dat is wel erg vroeg. Er komt een bezemwagen (letterlijk: een vrachtwagen om de wegen proper te maken) bij ons staan. Er beginnen fietsers voorbij te rijden, soms in dichte drommen. Het begint ons zo stilaan te dagen dat er een toertocht moet zijn hier. Er rijden veel mensen mee met Zwift-truitjes. Een toertocht georganiseerd door Zwift dus. En de fietsers blijven komen, en men blijft hardnekkig applaudisseren (de mensen van de bezemwagen, die ook af en toe héél luid toetert).
Het weer is maar zo-zo: de regen is wel voorbij, maar het is frisjes met een koude wind, en grijs. Je ziet mensen voorbijrijden met vestjes, maar ook mensen met truitjes zonder mouwen. Kan niet echt warm zijn. Voor ons staat een Sunlight campervan… raad eens… van DD Mobilhomes. Grappig. Vlamingen dus, en hoogstwaarschijnlijk West-Vlamingen.
Ik vraag aan ChatGPT wat ik kan klaarmaken met volgende ingrediënten: pasta, rijst, Romeinse sla, snoeptomaatjes, sjalot, mozzarella, olijven, kaas op olie met kruiden, kip en kotelet. En een blik tomaten, dat ook (dat dacht ik in ieder geval, het was een brikje tomato frito). En ChatGPT voorziet een recept dat er goed uitziet, romige tomatenpasta met kip, olijven en mozzarella. OK, daar kan ik wel iets mee.
Ik heb het plezier teruggevonden om te koken in de camper, en ik vind het leuk om mijn plan te trekken met de middelen die er zijn. In dit geval geen airfryer, want de zon schijnt niet voor de extra zonnepanelen en we weten niet wanneer we eens op een camperplaats gaan belanden. En ook koken op een heel kleine ruimte: als ik het rustig aan doe, dan lukt dat heel goed. Gewoon niet teveel tegelijkertijd willen doen, zoals thuis. En nog eentje: de afwas proberen beperken, dit recept maak ik klaar in één pan (eerst de pasta koken en opzijzetten, dan de rest in dezelfde pan).
De pastaschotel is echt lekker, het smaakt. Meneertje Mertens wast af, de TV kan op voor de koers, en ik haak. Voor de publiciteitskaravaan gaan we niet naar buiten. Ondertussen is het slechte weer ook weggetrokken, de zon schijnt weer en de wegen zijn droog. We gaan buitenstaan een kwartier of zo voor de rensters passeren, en raken aan de praat met de mensen van de DD campervan. West-Vlamingen, inderdaad.
Na een tijdje komen we erachter dat zij de ouders zijn van een renster, ha, wat leuk! De dochter in kwestie rijdt voor VolkerWessels Cycling Team en heet Margot Van Pachtenbeke. Die naam hebben we al regelmatig gehoord! In de marge kwam ze in het nieuws toen ze met een stokbrood in haar achterzak in de startzone rondreed. Margootje Stokbroodje, hehe.
Het zijn aangename mensen, en we slaan een praatje. Er komt nog een ander Vlaams koppel bij, zij zijn de schoonouders van Lotte Claes (Arkéa-B&B Hotels). Allemaal toevallige ontmoetingen. Eigenlijk is deze allerlaatste koersdag die we meemaken, de leukste tot nog toe.
Na de passage nemen we afscheid, en gaan we binnen verder kijken naar de rit. Na afloop ruimen we op, en vertrekken we. Plan: naar de Col du Semnoz bij Annecy, en daar overnachten. Het is maar een 40-tal kilometer, eitje dus. Het eerste stuk moeten we nog een beetje tegenwringen met Madame Google, de wegen staan nog gemarkeerd als afgesloten, maar in realiteit is dat niet zo. Gelukkig is het een eind op dezelfde lange weg. Gaat helemaal goed.
Voor het meer van Annecy moeten we nog een berg over, maar daar draait Meneertje Mertens zijn hand niet voor om.
Ik vind het een zalig gevoel hier terug te zijn, ik vind het zelf onnozel hoe ik steeds terugkom naar mijn lievelingsplaatsen, maar het geeft me een tevreden gevoel.
We hebben wel een tussenstop: een loosplaats in Duingt. Die blijkt bij een camping municipal te zijn, de flot bleu is verwaarloosd en je kan er geen grijs water lozen. Wij onverrichter zake weer weg. We hadden dit wel voorzien, en we hebben nog een loosplaats in onze mouw zitten, aan de camping Les Rives du Lac in Sévrier. Een camping met herinneringen, 9 jaar geleden hadden we pech met de eerste camper die we ooit huurden (niet bij DD Mobilhomes, voor alle duidelijkheid) letterlijk 500 meter voor we op de camping aankwamen. Een paar jaar later keerden we er nog eens terug.
Het loospunt is op de parking van de camping, alles werkt maar het is er niet netjes. Grijs water lozen en de WC cassette legen, maar vers water nemen doen we er niet, het ziet er zeer onhygiënisch uit. We komen nog wel even toe met wat we hebben. Parkeren op de loosplaats is ten strengste verboden, maar de auto’s staan wel belachelijk dicht, en het is een avontuur om weer weg te geraken.
Dan gaat het verder naar de Col du Semnoz. Waarvoor we eerst nog verder richting Annecy moeten rijden, langs het meer.
Het is er druk, ja het is er altijd druk, maar het is er drukker dan ooit. Aan de bushaltes staan drommen mensen. Er stappen heel veel mensen richting Annecy. Hier moet iets te doen zijn, dat kan toch niet, zoveel mensen met zakken en stoeltjes. Dichtbij Annecy zien we veel mensen langs het water zitten, hier moet echt iets te doen zijn. En dan zie ik eindelijk een bord (ik kon het niet opzoeken want we hadden geen internet, vreemd dat in de tweede duurste stad van Frankrijk het 4G netwerk soms onbestaande is), het is le Fête du Lac.
En dan begint het lolletje: het centrum is afgesloten, we moeten naar links, daar kunnen we de weg naar de Col du Semnoz niet op, afgesloten. Crap. Ik denk nog wat verder te rijden om te zien of we elders richting Col du Semnoz kunnen, maar dat kan niet. Die ene straat was de enige weg. OK, terug dan, in de file staan, wat is het hier godsonmogelijk druk. Iedereen op zoek naar een parkeerplaatsje. Autootjes die zich in de smalste plaatsjes proberen te wringen. Chauffeurs die stommiteiten uithalen.
We keren terug naar Sévrier, ik meen me te herinneren dat je daar ook de berg op kon. En dat klopt. Via Saint-Eustache en 30 kilometer bergwegen komen we toch boven op de Col du Semnoz.
De uitzichten onderweg zijn soms adembenemend mooi.
Door ons gesukkel zijn we wel een uur kwijt, en is de zonsondergang al bijna voorbij. Blijkt ook dat we niet de enigen waren met het gedacht om bovenop de berg te slapen. Volk dat hier staat! Vogels van allerlei pluimage: van gewone auto’s tot campervans tot oude VW busjes tot luxe motorhomes. En ook veel trekkers met tentjes.
We vinden gelukkig nog een plekje, ik maak een paar foto’s. Het is hier koud! Jeetje! We hadden nog niet gegeten en eten nog wat ontbijtgranen, een yoghurtje en een stukje chocola, en kruipen in ons bed. Het is hier niet zo stil als we verwacht hadden, haha, maar het maakt niet echt uit. Er is nog wat af- en aan gerij, maar na een tijd valt het toch stil.
Veel hindernissen deze keer. Maar jullie zitten toch waar jullie wilden zijn. Het blijft knap chaufferen wat je man doet.
Wat een prachtige zichten. Echt mee-genoten. En aha, col de Béa! Jaja, daar moeten we ook eens naartoe.
Altijd pret als er zo ergens een feest of festival is. We hebben het eens voorgehad in Spanje en konden de stad niet in of uit…
En weer hebben wij geen last van alle perikelen op te smalle of te volle wegen, maar zien we wél al die mooie vergezichten.
Weer een rit om U tegen te zeggen. Mooie foto’s heb ik hier zien passeren. Jullie zijn gedreven in jullie rijden en doen hoor. Dat allemaal uitstippelen! (Deed dat vroeger ook wel 😉). Het meer van Anne y, 40 jaar terug nog te doen 😇😂😂😂. Dat zal een pakjevolk geweest zijn.