De Tour de France achterna – deel 7

Woensdag 16 juli

We zijn allebei vroeg wakker van het lawaai hier (hier = Bagnères-de-Bigorre). Het is 4u30. Ik heb slecht geslapen, bij Meneertje Mertens ging het nog redelijk. Ergens vlakbij zitten honden die zowat om het uur even heel luid zitten te huilen. Rond 4u30 beginnen de eerste mensen te arriveren die hier in de Zone Industrielle werken. En de vuilkar is ook vroeg. We drinken koffie, eten een croissant, Meneertje Mertens doet wat onderhoudswerken, ik maak ons blogbericht. Planning vandaag: boodschappen doen in Lourdes en dan naar het parcours van de rit van zaterdag. Om 7u45 zijn we weg, half uurtje rijden naar de Leclerc in Lourdes. We rijden de ochtendmist in, maar lang duurt dat niet.

We zijn er wat te vroeg maar wachten in de camper is altijd comfortabel. Er hebben veel camperaars overnacht op de parking, zien we. De Leclerc is groot, en elke supermarkt is anders: we zoeken ons te pletter naar wat we nodig hebben. Maar het lukt. En ik krijg ook al onze gewijde boodschappen in de koelkast gepropt. En dan gaat het gezwind naar het parcours van zaterdag. Lourdes wordt sowieso al aangedaan, en we rijden al snel op het parcours. We wijken nog even af rond Argelès-Gazost, maar dat maakt niet uit. Daarna belanden we terug op het parcours. Het gaat nog een flink stuk door het dal, maar richting Luz-Saint-Sauveur begint het klimwerk. Er zijn veel fietsers, maar ook veel auto’s, soms is het gewoon aanschuiven. Wat een contrast met de laatste keer dat we hier waren!

In Luz-Saint-Saveur draaien de renners linksaf naar de Tourmalet. Wij rijden nog een stukje rechtdoor, door het deel van Luz-Saint-Sauveur dat we kennen, richting Pont Napoléon.

Het idee zat al lang in mijn hoofd om op de Pont Napoléon nog eens foto’s te maken. We poten de camper neer, en lopen nog eens over de brug, waar we in juni of juli 2020, volle covid-periode, ook waren. Nu zijn de bungee-jumpers er wel, maar daar doe ik niet aan mee, haha.

Na dit bewuste Luzje-Saint-Sauveur extra, keren we terug naar beneden, en rijden we het parcours weer op richting Tourmalet.

We rijden deze bike packer deluxe voorbij. Moed.

Hier en daar staat al een camper, en we besluiten ons erbij te zetten, ergens op de route du Tourmalet na Barrèges. We hebben hier plaats op het gras, we kunnen de luifel zetten, we hebben een prachtig uitzicht.

Dat we wat scheef staan doet er niet toe, we zijn nu eenmaal in de bergen. Ik maak een slaatje, en we kijken naar de koers. Waarna we buiten gaan zitten, genieten van het landschap. Het is hier niet overdreven warm, er is een koel briesje. In de schaduw vind ik het zelfs wat fris.

We eten buiten pizza, een eenvoudige maar goed gemaakte margharita kan zo lekker zijn. We slaan een praatje met het Engels-Deense koppel naast ons. Ik ben blij dat ik mijn Engels nog eens kan bovenhalen, eigenlijk praat ik echt wel graag in het Engels. Er komt nog een hele kudde koeien voorbijgewandeld, dat geeft altijd hilariteit.

Nog wat beeldjes van de omgeving, het moet maar zo mooi niet zijn.

Voor het slapengaan sluiten we toch wel wat ramen, echt warm zal het niet zijn vannacht. Ik heb allerlei plannen voor foto’s bij zonsondergang, zonsopgang, van bloemen en vlinders enzovoort, maar heb vanavond de moed niet om buiten te blijven voor de zonsondergang. Morgen sowieso een herkansing, het mooie weer houdt nog wel wat aan.

Donderdag 17 juli

We slapen redelijk lang vandaag. Er zit weinig puf in. Maar het is wel zalig wakker worden zo midden in de bergen. Koffie, fruit als ontbijt, en wat rondlummelen. We staan hier op een strook waar nog veel ruimte is voor meer campers.

We hebben leuke Engels-Deense buren. Don’t judge a book by its cover: eerst vroegen we ons een beetje af of het patsers zouden zijn, maar het blijken gewoon leuke, sportieve mensen. Gisteren vertelden ze dat ze vandaag naar de Soulor zouden rijden, en we gingen er dus van uit dat ze zouden vertrekken vandaag. Beetje jammer, ik had echt plezier in het praten in het Engels. Komt er niet vaak van, maar gaat nog steeds heel vlot, en ik vind het zoveel leuker dan Frans praten. Meneertje Mertens heeft het omgekeerde: hij praat het liefste Frans (en hij kan het ook heel goed), en voelt zich oncomfortabel als hij Engels moet praten. Mijn Frans is roestig en ik heb wat tijd nodig om erin te komen, maar Engels gaat vanzelf.

Goed, we dachten dus dat onze buren zouden vertrekken maar neen, ze rijden met de fiets naar de Soulor! Quoi? Ik zoek het even op, maar dat is dus écht een behoorlijk eind. Met véél hoogtemeters. Knap. Rond 10u vertrekken ze, en wij doen nog een efforke om te veranderen van plaats. We gaan vóór hen staan, het lijkt ons daar iets breder, zodat we minder het gevoel hebben dat we de berg afglijden als we in ons stoeletjes zitten. Klopt ook helemaal: net iets breder, net iets rechter, en ook de camper kan wat rechter staan. Meneertje Mertens blaast de kussens op, en we staan redelijk. Die kussens hebben trouwens nog steeds veel aantrekkingskracht, je ziet ze niet vaak en mensen blijven al eens staan om te kijken wat dat is.

Er groeit hier vanalles langs de kant van de weg, onder andere tijm en vetplantjes.

We eten buiten een boterhammetje (nou ja, broodjes van eergisteren, maar ze vallen best nog mee), en kruipen dan in de camper om naar de koers te kijken. Van Auch naar Hautacam, waarvan we eergisteren een groot deel van het parcours afreden. Meneertje Mertens doet een dutje, ik haak, en zo krijgen we de namiddag ook aangenaam om. We blijven alletwee op de sukkel met de gezondheid, waardoor we er steeds zekerder van worden dat we covid gehad hebben. Meneertje Mertens heeft nog steeds weinig eetlust, blijft hoesten (een droge hoest) en is nog altijd heel moe en voelt zich bijwijlen mottig. Mijn hoest “komt los” maar ik blijf echt hoesten als een kettingroker (nope, 11 jaar en 9 maanden geleden dat ik nog rookte) en snotteren, en de vermoeidheid is ook present.

Maar ergens is het wel een voorrecht, om ziek te mogen zijn op één van de mooiste plekken van de wereld. Met soms een specialleke, zoals mama koe en kalfje.

En dat uitzicht? Kunnen we maar geen genoeg van krijgen!

‘s Avonds eten we hamburgers (lekker) (en echt, wat is die airfryer een gemak, bij goed weer kunnen we hem zelfs gebruiken als we off grid staan), en Meneertje Mertens kruipt vroeg in zijne nest. Onze buren zijn pas rond 21u terug van hun dagtripje met de fiets.

Ik ga nog eens naar buiten voor foto’s van de avondlucht en ben daar héél blij mee. Ik denk dat ik foto’s heb waar ik al jaren van droomde.

We liggen allebei nog lang wakker: we staan hier op een berg, maar er is heel veel verkeer. De hele dag door. Met soms automobilisten en motards waarvan je je afvraagt of ze beseffen dat ze misdadig bezig zijn, de snelheid waaraan ze rijden. En jammer genoeg, hoe sneller ze rijden, hoe meer overlast ze veroorzaken. Sneller is meer lawaai en doet onze camper wiebelen. ‘s Avonds komt ook een stroom camperverkeer op gang: degenen die vertrokken zijn van het parcours van vandaag, en die de tijdrit van morgen overslaan, komen nu allemaal onze richting uit. ‘s Nachts wordt het gelukkig stil.

Verwante Berichten:

• De Tour de France achterna – deel 8
• De Tour de France achterna – de eindconclusies
• De Tour de France achterna – deel 11
• De Tour de France achterna – deel 9
• De Tour de France achterna – deel 6