Vrijdag 18 juli
Voorafje: djaktief schreef in de reacties na het vorig blogbericht dat ze nu wel nieuwsgierig was naar die kussens. Een woordje uitleg.
Als de camper scheef staat (op camperplekken die niet vlak zijn, in de bergen), kan je die waterpas zetten met “oprijblokken”. Zie deze uitleg. Erg accuraat is dat niet, je hebt drie niveaus om hoger te gaan staan, maar het is vaak toch wel moeilijk. Je hebt ook grotere oprijblokken waarmee je meer kan corrigeren, maar het is niet altijd even makkelijk om daarop te rijden.
Enter de “kussens”. Opblaasbare kussens waarmee je tot 20cm kan corrigeren. En wat vrij accuraat gaat, omdat je op een plat kussen rijdt, en dat opblaast als je erop staat. Lucht bij, lucht eruit, gaat veel vlotter dan op- en afrijden. (*)
(* al helemaal als je eega het vertikt nog te helpen om redenen waarover we het hier en nu niet gaan hebben) (met een knipoogje hè) (hoewel ze dus écht niet meer wil helpen, dat wel). Goed, over naar de orde van de dag.
Ik ben op het gewone uur wakker, Meneertje Mertens slaapt lang. It’s gonna be another beautiful day.
Ik moet eraan denken vandaag wat foto’s te maken voor Otto, van de onwaarschijnlijke hoop campers hier. Dat zal het mannetje leuk vinden. Opa momijoom? Hij is er zot van.
We hebben allebei nog steeds last van de gezondheid, de fut ontbreekt helemaal. Ik word elke dag wakker met hoofdpijn, mijn hoest is weer erger, Meneertje Mertens blijft vermoeid, dus houden we het weer rustig. Veel valt er niet aan te doen. Het is niet het moment voor bergwandelingen, hoe jammer het ook is. Stilaan trekt het verkeer zich hier ook weer op gang (de uitlaatgassen zijn nefast voor mijn hoest), en ook honderden fietsers rijden naar boven/beneden.
Ook de koeien zorgen voor entertainment.
Er is een eenzame koe, een mankepootje. Gisteren zagen we nog dat de kudde op haar wachtte, nu moet ze moederziel alleen de berg af. Maar ze doet dat goed, een paar stapjes met de keer, en dan wat uitrusten en grazen. En zo raakt ze veilig beneden, waar ze rustig kan liggen herkauwen.
Op de wei achter ons komen twee campervannetjes staan, en al snel worden ze vervoegd door anderen.
We vermaken ons met de opbouwwerken te bekijken, van tenten, party tenten, zonnepanelen, en hele huishoudens die meegesleept worden. Het vermakelijkst zijn twee auto’s met vier mannen en vijf kinderen. De eerste tent wordt nog vlot opgezet, voor de tweede moet na een paar pogingen de handleiding gezocht worden. Er komt nog een auto bij, met de vriendinnetjes (ik vermoed dat het twee vaders met hun kinderen zijn, en jongere broers, waarvan dus wat later ook de vriendinnetjes arriveren). Ook hier moet nog een tent opgezet worden.
We eten ‘s middags een boterhammetje, en kijken in de namiddag naar de tijdrit. Zucht. Blij worden we er niet van. En we beginnen ons echt wel vragen te stellen bij de overmacht van de ploeg van Pogačar. Ook terugdenkend aan hun overmacht in de ronde van Oostenrijk. Soit. We posteren ons weer buiten, in het zonnetje. We bakken nog maar eens pizza in de airfryer, wegens geen fut voor iets anders. We zien al een hele dag wolkjes binnenwaaien en weer verdwijnen.
‘s Avonds worden de wolken groter. We weten dat er minder goed weer zit aan te komen. En opeens slaat het weer helemaal om, de wolken en mist dalen neer en op een kwartier tijd is de zon verdwenen, de temperatuur gezakt, en de lucht helemaal grijs. Opeens zien we de bergen niet meer.
Luifel indraaien en alles opruimen (doen we sowieso elke avond, met de luifel uit gaan slapen is niet slim), en al snel zitten we weer in ons bedje. Het wordt een lawaaierige avond, met veel spelende kinders, muziek, en een stel idioten dat zich een stuk in hun kl…voeten staat te drinken, de (slechte) muziek keihard zet en onverdroten meebrult tot in de kleine uurtjes. Oordopjes to the rescue baby!
Zaterdag 19 juli
Alweer word ik wakker met hoofdpijn en ik moet zeggen: ik ben het beu godvermiljaarde! Neh. Dat is eruit. Het was een zeer lawaaierige nacht, met zuipschuiten die het nodig vonden tot half drie te feesten. En daarna was het nog niet helemaal stil. Alles ligt nat buiten en het is bewolkt en mistig. En koud. De nattigheid komt wellicht van de mist, we zijn niet zeker of het geregend heeft.
De mensen die in de tenten sliepen, staan een beetje te kleumen bij elkaar. ‘s Nachts wordt het qua verkeer wel rustig, maar dat komt tegen een uur of 8 weer goed op gang. Het lijkt wel wat minder vandaag. De fietsers zijn ook weer present, zwoegend in de ene richting, zoevend in de andere richting. We kunnen wel weer de rij campers zien die hoger op de Tourmalet staat.
Af en toe doet de zon haar best om door de mist te priemen, maar het lukt niet al te goed. Tegen 11u komt ze er toch wat door, en ga ik ook buiten zitten. We zetten onze stoeltjes aan de kant van de weg en kijken naar de fietsers.
Hier hangt onze Gentse vlag nog, maar al een beetje scheef… de vlag komt regelmatig los en hangt Meneertje Mertens ze niet meer terug, het is te gevaarlijk.
Er passeert een bestelwagen van Leclerc, de sponsor van de bollentrui, en we krijgen T-shirts toegeworpen. Er stopt een Spaanse man, roepend naar de mensen van de bestelwagen, dat hij T-shirts wil, maar die horen dat niet. Ik roep naar hem dat hij mijn shirt mag hebben, en blijkt dat het voor zijn zoontjes is die daar ook zijn met hun fietsjes. Meneertje Mertens geeft de zijne ook, de man en zijn zoontjes doodcontent. Kijk, daarvoor vinden we al die reclamespullen wel leuk. We hoeven het allemaal niet, maar kinderen kan je daar zo blij mee maken, en dat maakt ons dan weer blij.
Het valt me dit jaar op dat er meer dan ooit kinderen op koersfietsjes zijn die de berg opklauteren. Ik vind dat een mooi zicht, die jonge mannekes en meiskes. Geënthousiasmeerd door het attractieve wielrennen van de laatste jaren. Mooi!
Ik eet een boterhammetje, en we besluiten de publiciteitskaravaan eens te aanschouwen. Wat er bij ons terechtkomt, geven we aan de Spaanse familie naast ons. Waarvan moeder en dochter gisteren samen gingen fietsen (met de racefiets). (volgende foto is speciaal voor Goofball)
We kijken wat binnen naar de koers, en een half uur voor ze bij ons gaan passeren, verkassen we weer naar buiten. Meneertje Mertens neemt de tablet bij, en zo horen/zien we dat Evenepoel al meteen bij het begin van de klim gelost wordt. En ja, we voelen het dan wel aankomen: hij geeft op. Jammer, jammer, jammer. Daar moet toch iets anders aan de hand zijn dan “een slechte dag” (x3). De lol is er een beetje af, we moeten dit toch ook weer even plaatsen. We zien hem dus niet meer bij ons passeren.
Het peloton is al in stukken en brokken gevallen als ze bij ons zijn. Ik probeer foto’s te maken met de Nikon, maar geen idee of er ook maar iets gelukt is, het licht was verre van ideaal en er stonden mensen in de weg.
Onze buren volgen de koers via de radio, Meneertje Mertens laat hen even meekijken op de tablet, en zegt dat ze de tablet mogen gebruiken om naar de rest van de koers te kijken, wij kijken toch op TV. Vooral onze buurvrouw kan haar geluk niet op, zo content. En dan vertelt ze dat hij oud-wielrenner is, hij heeft nog voor team GB gereden en ook in België gefietst. Zij is volgens hem pas 4 jaar aan het wielrennen, maar is helemaal verslaafd geraakt, haha.
We kijken op ons gemakje de koers uit, content dat Arensman kan winnen. Snel vertrekken had sowieso geen zin, het is aanschuiven om de berg af te geraken. We nemen de tablet terug in ontvangst, ruimen ons boeltje op, nemen afscheid van de buren en vertrekken.
Het is nog steeds file, niet van aan onze plek, maar toch wel een flink eind. Er zijn ergens werken die de boel opstroppen.
Plan van aanval vanavond: we gaan lozen in Luz-Saint-Sauveur, als we daar plek hebben om te overnachten, dan doen we dat. Is er geen plaats, dan rijden we naar Lourdes voor een ongezonde hap, en zoeken we daar ergens plek om te overnachten.
Lozen lukt, water nemen niet, vuilnis dumpen ook niet. En het boeltje staat vol. Lourdes dus. Onderweg stoppen we toch nog eens op een camperplaats in Agos-Vidalos, maar daar is het zo triestig dat we toch maar weer doorrijden. De Burger King in Lourdes dus. Gaat vlot, en het smaakt.
In Lourdes zelf is een grote camperplaats, maar het is me niet duidelijk of die open is. Gesloten van 17 tot 19 juli, staat er in de commentaren. We zijn de avond van 19 juli, ik vermoed dat het met de Tour te maken had, en we denken: laten we het er toch maar op wagen. Want het is al na 9u en we zijn moe. En hoezee, danku lieve Heer (tja, we zijn in Lourdes), de camperplaats is open. Een grote parking, maar het kan ons niet bommen, we willen slapen. En het is rustig, geen verkeer te horen. Zalig! Zonder veel verdere plichtplegingen kruipen we in ons bed.
Voor wie ons probeert te spotten tijdens de uitzending: de volgende ritten zijn we niet present, we rijden op ons gemakje van de Pyreneeën naar de Alpen. We zijn er in principe weer tijdens de eerste bergrit van Vif naar de Col de la Loze.
Da’s een flink eind, dat jullie voor de boeg hebben. Leuk als je dat op ’t gemakje kan doen.
In drie dagen. Alleen gisteren een stuk autosnelweg gedaan. Het is zoveel waard, die tragere reizen, je ziet zoveel meer.
Jullie hebben al veel mensen blij gemaakt! Heel mooi.
Dankjewel 🙂 Het is iets waar wij ook veel plezier aan beleven, aan die blije mensen.
Bedankt voor de uitleg. En verder de beste wensen voor jullie gezondheid
Dankjewel 🙂 Het gaat tergend traag richting beterschap.
Eens goed gezond worden hé! Wat veel campers stonden er op de weg naar de Tourmalet! Het spotten was onmogelijk 🥹. Vandaag dus de Belgische overwinning op TV gevolgd. Opgepast code oranje in FR.
Interessant de uitleg over die kussens.
Gelukkig hebben jullie er plezier in ik zou me er doodongelukkig bij voelen, zou het ook sowieso nooit doen omdat ik niets met wielrennen heb. 😉 Maar ieder diertje z’n pleziertje.
Zeker! Zo is dat 🙂
Gisteren een topdag voor Nederland. Vandaag een topdag voor België. Ik vond de finish van Wellens echt genieten, van zoiets krijg ik echt tranen in mijn ogen.
Dat kan ik dus ook hebben hè, zo’n dingen kunnen zo mooi zijn! Net als de aankomst van gisteren ook. Wat een rit was dat zeg.
ah merci merci voor de foto eh 🙂