De Tour de France achterna – deel 6

Maandag 14 juli

Franse feestdag. Ik sta op met knetterende hoofdpijn (geen migraine hoofdpijn, helemaal anders), maar de keelpijn is weg. En de hoest is wat losgekomen. Ik loop snel even naar buiten voor foto’s van de zonsopgang. In mijn onderbroek, slaapshirt en met mijn bril, het zal me het zicht zijn maar er is toch niemand wakker. 

Een potje yoghurt (of, de helft, het smaakt me niet), een nurofen, koffie… na een tijdje voel ik me veel beter. Ik maak ons blogbericht, het internet doet vervelend en net als ik filmpjes wil uploaden, gaat het natuurlijk niet.

Ondertussen horen we het volk toestromen. Tegen een uur of elf staat onze straat volgeparkeerd, de Franse families hebben hun ideale uitstap voor een Franse feestdag.

Zon, picnic, en de Tour de France, meer moeten ze niet hebben. Tafeltjes en stoeltjes worden aangesleept, tafelkleedjes en een uitgebreide picnic. Sommigen komen met party tent en al. Ze gaan tot in de weiden (tussen de koeienvlaaien?) zitten. Ambiance!

Nadat ze allemaal hun plekje gevonden hebben, wordt het weer wat rustiger. Wij blijven op het gemakje binnen. We eten ‘s middags hot dogs en een slaatje. We besluiten op het gemak binnen te blijven, buiten is het behoorlijk warm, maar binnen is het goed te doen. Ook de publiciteitskaravaan laten we aan ons voorbijgaan.

We kijken op ons bed naar de koers (het is toch wel een specialleke vandaag, wat een rit), ik maak een beestig grote meloen een kopje kleiner (en als die op is, ruikt het toch wat minder in onze koelkast, haha). We beslissen ook de koers gewoon op TV te kijken. Het is warm, we zijn alletwee niet echt in form, en er zal toch snel gereden worden. En voor een keer is dit ook wel leuk. We zien hoe het gaat dat we helemaal niet in beeld komen: er zijn beelden van het peloton als de kopgroep hier passeert, en er zijn beelden van de kopgroep als het peloton hier passeert.

We kijken de koers op ons gemak uit, en maken ons dan al even op het gemak klaar om te vertrekken. We willen naar een camperplaats op zo’n 120 kilometer van hier, in Aurillac. Het is al na half zeven als we klaar zijn, maar het verkeer zit nog steeds helemaal vast. We mogen alleen maar naar links, en uit de andere richting komt enkel verkeer dat tot de Tourkaravaan behoort.

Het is een eindje aanschuiven, maar eens we van het parcours af zijn, gaat het vooruit. We vinden het hier echt prachtig.

We rijden langs secundaire wegen, en krijgen nogal wat smalle en kronkelende wegen voorgeschoteld. We zijn dan ook in de bergen zeker? Van de Auvergne rijden we de Cantal in, nog zo’n plek in Frankrijk waar ik enorm van hou. In het kort: ik ben graag in het centrum van Frankrijk. Tot mijn grote plezier rijden we ook door een dorpje genaamd Saint-Saturnin. Het tweede dat we op onze tochten door Frankrijk tegenkomen.

Het is een prachtige rit, en de laatste pakweg 50 kilometer rijden we over comfortabeler, brede wegen.

Aurillac is groter dan ik verwacht had. Rond 21u30 arriveren we op de camperplaats. Lozen, water nemen en een plaatsje zoeken. Nog een wandelingetje naar de vuilbak voor ons afval. En dan onze nest in. We zijn moe, Meneertje Mertens is zelfs een beetje gesloopt. We hadden onderweg gelukkig geen last van de Franse feestdag (afgesloten dorpskernen voor vuurwerk). Hier zien we nog veel mensen met de fiets vertrekken, en om 22u45 barst het vuurwerk los. Vive la France!

Dinsdag 15 juli

We waren moe en slapen vrij lang door. Gezondheidsbulletin: Meneertje Mertens voelt zich een stuk beter, ik zie de lach weer in zijn ogen. Ik voel me ook weer beter dan gisteren. Wel hoofdpijn bij het opstaan, maar die gaat vanzelf weg. Hoest en snot nog steeds omnipresent.

Opstaan, koffie, ontbijt, en vertrekken. Rond 9u zijn we weg, met 380 kilometer voor de boeg. Snelwegen staan aangevinkt, tolwegen uitgevinkt. Voor de extra 70 km en drie kwartier minder rijden hebben we het tolgeld en de saaie wegen niet over. Met of zonder snelwegen maakt weinig verschil.

De dag start zonnig, maar al snel trekken de wolken binnen. Wat best wel aangenaam is om te rijden. We rijden van de Cantal naar het departement Lot, rijden een groot stuk door de Aveyron, Tarn et Garonne, Gers en dan de Hautes Pyrenées in. In het begin vergezellen de cicaden ons nog. Ik zie een bord “vigilence sécheresse”. Zuur is het dan toch als we meermaals een douche krijgen van sproei-installaties die kwistig water over de weg sproeien.

Ik maak foto’s van dingen die me opvallen. Verkeersborden…

… oude autootjes (de Peugeot 205 lijkt het geitje en de R4 op te volgen).

We genieten vollen bak van de landschappen.

In Villeneuve stoppen we bij een bakker voor brood, croissants, een dessertje en er zijn ook slaatjes die er lekker uitzien… allez hoppa dan. Moet ik deze middag onderweg niet koken. De croissants zijn lekker. In Beaumont-de-Lomagne stoppen we om onze slaatjes op te eten. Ze zijn inderdaad lekker. We tanken er ook nog bij een Intermarché.

In Auch veranderen we onze plannen. Plan was eerder om naar een camperplaats in Izeste te rijden, daar te overnachten en dan morgen het parcours van donderdag af te rijden. In Auch echter belanden we op het parcours, en on the spot beslissen we van het parcours gewoon af te rijden. Wat behoorlijk vlot gaat.

Er is eerst een lange aanloop naar de cols, het gaat op en af maar het is nog niet steil. Het voorgeborchte van de Pyreneeën. Het duurt lang voor de bergen opdoemen, ze zitten helemaal verpakt in de wolken.

Het valt heel goed mee om het parcours te volgen. Het weer wordt wel steeds slechter, maar de temperatuur blijft redelijk (rond de 20 graden). We rijden de eerste col op (de Soulor), en gaan op zoek naar een plaatsje.

Waar we in de vrij vlakke aanloop nauwelijks campers zagen, staan ze hier wel al op elk goed plekje geposteerd. Op de 14 kilometer en 1000 hoogtemeters zien we geen geschikte plekjes. Wat zien we wel? Een troep berggeitjes, achteraf zie ik dat de herder en zijn hond een eindje verder op het muurtje zitten, die heeft waarschijnlijk veel lol met alle wielerliefhebbers die moeten passeren bij de beestjes. Er zijn er 2 die op hun gemakje op straat liggen en nauwelijks willen bougeren. Ze krijgen me zo ver dat ik het raam opendoe en “allez allez” roep. Niet dat het veel helpt. Het ruikt er naar geitenkaas.

Wat zien we nog? Een kudde koeien, ook op de weg. Daar volstaat het er rustig langs te rijden, ze gaan wel uit de weg. Het krioelt er van de vliegen.

Wat zien we nog? Je houdt het niet voor mogelijk, maar dan zien we ook nog een troepje ezels. Hehe.

Ondertussen regent het en wordt de mist steeds dichter.

De plaatsjes blijven schaars, en we hebben geen zin om tussen de vliegen en koeienvlaaien, of in de modder te gaan staan. Dan maar de berg af, een korte afdaling naar de volgende helling, de col de Bordères. Een kort stuk, met heel weinig plaats.

Daarna gaat het naar beneden, met een paar plateau’s, maar we hebben niet echt zin om weer in een afdaling te staan. Ergens aan de voet van de berg stoppen we, want ondertussen zijn onze waterflessen leeg, net als onze maag. We eten het “dessertje” op, vullen onze flessen, en beslissen ondertussen dat we er genoeg van hebben. Ik zoek de camperplaats die het dichtst in onze buurt is: in Bagnères-de-Bigorre zijn nog plaatsen vrij en dat is niet te ver. Ik let niet op de recensies. Maakt ook allemaal weinig uit, lijkt me, is enkel om te overnachten. Het is niet echt ver, maar we zitten nog een heel stuk achter een pokketraag, stinkend vrachtwagentje.

De camperplaats blijkt een parkeerplaats te zijn in een Zone Industrielle bij Bagnère-de-Bigorres. We zoeken een plaatsje, sluiten den elektriek aan, eten nog iets en kruipen in ons bed. Heel veel mooie dingen gezien vandaag, maar de dag duurde een beetje te lang.

Verwante Berichten:

• De Tour de France achterna – deel 5
• De Tour de France achterna – deel 7
• De Tour de France achterna – de eindconclusies
• De Tour de France achterna – deel 12
• De Tour de France achterna – deel 11