De Tour de France achterna – deel 14

Woensdag 30 juli

We zijn vroeg wakker, we willen vandaag rond 8u vertrekken richting Tour de France Femmes. Het is bewolkt, met een streepje licht aan de einder. Plots verschijnt er toch een klein beetje zon, ik grabbel naar mijn fototoestel en telefoon, maar tegen dat ik buiten ben, is het alweer weg. Ik maak toch nog wat foto’s, misschien heb ik er wel een paar mooie met de camera.

Klaarmaken, lozen, vuilnis deponeren, en stipt om 8u zijn we weg. We worden hier goed in, haha.

Eerst gaat het richting Langeas, een eerste deel via een smalle bergweg, maar daarna gaat het langs grotere wegen.

In Langeas gaan we boodschappen doen in de Super U, en het blijkt een hele grote te zijn, het is weer zoeken naar alles wat we nodig hebben. Maar we hebben tijd, we jagen ons niet op. Daarna gaat het richting grootste col van de rit van morgen, de Col du Béal. En wat een mooie route. Door het Parc naturel régional Livradois-Forez, en we rijden weer door prachtig, ongerept natuurgebied. Bossen waar je geen levende ziel ziet. Bossen waar je in geen kilometers een tegenligger tegenkomt, godzijdank want er zijn hele stukken waar we geen tegenligger zouden kunnen passeren.

Veel middeleeuwse restanten hier, en het doet me afvragen hoe het hier vroeger moet geweest zijn, in de middeleeuwen. Iets waarover ik in regio’s als deze (en in de Pyreneeën, bijvoorbeeld) wel vaker over nadenk.

Heel af en toe komen we een gehucht of dorpje tegen. Ik zoek er eentje op, Vals-le-Chastel, blijken 39 mensen te wonen. Zalig.

In Saint-Didier-sur-Doulon wat verderop wonen 196 mensen, en de gemeente blijkt zelfs een eigen website te hebben, ha! Bij nader onderzoek blijkt het wel een website uit de jaren stillekes te zijn.

We rijden ook langs het mooie La Chaise Dieu.

Er zijn zo van die vrachtwagens waar we niet graag achter rijden. Vrachtwagens die naar het slachthuis rijden, bijvoorbeeld. Of vrachtwagens zonder zeil waar vanalles uitwaait. Of vrachtwagens als deze. Brrrrr.

Daarna gaat het langs aankomstplaats Ambert verder naar omhoog naar Olliergues, waar we het parcours oprijden. Er is een lange aanloop naar de Col du Béal, en na Le Brugeron zoeken we een plekje. Ze zijn hier behoorlijk enthousiast over de passage van de Tour des Femmes.

De regio heeft ook wel oog voor publiciteit, regelmatig staat dit op de weg naar boven.

We gaan even bij een paar campervans staan, maar willen dan toch nog eens naar de top om te kijken of er onderweg nog plaats is. Blijkt niks te worden, maar jeetje wat is het daarboven prachtig!

Ik vind het echt jammer dat we daar geen plek vinden.

We rijden terug naar beneden naar de plek waar we eerder stopten, en placeren ons na een paar vijven en zessen daar. Er komen stilaan meer campers en vans bij, en we denken dat we hier de enige buitenlanders zijn.

Er komt een Leclerc-fanaat schuin tegenover ons staan, die heel de boel versiert met vlaggen en banners en andere parafernalia. Wij blijven binnen, we vinden de Fransen zoals wel vaker kletswijven (zowel m als v, vooral m in dit geval) en hebben geen zin om mee te doen. Ik maak eenvoudig eten klaar, en we spreken af dat we morgenavond bovenop de berg gaan slapen. 

Donderdag 31 juli

Deze keer slaap ik door tot Meneertje Mertens koffie gezet heeft. Dat doet deugd, maar ik heb zoals gisteren hoofdpijn. De nacht was hier heel rustig en stil. En donker. De Leclerc-fanaat begint al vroeg met het verder opzetten van zijn Leclerc parafernalia. Voor 8u is hij al bezig. Opeens staat er zelfs een vlag voor onze camper. Ahum. Het is nogal een beer met het gezicht van een neanderthaler, we hebben geen zin in ruzie, dus we laten het zo. Maar we vinden het ongepast. Voor andere campers aan onze kant staan banners, ik vermoed dat hij dat bij hen gaan vragen is of het kon, en dat hij bij ons niet langs geweest is omdat we binnen zaten, en omdat we buitenlanders zijn.

Ach ja. We houden ons nog wat in stilte bezig, ik voel weinig behoefte om buiten te gaan zitten. Het weer is wel redelijk OK, het zonnetje is er en het waait niet al te hard.

‘s Middags maak ik spaghetti maison. Saus met verse tomaten (allez ja, vers, een stelletje dat al redelijk bejaard lag te wezen in de schuif, en nog twee flinke vleestomaten erbij uit de Super U), want die smaken veel lekkerder dan die zielige tomaten bij ons. En sjalot en een paprika en champignons. Gehakt vind je moeilijker in Frankrijk, maar daar is een oplossing voor: braadworsten zijn er wel, en die knijp je gewoon uit. Toch? Het was lekker, en er is nog saus over om pizzaatjes te bakken (we hebben nog pizzadeeg in de diepvriezer zitten).

In de namiddag gaan we toch wat buiten zitten, er is veel ambiance maar om één of andere reden is het ons ding niet. Onze buurman zit zowat twee uur accordeon te spelen, redelijk op beginnersniveau en na een tijd hangt het echt wel mijn strot uit. De Leclerc-fanaat ziet er ineens uit als de kerstman, denk ik, blijkbaar is het Panoramix, maar dat hadden we niet door. De mens staat te babbelen met de politieagent, ik vind dat een koddig beeld.

De meneer met de blauwe crocs, paarse short en het schepnetje is ook maar iets raars.

We gaan weer binnen koers kijken, tot ze bij ons in de buurt komen, gaan we weer buiten zitten en kijken. Het peloton is ondertussen al flink uitgedund, en het duurt lang voor iedereen gepasseerd is. We zien Justine Ghekiere en Lotte Kopecky.

Aan de overkant staan mensen die supporteren voor ene Elyne van de ploeg Saint Martin Preference Home Auber 93, het arme kind zit vlak voor de bezemwagen, en wordt schijnbaar niet echt opgevrolijkt door de luidruchtige fans.

Na de passage van de bezemwagen wordt er driftig afgebroken en opgeruimd, nog geen 10 minuten later zijn de eersten alweer weg. Wij kijken eerst de koers uit, we hebben geen haast. Daarna op het gemakje opruimen, en vertrekken voor een kort eindje rijden, naar de top van de Col du Béal.

Daar is het, wat Meneertje Mertens niet verwacht had, nog heel druk en kunnen we niet staan. Willen we ook niet staan, we hebben genoeg lawaai gehad en willen rust en stilte. Gelukkig hadden we zo’n 200 meter voor de top een plek gezien waar we kunnen gaan staan, en daar rijden we naartoe. Er zijn nog 3 andere campers, die er wellicht ook gaan overnachten, maar net als wij zijn het stille mensen, haha. Ik eet Frans brood, Meneertje Mertens houdt het bij yoghurt, en ik ga nog wat foto’s maken van de mooie wolken. Waarna het tijd is om de route voor morgen te maken, dit blogbericht te schrijven en nog wat te ontspannen voor het slapengaan. 

Verwante Berichten:

• De Tour de France achterna – deel 13
• De Tour de France achterna – deel 12
• De Tour de France achterna – de eindconclusies
• De Tour de France achterna – deel 11
• De Tour de France achterna – deel 9